Opdracht 1 inzending 1

Dit is Winter van district 1


Zoals gewoonlijk stap ik mijn bed uit en kleed ik me aan. Vrolijk huppel ik naar beneden en ontbijt ik mee aan tafel. Ik kan niet wachten op mijn boete, al die winnaars van ons district, ik hoor er ook bij. Ik ben misschien niet gekozen om vrijwillig te gaan, maar ik moet, ik laat die rijkdom en eer niet door de handen glippen. Door mijn gedachtes hoor ik niet wat mijn ouders zeggen, het enige wat me bezig houdt is de boete. Vrolijk ga ik van mijn stoel af en doe ik mijn jas aan. Niks houdt me tegen. Iets te snel ren ik weg naar het plein en ga ik bij de 16 jarigen zitten.
‘Goedemorgen lieverdjes! Vandaag is het zo ver!’ Iedereen is stil, de vrouw van het Capitool heeft de microfoon in haar handen: ‘En vergeet niet: May the odds be ever in your favor.’ De vrouw graait in de kom en pakt een briefje. Klaar om mijn hand uit te steken, kijk ik gespannen naar haar, ik spits mijn oren en luister aandachtig. ‘Ruby Handsome!’ Zegt ze snel. Meteen zie ik het arrogante meisje voor me, die altijd mooi wil zijn, nooit zonder make-up naar buiten gaat en opschept over haar kleren. Zou ik haar erin sturen? Als straf? Nee, dit is mijn kans! Straks ben ik te laat, dan komt Agate waarschijnlijk, degene die… ‘Ik bied me aan!’ Iedereen kijkt me stom verbaasd aan. ‘Wat doe je nou?’ Fluistert een meisje in mijn oor. ‘Ik ga dood, nou goed?’ Zeg ik behoorlijk sarcastisch en chagrijnig tegen het meisje, iets te hard. Langzaam en zelfverzekerd loop ik naar voren. Ik wordt aangestaard, waar ik me toch een beetje ongemakkelijk bij voel: ik heb nog nooit in de spotlights gestaan. Ik klim op het podium, naast de vrouw en ik kijkt de mensen zelfverzekerd aan, mijn tijd gaat in, mijn bloei. De vrouw knikt en gaat verder: ‘En natuurlijk ook de jongens.’
In de kamer van het Capitool gebouw heb ik nog de laatste kans om mijn ouders te spreken, daarna zou ik ze nooit meer zien, tenzij… De deur gaat open mijn moeder komt als eerst binnen en lacht als ze mij ziet, maar er is ook bezorgdheid te ontdekken in haar gezicht: ‘Meisie!’ Ze omhelsd me met gemengde gevoelens; blij, verdrietig, boos, bezorgd en bang. Ik probeer me een beetje af te wenden van haar omhelzing en kijk haar aan: ‘Je hoeft niet bang te zijn ma, echt niet!’ Toch voel ik de kans dat ik niet zou winnen, dat ik word vermoord, verhonger. Waarom heet het anders de hongerspelen? ‘Beloof je me dat Winter?’ Vraagt mijn moeder serieus en ze kijkt me verdrietig aan. Ik begrijp dat ze verdrietig is, haar kind gaat naar de hongerspelen, wie vindt dat serieus echt leuk? Ze heeft de kans om haar eigen kind kwijt te raken.. Ik knik, ze geeft me een kus en ik omhels haar vrijwillig op het laatste moment. Dan gaat de deur dicht, de hongerspelen zijn begonnen.

Mijn commentaar:
Misschien zou je wat meer details kunnen geven, bijvoorbeeld over "De vrouw van het Capitool". Wat doet ze? Hoe heet ze? Zo word het interessanter en echter. Voor de rest was het hardstikke goed! Oja, wel een klein beetje kort, maar dat is niet erg; ik had geen minimum gesteld en ook geen maximum

Cijfer: 7,5 (Ik ben heel erg streng, dus hoger dan een 9 gaat het niet worden waarschijnlijk... Bij niemand.. Oja, bij deze opdracht ben ik trouwens iets minder streng omdat het een oefening is)