Chapitre 3

Wolken verplaatsen zich met redelijk wat snelheid door de lucht heen. Ze raasden niet zoals orkanen, dat zeker niet maar het leek wel of ze haast hadden ergens te geraken.
De witte, donzige wolken verschoven zich door het blauwe en ik dacht terug aan vroeger. In het vliegtuig op weg naar Spanje droomde ik er van om in de wolken te gaan wonen. Om een wolkenhuisje te bouwen met een wolkentuin eromheen. Ik fantaseerde over hoe ik in die witte massa kon neerploffen en hoe zacht het wel niet moest aanvoelen. Maar naar beneden storten, dat zou niet gebeuren. Er zat een soort veiligheidssysteem op de wolken. Je kon zo diep vallen in een wolk als je wou, maar op de grond neer storten zou je nooit doen.
Nog steeds vroeg ik me af hoe het zou voelen om door een wolk heen te vallen, maar ik wist vrij zeker dat het niet zo zou zijn als in mijn gedachten. Waarschijnlijk voelde het gewoon nat aan alsof je door een regenbui fietste. Maar toch bleef ik in mijn hoofd zitten met mijn vroegere idee van wolken aangezien dat net iets aangenamer was dan dan een koude regenbui.
Ik nam een boek uit mijn rugzak aangezien ik nog een honderd pagina's moest lezen van een boek dat ik morgen uit moest hebben.
Zac gaf er even een opmerking over, maar ik negeerde hem en las verder. Het was zo dat ik geluk had dat ik me goed kon concentreren. Hoe ik dat deed, wist ik niet precies maar ik kon mijn oren zichzelf laten afsluiten en er voor zorgen dat mijn ogen alleen maar gericht waren op mijn boek.
Ik las een aantal zinnen verder tot de wind de bladzijden van mijn boek begon om te slaan. Het leek haast alsof het was om mij te pesten. De bladeren maakten soms sierlijke en soms grillige bewegingen waardoor het begon te lijken op een soort van ballet. De dansende letters ertussen zorgden er voor dat het er speelser en leuker uitzag terwijl de rechte kanten van de papieren zorgden voor diplomatie en striktheid.
Het was net zoals Maya's haar dat opgeheven werd door de wind. De krullende lokken vlogen sierlijk en rustig en omhoog. Sommigen dwarrelden terug naar beneden als bladeren die van een boom vallen en de anderen lokken vielen scherp naar beneden of waaiden plots naar een andere kant . Het was alsof haar haren een eigen leven leidden en ze zelf kozen waar ze heen wilden gaan. Het probleem was dat ze vast zaten aan de dunne, bleke hoofdhuid van Maya waardoor ze niet weg konden fladderen en gedoemd waren om eeuwig rond dezelfde lengte te vliegen.
Het was een prachtig fenomeen om te aanschouwen net zoals het prachtig was om te kijken hoe de wolken zich verplaatsten door de lucht heen. Mijn ogen vlogen over de letters heen terwijl ze in hun hoeken verbaasd waren over het fenomeen genaamd Maya.
Want dat was ze, een fenomeen, een wereldwonder, maar wel een dan nog ontdekt moest worden.