Opdracht 1 - Themawedstrijd, Sylvie & Gabriëla

Hoe dichter ze bij de afgelegen dorp kwam, hoe meer walkers Arden tegen kwam. Er moest hier wat zijn wat de walkers lokten. Mensen vlees. Of dieren vlees, voor hen was het geen verschil. Ze had geleerd hoe ze zich kon verbergen voor de walkers. Waarom ze de zombies walkers noemde? Nou, 1) ze waren dood en 2) ze liepen. Het lag voor de hand.
Ze besloot dat het geen kwaad kom dat ze eventjes een paar seconden rust pauze nam; als ze zo meteen de buurt moest verkennen had ze al haar krachten nodig. Als ze één keer niet oplet zou een walker haar zo kunnen bijten en dan was ze er geweest (gehoord van de radio). Arden had zelf nog nooit meegemaakt dat iemand gebeten werd en hoe het er uit zou kunnen zien. Natuurlijk, ze was al meer dan een jaar alleen onder weg en ze had meer dode mensen gezien dan nodig was.
Arden beet op haar lip en dwong de herinneringen weg, ze wilde de dood van haar familie niet nog een keer mee maken – één keer was al voldoende geweest en dat was het begin van de Apocalypse.

Arden neuriede zachtjes met de muziek terwijl haar been op de maat mee bewoog. Het was een nummer uit de jaren 90. Een normaal meisje van haar leeftijd – ze was zestien – zou naar beroemde boybands luisteren of naar beroemde zangeressen maar volgens haar vader was ze altijd al een beetje vreemd geweest en dat was wat haar volgens hem anders maakte. Maar het was haar vader die hoorde te zeggen dat je trots was op je kinderen.
Arden veegde een pluk blond haar van haar voorhoofd. Hoe warm zou het ondertussen zijn buiten? Vijfentwintig graden? Achtentwintig? Ze opende haar rechter la en viste haar mobiel er uit. Haar code was simpel 1607 de datum waarop ze geboren was. Verdomme, ze had geen bereik.
“PAP!” Ze schreeuwde. Er kwam geen antwoord. Was er iets aan de hand? Vader antwoordde altijd op haar. Arden deed haar oortjes uit en merkte dat het doodstil was. Nee, dat had ze verkeerd. Arden hoorde gegrom, enorm gegrom en gekras op haar deur. Haar mond hoeken gingen naar beneden terwijl de nieuwsberichten door haar hoofdschoten. Het zou toch niet… fuck, fuck, fuck. “Owen? Mam!” Angst had haar lichaam over genomen terwijl ze haar kamer rond rende opzoek naar iets scherps. Het nieuws had hen gewaarschuwd. Waarom hadden ze het genegeerd? Vader vond het belachelijk en geloofde er niet in, moeder vond alles goed wat vader dacht. Haar zes jaar jongere broertje wist niet wat ze moest denken. Waren ze oké? Het gegrom op haar werd harder en Arden keek naar haar slot die heen en weer bewoog. Ze zouden het slot over enkele seconden kunnen kraken en als ze niet iets scherps in handen had, was ze er hoe dan ook geweest.
Tot haar ogen op haar raam viel. Het was hooguit zes meter van de grond, dat zou ze wel kunnen redden toch? Ik heb geen keus, bedacht Arden. Als het nieuws werkelijk gelijk had was haar familie dood of erger.
Ze keek naar haar kleren die ze aanhad en rende weer terug naar haar kast om een simpele set er uit te trekken, deze deed ze in haar rugzak. Ooit zal ze ze nodig hebben. Arden nam een tuig adem en liep naar haar raam. Het was haar enigste kans om dit te overleven.

Arden nam een slok water terwijl ze bedacht wat ze nog moest gaan doen. Een groep vinden, schoot er door haar hoofd. Ze was nu al een jaar in haar eentje maar ze wist dat ze zo niet nog een jaar door kon gaan. Ja, ze was sterker dan in het begin en het maakte haar ook zwakker.
Als je wou over leven in deze wereld, had je een groep nodig.