1

Jamila Caxton

Met slome passen liep ik naar de grote zaal om te dineren. Veel honger had ik niet, veel zin om heen te gaan ook niet. Vrienden had ik namenlijk niet en het liefst zat ik de hele dag in bibliotheek te leren, ik snap ook niet waarom ik in Slytherin ben geplaatst en niet in Ravenclaw, ik was dan misschien niet de vriendelijkste maar ik had wel het brein. Ik kwam de zaal binnen lopen en zoals verwacht keek niemand om, ik was een soort van onzichtbaar. Niet dat het mij wat uitmaakte want ik vond het helemaal prima zoals hoe het nu ging. Ik hoefde niet alle aandacht die Harry Potter krijgt, of alle aandacht die Draco Malfoy of Pansy Parkinson kregen. Het liefst was en bleef ik ontzichtbaar. Ik ging op mijn vaste plek zitten tussen alle 6e jaars in. Ik legde wat eten dat me lekker leek op mijn bord en begon in stilte te eten.
'Zou je me de kip willen aangeven?' Met een geïrriteerde zucht keek ik op in het gezicht van Blaise Zabini, beste vriend van Draco Malfoy.
Ik gaf hem de kip aan en ging weer verder met eten. Hij mompelde een dankjewel maar ik reageerde er niet op. Praten was niet echt mijn ding, ik praatte alleen als de leraar mij iets vroeg of als ik zelf een vraag had. Veel behoefte om te praten had ik ook niet om eerlijk te zijn. In mijn ogen is iedereen vervelend, verwaand en egïstisch. Vooral de mensen uit mijn afdeling. Af en toe maakte ik wel een praatje met mensen uit Ravenclaw, aangezien ik me gewoon meer naar hun toegetrokken voel. Mijn hele familie zat in Slytherin, ik ben een pureblood en mijn ouders zijn trots op me, maar dat maakte me niet uit. Ik zag ze nooit en als ik ze wel zag ging het alleen over het ministerie. Mijn vader werkt namenlijk bij het minisiterie en hij is er enorm trots op, wat ook wel mag aangezien hij een vrij hoge functie heeft. Nadat ik klaar was met eten stond ik op om naar de leerlingenkamer te gaan. Zin in een toetje had ik niet en hier had ik verder niks meer te zoeken. Ik liep richting de kerkers.
'Pureblood' mompelde ik toen ik voor de leerlingenkamer stond. Ik stapte naar binnen en ging ergens achter in de hoek zitten, aan een tafel.
'Accio boeken.' De boeken die ik aan het lezen was kwamen mijn kant op gevlogen en ik legde ze op een stapeltje voor me neer. Je kon gerust zeggen dat ik net zo'n studiebol ben als Hermione Granger, alleen laat ik het niet zo erg zien en pronk ik er niet zo mee.
Na ongeveer een uur begon de leerlingekamer al aardig vol te stromen en werden er leerlingen van de zwarte leren banken gestuurd aangezien Draco Malfoy daar plaats wilde nemen. Hij was zo arrogant, en ik kon hem echt niet uit staan. Net zoals de rest van zijn clubje, ze waren allemaal kippen zonder koppen en liepen achter hem aan, het maakte niet uit wat hij deed. Zijn vriendin Pansy Parkinson vond ik het ergst, ze was enorm verwaand en ze dacht dat ze alles kon maken omdat Draco haar vriend was terwijl Draco haar enorm vaak bedriegt. Iedereen wist het behalve zij. Met een zucht keek ik weer in mijn boek en begon met lezen. Dit werd nog een lang jaar..