I shouldn't have done that, but...

Toen ze klaar was met mijn zij opnieuw te binden met de stukjes stof keek ik haar afwachtend aan. Dit merkte ze en ze zei 'Wat?' Ik trok een wenkbrauw en zette een speelse grijns op 'Waarom ben je eigenlijk niet op school?'. Ze keek me kort aan 'Waarom heb jij puntoren? Ik denk dat we er nooit achter zullen komen'. Ze wist wel dat ik Robin Goodfellow heet, maar niet wat die punt oren nou betekenen? Had ik nou maar genoeg Zomermagie om me als mens te maken, anders val ik voor de anderen te veel op inclusief die broer van Neve en zijzelf straks ook. In plaats van te reageren leunde ik wat dichter naar haar toe 'Als je ziet dat er zwaarden, dolken en dat soort dingen ergens vandaan worden gegooid waar niemand staat, ben er dan zeker van dat je het me meteen verteld zodat ik schreeuwend kan wegrennen'. Een grijns verscheen op mijn gezicht en werd alleen maar groter toen ik haar verbaasde uitdrukking zag. Ze gaf een sarcastische opmerking 'En nu moet ik zeker bang worden en denken dat er een leger van onzichtbare kobolden aankomt, die me elk moment kan aanvallen?' Ik glimlachte nu ondeugend 'Neh, kobolden komen niet zo graag hier'. Ze trok een wenkbrauw op en ze wilde daar net op reageren maar ik was haar voor 'Nu even serieus, we moeten echt je huis binnen het duurt niet lang meer voordat het hier niet meer veilig is'. 'Zoals ik eerder al zei, Ik klim net uit het raam, denk je dat ik dat gedaan zou hebben als ik gewoon in de woonkamer zou kunnen komen? Plus, wat laat jou denken dat ik jou in mijn huis laat', zei ze. Ik grinnikte 'Heb je het nou nog niet door, ik ben Robin Goodfellow niemand wil mij in zijn huis hebben maar dat betekent niet dat ik uiteindelijk toch hun huis in mag.' Ze keek me nogal geïrriteerd en onderzoekend aan 'Jij hebt het wel heel hoog in je bol staan, nou suprise want ik laat je niet mijn huis in.' Ik ging snel rechtop zitten en greep mijn wond vast met een van pijn vertrokken gezicht en liet me toen achterover in het gras vallen. Ik zag hoe haar ogen groot werden en ze meteen op me af kwam 'Wat is er? Waar heb je pijn?' Ik kreunde en ze stond gelijk op 'Ik moet hulp halen, ik ben zo terug.' Ik knikte 'Kan ik dan wel je huis in?' Ze keek voor een moment verbaasd en ik kon mijn lach niet meer inhouden 'Ik zei je toch dat uiteindelijk iedereen me wel in z'n huis zou laten. ' zei ik lachend. Ze keek me half boos, half grijnzend aan 'Dat is niet eerlijk, ik dacht dat je dood zou gaan' . 'Je had me ook dood kunnen laten gaan, maar je zou me wel binnen hebben gelaten. ' Plotseling hoorde ik een enorm hard 'PETS' en voelde ik mijn arm tintelen op de plek waar ze me had geslagen. Ik zette een duivelse grijns op 'Dat had je niet moeten doen, schat.' Ze probeerde me opnieuw te slaan, maar ik ontweek haar behendig, pakte snel haar pols vast en trok er hard genoeg aan om haar naar voren te laten vallen. Ik liet haar los, maar ik zag dat ze mijn pols al had vastgepakt en dus werd ik dood vrolijk met haar meegetrokken. Ik belandde letterlijk boven op haar met haar gezicht naar het mijne toe en ze werd rood 'Waag het niet om me nog een keer schat te noemen... roodkapje.' Soepeltjes kwam ik weer overeind en boot haar mijn hand aan als hulp, maar die negeerde ze dus liet ik mijn hand weer langs mijn lichaam bungelen 'Gaan we nou nog je huis binnen komen of blijven we dit theefeestje doorzetten want dan haal ik wel mijn hele clubje erbij plus jouw 7 dwergjes', grinnikte ik. Weer keek ze me aan alsof ze zich kapot aan me ergerde, maar de laatste 5 minuten leek het wel alsof ze veranderd was, iets in haar houding tegenover mij. 