Hoofdstuk 1.5 | Glimpse

De koning had in tijden voor oorlog gekozen voor een zo sterk mogelijke verdediging. Hij wist dat zijn familie gevaar kon lopen in deze tijden, dat zij als doel konden fungeren voor de vijand. Eén van de voorzorgsmaatregelen die hij had getroffen was het aanleren van zelfverdediging bij zijn zoons en dochters. Hij huurde sterke bewakers in met zo veel mogelijk ervaring, die tevens goed waren in het onderwijzen van hun vaardigheden. Als het kasteel ooit binnengedrongen zou worden, dan zouden zijn kinderen minder risico lopen. Zij waren degenen die moesten zorgen voor nakomelingen, voor meer macht en invloed. Isabella was altijd verrassend goed geweest in zelfverdediging. Ze had geleerd waar ze haar tegenstander moest raken en was hier sterk in gegroeid. Iedere week oefende ze opnieuw met één van de bewakers.

‘Princes, bent u er klaar voor?’ Hij boog voor haar, reikte haar zijn hand aan. Ze glimlachte naar hem en legde haar hand in de zijne, wachtend op wat komen ging.
‘Ja, ik ben er klaar vo-‘ Nog voordat ze haar zin af had kunnen maken, had hij haar met een ruk naar zich toegetrokken en hadden zijn armen haar lijf omsloten. Ze voelde zijn adem in haar hals, zijn lichaam tegen de hare en de grip die alleen maar steviger werd. Ze ademde in, zoals ze dat geleerd had, en stootte toen met volle kracht naar achteren. Ze zette haar linkervoet naar buiten, hoorde een kreun, voelde hoe zijn lichaam in elkaar dook en zijn armen om haar heen verslapten. Ze pakte de kans om te ontsnappen en verloste zichzelf uit zijn greep. Ze dook door haar knieën en maakte een draai, waardoor ze naast hem kwam te staan.
‘Die was goed.’ Hij wreef over de plek waar haar elleboog hem geraakt had, en grijnsde breed. ‘Heel goed.’ Ze was vrij, maar had nog niet gewonnen. Haar blik bleef even hangen bij zijn blauwe ogen, en ze glimlachte terug naar hem, waardoor hij niet door leek te hebben wat ze met haar lichaam van plan was. Ze gaf het nog niet op. Terwijl ze hem tegen de grond duwde, voelde ze hoe zijn hand haar bij haar schouder beetpakte, en haar op die manier meetrok. Ze vergiste zich nog weleens in hem, vergiste zich in zijn kracht en vooral zijn snelheid. Hij had zich nu weer bewezen. Ze kwam bovenop hem terecht, waardoor het gevecht op de grond verder ging. Ze probeerde zijn armen bij elkaar te houden en op die manier de leiding te nemen, maar slaakte een klein gilletje toen hij haar in het gras drukte en boven haar kwam te hangen. Hij omsloot haar armen met één hand, zijn andere hand had hij naast haar gezicht geplaatst.
‘Oké!’ ze giechelde, werd nerveus van de manier waarop hij haar in zijn bedwang hield. ‘Jij wint.’ Ze gaf het op. Hij was sterker en sneller als zij. Ondanks dat zij een paar goede acties had verricht, was ze nog niet sterk genoeg om hem aan te kunnen.
‘Wat zou je nu doen?’ vroeg hij haar, ondanks haar overgave. Ze dacht even na. Haar ogen waren op zoek naar een uitweg, maar die leek er niet te zijn. Ze kon haar armen niet bewegen. Ze kon geen kant op.
‘Ik weet het niet.’
‘Wat kunnen je armen?’
‘Niks.’
‘En je benen?’ Haar blik gleed naar beneden. Die waren vrij.
‘Oh.. ja.’ Ze twijfelde even. De blauwe ogen keken haar afwachtend aan, leken haar volledig te vertrouwen op wat ze zou gaan doen. ‘Ik wil je geen pijn doen.’
‘Hm..’ Hij liet haar los en kwam naast haar zitten. Ze rechtte haar rug. ‘Waarom wil je me geen pijn doen? Ik laat het toe. Je weet dat ik een heleboel kan hebben.’
‘Omdat je mij ook geen pijn doet.’ Besloot ze. ‘Als de situatie anders is zou ik het wel doen.’ Ze peinsde even, probeerde zich een situatie voor te stellen die anders was als deze. Dit was een training, een oefening. Het was niet écht. Bovendien zou ze hém geen pijn willen doen. Hij was altijd goed voor haar geweest, al vanaf het begin.
‘Princes..-‘
‘-Isabella. Ze horen je nu toch niet.’ Ze doelde op de bewakers zo’n honderd meter verderop. Ze hielden een oogje in het zeil, hielden hen in de gaten. Hem, vooral.
‘Isabella.’ Prevelde hij zacht. ‘Probeer je in te beelden dat ik iemand anders ben. Probeer me aan te zien voor iemand die jou daadwerkelijk kwaad wilt doen. Als dat niet lukt, weet ik niet of het een goed idee is als ik degene ben die jou leert om jezelf te verdedigen. Je moet durven.’
Ze zocht naar de juiste woorden. ‘Ik wil iemand die ik vertrouw om mee te oefenen.’ Ze had andere trainers gehad, maar ze werd door de meeste van hen verschrikkelijk nerveus. Ze kende ze niet, het lukte haar niet om zich op haar gemak te voelen, om zich sterk te voelen. ‘Ik voel me op mijn gemak bij jou. Bij jou alleen.’
‘Goed.’ Ze kon zien hoe hij diep van binnen vocht tegen de woorden die ze had gebruikt. Ze hadden een band, een vriendschap. Iets wat er tussen de dochter van de koning en een ridder niet mocht zijn. Evenals de geheime ontmoetingen. ‘Laten we het opnieuw proberen. Voor nu, probeer me niet te zien als de persoon die ik ben, maar als jouw tegenstander. Jouw vijand. Begrepen?’ Hij hielp haar overeind.
‘Oké, Louis.’ Stemde ze er mee in.