Hoofdstuk 18

Star

Zenuwachtig trippelde ik door het schoolgebouw op zoek naar Dylan, met wie ik af had gesproken. De hele groep zou samenkomen bij een café in de buurt, maar omdat ik nieuw was, zou Dylan me begeleiden naar het café zodat ik niet zou verdwalen. Terwijl ik op hem wachtte op de parking van de school, dwaalden mijn gedachten af naar Meria. Ik had haar heel het weekend niet gezien. Niet dat ik dat had verwacht na wat er gebeurd was, maar het knaagde toch aan me. Ik wilde haar nog eens zien. Ik wilde het uitpraten.
'Oi, oi, homo,' hoorde ik een bekende stem zeggen. Ik draaide me om en zag Alex, die me geniepig aankeek. Ik had geen idee waar hij die vreemde begroeting - oi, oi - vandaan had en ik wilde het ook niet weten. Hoewel Alex me de eerste keer dat ik hem zag de stuipen op het lijf had gejaagd door er voor uit te komen dat hij een zombie was. Aan zijn uiterlijk was niets veranderd, maar nu ik wist dat zombies geen mensetende monsters waren, voelde ik me niet meer angstig in zijn buurt.
'Wat doe jij hier?'
'Dylan houdt zich bezig met Dave, dus hij vroeg of ik je op kon komen halen. Dave vervoeren is niet zo evident, namelijk.'
'En Dave was Dylans zombievriend?' vroeg ik, niet erg zeker van mijn stuk - en woordkeuze.
'Nee, ik ben de enige die die titel kan dragen. Dave is geen echte zombie, dat heb ik al eens uitgelegd. Hij is het gevolg van een mislukt experiment. Hij kan niet praten, enkel brommende geluidjes maken. Hij heeft een IQ dat zowat tot het negatieve zakt en durft zichzelf wel eens vast te zetten in je vlees, al is dat onschuldig. Hij is heel erg aan Dylan gehecht. Net een schoothondje.' Ik vond het raar dat ik die Dave nog niet had gezien. Ik trok best veel op met Dylan. Dus ik zou zijn vrienden ondertussen toch wel moeten kennen, niet? 'Hij zit in een ander blok, speciaal voor minder functionerende gevallen,' verklaarde Alex alsof hij mijn gedachten kon lezen. 'Of hoe je het ook moet verwoorden. Hij mag niet buiten komen zonder begeleiding.'
Alex en ik begonnen onze koers naar het café in te zetten. Hoewel Lloyd ook nieuw was op deze school, had hij blijkbaar geen moeite met het vinden van de weg. Toen ik hem had gevraagd hoe dat mogelijk was, legde hij uit dat het een bijeffect van zijn lange tong was. Het klonk absurd, maar ik had de neiging hem te geloven. Een betere verklaring kon ik ook niet bedenken.
Toen we aankwamen, zaten Lloyd en Jamie al aan een tafel. Het leek niet erg gezellig en toen ik me bij hen aan tafel voegde, hing er een kille sfeer. 'Wat is er, jongens?' vroeg ik.
'Hij liet me schrikken,' zei Lloyd.
'Je reageert kinderachtig,' snauwde Jamie.
'Ik gilde. Op een openbare plaats! Iedereen keek me aan alsof ik zonet gek was geworden! Zelfs al zitten hier enkel monsters en levende doden!'
'Niks tegen levende doden,' zeiden Jamie en Alex in koor.
'Ach,' zuchtte Alex. 'Laten we opnieuw beginnen. Is Dylan er nog niet?'
'Jawel,' zei Jamie. 'Ik moest met hem mee komen omdat hij me niet alleen vertrouwde. Ik snap het nut ervan echt niet. Zelfs al zou ik niet te vertrouwen zijn - wat dus niet het geval is -, dan nog zou hij niks kunnen doen met Dave aan zijn zij.' Net op dat moment zag ik Dylan met een vreemde jongen, waarschijnlijk Dave, naar buiten wandelen om bij ons op het terras te komen zitten. Dave was precies zoals Alex hem had beschreven. Zijn benen waren in vreemde bochten verwrongen en zonder Dylans steun zou hij instorten. Zijn muil hing open en zelfs van ver kon ik zien hoe er kwijl uitdroop. Zijn hoofd leunde schuin tegen Dylans schouder. Hij zag eruit als een mentaal gehandicapte, maar dan nog velen malen erger.
Dylan wierp me een vernietigende blik toe en zette Dave voorzichtig op een stoel. Ik had verwacht dat de jongen op de grond zou vallen, maar hij bleef verrassend genoeg overeind zitten. 'Staren is onbeleefd,' zei Dylan. Hij richtte zijn blik tot Jamie, die verveeld in zijn drankje zat te roeren met een rietje. 'Je hebt toch geen domme dingen gedaan, hè?'
Jamie snoof en ging er verder niet op in. Het was raar hoe de o, zo enthousiaste geest die ik had leren kennen zo snel van karakter was veranderd. Kwam het doordat ik wist wat hij had gedaan? Of doordat er anderen bij waren?
Nadat de spanning van onze schouders was gevallen, ging het praten vlotter. Zelfs Jamie, die zich niet erg op zijn gemak voelde in dit gezelschap, ging helemaal los - voor zover een geest los kon gaan. Dylan zei af en toe iets, hoewel hij eerder stil was, terwijl hij zich ontfermde over Dave. De jongen - als ik hem zo nog kon noemen - werkte eerlijk gezegd op mijn zenuwen, maar ik kon het moeilijk tegen Dylan zeggen. Dave was zijn vriend, ook al kon hij niet praten en maakte hij de hele tijd vervelende geluiden.
Toen we terugliepen naar school, besloot ik om me even te informeren in verband met Meria. Misschien wisten de andere meer, zij kenden Meria ten slotte ook al langer. 'Hebben jullie Meria dit weekend nog gezien?' vroeg ik vlug.
'Nu je het zegt.' Alex beet op zijn lip en richtte zijn blik naar de hemel. 'Het is best vreemd. Ze was er niet tijdens de bijles die we samen volgen.'
'Dus ze is weg?' vroeg ik met een overslaande stem.
'Ik zal straks eens een kijkje nemen op haar kamer,' zei Dylan, terwijl hij zijn armen door die van Dave haakte.
Diezelfde avond kwam Dylan langs om te melden dat hij Meria niet op haar kamer had gevonden.
En diezelfde avond ging ik langs bij Alex om hem uit te horen over de bijles die hij samen met haar volgde. Maar toen ik zijn slaapkamerdeur had gevonden en hem onzeker opende, was hij nergens te bespeuren.
'Haha!' riep Jamie achter me.
Opgeschrokken keek ik hem aan. Hij glimlachte geniepig. 'Je moet echt eens leren te stoppen met me te laten schrikken,' zei ik, terwijl er een huivering over mijn rug liep.
'Sorry, maar dit kon ik niet laten schieten.' Hij wees naar Alex' slaapkamerdeur. 'Denk jij wat ik denk?' vroeg hij.
'Ligt eraan. Wat denk je?'
'Meria was niet op haar kamer. Alex is niet op zijn kamer... De rest kun je zelf wel invullen, niet?'