Chapitre 4

Een aantal dagen later was het weer school. Maar deze keer zag ik er niet tegen op om te vertrekken. Ik keek zelfs uit naar de les.
Bij aardrijkskunde kreeg ik een hele uitleg over materie, supernova's, de Melkweg en alles waarvan ik vroeger dacht dat het verzonnen was door Buzz Lightyear.
De ruimte was iets abstract. Het kon de tijd doen ombuigen, niemand wist precies hoe het er uit zag en aangezien zelfs de allerbeste professoren niet eens wisten hoe het daarboven allemaal in zijn werk ging, wist ik het zeker niet.
Het enige dat ik wist, was dat ik er helemaal niets van wist. Maar dat deed er ook niet toe. Ik wilde het eigenlijk allemaal niet weten omdat ik ergens in mijn diepste gedachten misschien wel bang was dat mijn beeld van een donkere hemel met lichtgevende sterren totaal verbrijzeld ging worden.
Zoals alle beelden die ik vroeger voor me had als kind stilaan afgebrokkeld werden door de harde realiteit.
'En via die telescoop kan men terug in de tijd kijken. Zo kan men bijna terugkijken tot op het ontstaan van het heelal.', legde meneer Sparkley uit en zijn ogen trok hij ver open zoals een leerkracht van de kleuterklas doet wanneer er iets spannend gebeurt in een verhaaltje.
'Maar van de allereerste momenten zijn er geen beelden te zien want er zitten een soort van wolken voor de telescoop op dat moment'
Ik grinnikte even. Wat moesten er al veel wetenschappers geweest zijn die op die wolken hebben gevloekt.
Sparkley vervolgde zijn uitleg maar mijn aandacht had hij niet meer. Alhoewel ik nog wel met de les bezig was.
Ik dacht aan een donkere nacht waarin er duizenden sterren te zien waren, wanneer ik me gewoon op de grond kon leggen en uren kon staren naar die kleine lichtpuntjes.
Ze deden me denken aan Maya.
Maya was geen supercluster.
Maya was niet het hele heelal.
Maya was zelfs niet de felste ster.
Maya was Maya.
Ze was een kleine ster met niet veel licht maar toch genoeg. Ze was niet perfect maar daardoor werd ze dat juist wel.
Ze viel niet op omdat ze dat niet nodig had. Ze moest niet opvallen want ze was Maya.
'Tot de sterren en daar voorbij', zoals Buzz Lightyear altijd zei. Ze was misschien niet fel, maar haar licht, haar tengere, zachte licht, de kleur van haar huid gemend met haar haren, straalde tot de sterren en daar voorbij. Maya overtrof de sterren, ze overtrof alle superclusters, ze overtrof het heelal.
En als kleine ster maakte haar dat juist zo bijzonder.
'Hoe groter de sterren, hoe specialer', zei meneer Sparkley. Ik schudde zacht mijn hoofd. Hij begreep er niets van, gewoon helemaal niets. Het was wel duidelijk dat hij geen eigen lichtpuntje had in zijn leven want dan had hij deze uitspraak nooit gedaan.
Men zegt toch ook altijd het lichtpuntje in de duisternis en niet de lichtbundel in de duisternis. Moest er een hele lichtbundel zijn dan zou de duisternis eerst en vooral al geen duisternis meer zijn.
Bovendien als je slechts een puntje van licht ziet, weet je heel goed waar je naartoe moer. Probeer maar eens de juiste weg te zoeken in een hele bundel van licht.
'Het heelal is oneindig', sloot hij de les af en ik moest alleen maar denken dat niets oneindig kan zijn. Niets kan oneindig zijn, behalve Maya.