'Goed, jij je zin maar jij mag me vertellen hoe we weer door mijn raam terug naar binnen kunnen, want ik weet het niet.' Ik opende mijn mond om iets te zeggen maar ze zei nog snel 'En nee, ik ga niet aanbellen om dan tegenover mijn broer te staan en zeggen, ik was uit het raam geklommen en heb een gewonde Robin Goodfellow geholpen en hij zegt dat het niet veilig is buiten dus zouden we naar binnen mogen?' Ik keek naar het raam waar ze eerder vandaan was gekomen 'Zo moeilijk is het nou ook weer niet om jouw raam in te komen.' Neve kwam naast me staan met haar armen over elkaar, duidelijk niet overtuigd dat het mij zou lukken maar het enige probleem was dat ik mijn Zomermagie niet kon gebruiken op dit moment. Er schoot een idee te binnen en ik ging mezelf hiervoor haten, maar dit moest anders kon ik niet mijn Zomermagie gebruiken. Ik draaide me om naar Neve en leunde zo ver naar voren dat onze voorhoofden elkaar aanraakten en legde 1 hand op haar achterhoofd. Ze was duidelijk van deze actie geschrokken, volgens mij dacht ze ook dat ik haar wilde zoenen want ze probeerde een sarcastische opmerking te plaatsen. Maar ik trok me al iets terug, waardoor ze verrast leek. Verdomme, waarom komen haar gevoelens nu niet heel erg naar buiten. Ik liet haar los en plaatste toen heel zachtjes een kusje op haar wang, waarbij ze zich meteen terugtrok en haar hand op haar wang legde. Heel lichtelijk kwamen er blosjes op haar wangen die ze probeerde te verbergen en ik voelde hoe ik genoeg Zomermagie kreeg om een ladder te maken 'Het spijt me Neve, dat had ik niet moeten doen maar het kon even niet anders.' , ik hoorde van mezelf hoe verdrietig ik dit zei en ik gaf een klein glimlachje om het wat minder pijnlijk te laten klinken. Ze snapte duidelijk niks meer van me en het leek net alsof ze ook wat teleurgesteld was 'Beter dat je het dan niet nog een keer doet roodkapje.' , zei ze dreigend en ik knikte. 'Kun je, je ogen even dichtdoen'? 'Waarom zou ik dat doen als een wild vreemde van plan is om mijn huis in te gaan', zei ze. Daar had ze wel een punt 'Vertrouw me', was het enige wat ik daarop antwoordde. Even leek ze te twijfelen, maar toen sloot ze toch haar ogen en ik pakte een takje van de grond en gooide het tegen het huis aan, waardoor er als gevolg een ladder op de muur naar haar raam toe liep 'Het ziet ernaar uit dat ik toch een manier heb gevonden om weer terug te klimmen.' Ze deed haar ogen open en keek naar de ladder 'Ik dacht dat we helemaal geen ladder hadden. Oh nee wacht laat me raden, je hebt je toverstokje erbij gepakt fluisterde toen: Simsalabim. En tadaaa daar was de ladder. ' Ik grijnsde ondeugend 'Tja, zoals snowwhite me ooit had gezegd: ik denk dat we er nooit achter zullen komen.' Zonder te reageren liep ze naar de ladder en ging er voorzichtig op staan en liep ze de ladder op. Ik ging meteen achter haar aan. Zodra we door het raam waren geklommen verdween de ladder en veranderde het weer in een takje en ik keek nog even kort naar buiten om te kijken of iemand ons had gezien, maar dat zag er niet naar uit, dus bleef ik op de vensterbank zitten.