Chapitre 5

Maya was alles en niets tegelijk net zoals ze oneindig kon zijn in een eindigheid en zelfs dan nog schoten mijn woorden te kort om te beschrijven hoe ze was. Want je kon het niet beschrijven. Je kon het zelfs niet zien. Het leek alsof alleen ik kon waarnemen en voelen hoe Maya werkelijk was.
Ze was niet zo maar een meisje.
Natuurlijk had ze lange haren en droeg ze af en toe jurkjes, maar ze was niet zo maar een meisje. Maya was iets apart, iets speciaal maar tegelijk was ze gewoon. Ze was gewoon aangezien niemand haar opmerkte. Ze was gewoon op de manier waarop ze onopvallend zoals een mier tussen allemaal mensen zich kon voortbewegen zonder dat iemand het had opgemerkt. Maar ze was ongewoon juist door al die gewone dingen.
Maya was oneindig in het eindige.
De tijd is oneindig want het blijft doorgaan. Wie weet wat het begin van de tijd is? De Big Bang? Nee, dat is waarschijnlijk het begin van het heelal en van al het leven maar niet het begin van de tijd. Tijd tikt altijd door. Tik. Tik. Tik. Tik. Het is ritmisch en gelijkmatig maar onverwoestbaar. Tijd zal altijd blijven tikken.
Tijd was er ook al voor de oerknal. Alleen laten wij dat vaak niet meetellen. Net zoals we ook hebben beslist wanneer het jaar "0" er was. Mensen willen alles in handen hebben en alles regelen, zo ook de tijd.
Maar dat gaat niet. Je kan de tijd beschouwen als een apart levend wezen. Een wezen dat er altijd zal zijn.
Want hoe egoïstisch is het om te denken dat tijd pas bestaat wanneer het begin van ons leven bestaat.
Zo is ook het einde der tijden onzin. Tijd stopt nooit. Er zal nog steeds tijd zijn nadat de wereld is vergaan of nadat het hele heelal is vergaan. Tijd is allesvernietigend en zal alles overleven. Het is het prachtigste en tegelijk het vreselijkste dat er bestaat.
Het is een prachtig fenomeen dat wij hebben proberen in te delen in minuten, uren, dagen, jaren,...maar nog blijven er vragen bestaan over wat het nu juist is en hoe het ontstaat en hoe het komt dat we het niet kunnen terugdraaien en dat is wat het zo prachtig maakt.
Tegelijk is het iets vreselijk aangezien er niets veranderd kan worden aan de tijd. Je kan niet teruggaan.
Maar Maya was tijdoverschrijdend en daarmee ook oneindiger dan oneindig.
Maya was eeuwig in haar geest. Haar ziel zou nooit verdwijnen en ook haar verschijning niet. Misschien wel materieel maar niet in gedachten. Ze was iets onbeschrijfelijk. Ik wist zeker dat zelfs wetenschappers er geen gegronde verklaring voor zouden hebben. Ze zou een nieuw wereldwonder genoemd worden, moest ze onderzocht worden.
En het jammere was dat ik het allemaal al wist.
Ik wist dat ze een fenomeen was, een wereldwonder, iets dat niet te beschrijven viel en ook nooit te beschrijven zou worden. Ik wist hoe adem in kleine zuchtjes zoals klotsende golfjes op een mooie zomerdag aan het strand uit haar mond rolden alsof ze een exotische strand was. Ik wist hoe haar ogen diepe, donkergroene wouden waren waar je uren in zou kunnen verdwalen. In die wouden verscholen zich de meest prachtige dieren en de meest duistere geheimen.
Ik wist het allemaal.
En het frustrerende was dat ik zelfs wist dat hoewel Maya de tijd overtrof, de tijd toch gekomen zou zijn op die exacte dag.
Maar ik wist het allemaal net te laat.