Wherever, whenever we are

Richard wist niet wat hem overkwam. De kids kwijt, hoe legt hij dat aan Zoni's moeder uit? Verstoppertje? Nee, daar zijn ze te oud voor. Zoenen in de kast? Hmm, dat zou nog eens kunnen werken dacht hij bij zichzelf. Ondertussen hoorde hij met opluchting de deur beneden dichtslaan.
'Richard, Zoni, en Charlotte, ik ben even langs tante Marina.' Riep moeder vanaf de straat. 'Oke ik pas wel op de kids!' Riep Richard terug vanuit het raam.
Hij rende ondertussen terug naar de klok en zag dat de sleutel verdwenen was en hij liep naar het kastje naast de deur, ook niks! Wat is dit toch voor raar iets? Deurtje open, geel magistraal licht, verdwenen kinderen en alles rondom deze klok. Met zijn meest wilde fantasie durfde hij het niet eens in zijn hoofd te halen dat de kinderen opgeslokt zijn door de klok.
*Klik klak, klik klak* Klonk er opeens vanaf het nachtkastje. Richard draaide zich om en zag dat Grootvader's zakhorloge open en dicht sprong.
'Hè? Het spookt hier, maar hoe kan ik verklaren waar de kids zijn gebleven?'
Hij pakt het zakhorloge op en hij bleef open staan. Richard voelde dat het iets te maken kan hebben met de grote klok en bleef naar de wijzers staren. Plots begon de zakhorloge geel op te gloeien, exact dezelfde kleur als bij de grote klok. Hij kon er niet aan geloven en sloeg hem dicht en ging fanatiek zoeken naar de sleutel van de mantel.

Charlotte greep Zoni's hand vast en barstte in tranen uit. Zoni dacht, ondanks dat dit alles gebeurt, dat het een mooie kans is om haar eens gerust te kunnen stellen en haar vast te kunnen houden.
Charlotte snikte; 'Ik vind dit niks Zoni, wat is dit allemaal? Ik dacht ik ga lekker samen met Richard bij jullie eten maar er is zoveel niet pluis om jou heen.'
Zoni sloeg een arm om haar heen en streek over haar haar en zei; 'Ik heb hier net zo weinig verklaring voor als jij, er spookte als iets rondom deze klok de laatste tijd en ik weet echt niet wat er aan de hand is. Laten we voor nu onze tranen achterwege en een verklaring zoeken voor dit alles.'
Charlotte knikte en snoof een keer. Ze keken naar beneden en zagen dat ze op een soort wolk stonden, waar er op bepaalde plekken stukken tandwiel uitstaken. Zoni stapte plots naar voren en zag iets verschijnen, een soort draaikolk. En opeens zag hij grootvader op zijn sterfbed, en hij zag zichzelf. Het was het moment dat Grootvader zijn zakhorloge aan Zoni afstond. Zoni sloeg zijn hand voor zijn mond en liet een traan over zijn wang rollen. Charlotte zag hem verschrokken staan en liep naar hem toe. Ze vroeg zich af waar hij naar stond te staren.
'Zoni, wat is er? Je zei net dat we onze tranen achterwege moesten laten.'
Zoni keek om naar Charlotte en keek daarna weer terug en zag dat de scène uit het verleden verdwenen was.
'Ik, ik eh, ik weet niet wat ik net zag.' Hij leek het compleet vergeten te zijn. 'Denk eens na, je zag net iets? Wat was het dan?' vroeg Charlotte aan hem.
Charlotte keek rond en zag in de verte een gedaante staan. 'Kom we vragen het hem.' en ze wees naar de gedaante.
Ze pakte Zoni's hand en trok hem mee, terwijl hij nog vol verbazing was dat hij vergeten was wat hij net heeft gezien.