Chapter 005 || Coco Brown

Chapter five

'Blijf je ook mee eten?' Vroeg Emily aan mij. Ik dacht even na maar besloot dat ik geen zin had om zelf te koken dus zei 'Ja graag als dat kan.' Ze knikte vriendelijk en verdween naar de keuken met Maria vast om haar ook wat te eten te geven en even uit de drukte te halen. 'Je word bedankt.' Siste een stem naast me. Ik grinnikt en pakte nog een koekje. 'Oh geen dank Lahote.' Zei ik vrolijk en besloot maar een gesprek met Claire aan te gaan, ik kende haar vaag ze was een stil meisje, maar ze paste prima bij deze groep wilde brassen, want ze was niet op haar mondje gevallen en zei precies wat ze er van vond. 'Dus hoe is jou liefdes leven?' Vroeg ze me vrolijk, ik werd een beetje nerveus wand ik had het gevoel dat niemand meer echt aandacht had voor zijn eigen gesprek en allemaal wel erg nieuwsgierig waren, Rennesmee die aan de andere kant van Seth zat liet het geen geheim ze het wou weten want ze draaide zich naar me toe en keek me met haar pret oogjes aan. 'Ja niks gewoon rustig, ik ben niet zo opzoek, en hoef voorlopig ook niemand.' Zei ik. 'Je weet maar nooit wanneer je de waren ontmoet.' Zei Embry duister. Ik keek hem aan en grinnikte. 'Nee ik geloof niet zo in de waren.' Zei ik, ik zag dat er wat vage blikken werden uit gewisseld maar besteden er niet veel meer aandacht aan. 'Het eten is klaar komen jullie naar buiten?' Riep Sam, hij had de woorden nog niet uit gesproken of de helft van de jongens zat al buiten. Ik liep er rustig met Claire, Rennesmee en Kim achter aan. 'Komt Leah niet meer?' Vroeg ik aan niemand in het algemeen. 'Nee ze heeft een date.' Ik struikelde bijna over de drempel maar wist me te herpakken. 'Een date?' Vroeg ik verbaasd. 'Wij zijn net zo verbaasd als jou.' Riep Seth die al aan tafel zat. Ik grinnikte en nam plaats naast Kim. Ik keek naar de heerlijk gedekte tafel. De jongens vielen aan en er werd veel gelachen en gepraat en voor het eerst voelde ik me echt thuis, ik nam een hap van de heerlijke pasta salade die voor me stond en nog geen hap van had kunnen nemen omdat iedereen me zat uit te horen. De jongens waren over het algemeen niet heel erg veranderd, maar ik zag wel dat er bij de meeste heel wat spieren bij waren gekomen, toen we een uur later nog aan tafel zaten begon het al te schemeren en deed Emily de lampjes boven de tafel aan ik genoot van de sfeer, even keek ik op mijn horloge en besloot mijn moeder maar een berichtje te sturen dat ze niet voor mij hoefde op te blijven, maar dat ik wel in mijn oude kamer sliep. Ik had nog een sleutel en had geen zin om vroeg weg te gaan hier dus veel zin om straks nog naar huis te rijden had ik niet. Het viel me op dat hier een stuk minder spanning hing dan vroeger de jongens waren een stuk vrolijker en rustiger, ik heb nog niemand boos gezien en dat voelde voor mij veel fijner. Ik keek de tafel rond en bekeek iedereen een beetje terwijl ik ook nog luisterde naar de discussie die Jake en Rennesmee voerde over wie er nou meer praten Rennesmee of Seth. Ik voelde een blik op me branden dus probeerde te achter halen wie het was. Mijn ogen bleven hangen bij een van de spierbundels, ik bekeek zijn gezicht en daarna haakte mijn ogen zich in die van hem. En toen op dat moment gebeurde er iets waar ik zelf niet eens van wist wat het nou precies was, maar opeens werden die ogen het mooiste wat ik ooit gezien had. Werd mijn hoofd lichter en vergat ik alle mensen om me heen. Het was als of ik voor het eerst voelde dat ik leefde, ik wou mijn blik los scheuren maar het lukte niet ik durfde niet weg te kijken, tot ik een por in mijn zei voelde. 'Waar zit jij met je gedachten.' Zei Kim naast me 'Oh nergens ik was even aan het denken.' Mompelde ik, omdat ik zelf niet helemaal bevatten wat er nou zo net gebeurde.

---

Oeh jullie reacties maakten mij zo blij!!! Ik hou van reacties dat motiveert mij zo erg dat ik dit hoofdstuk toch heb geactiveerd, dus hoe meer reacties hoe beter vind dat leuk om te lezen xxxxx