Chapitre 2

Mijn gedachten waren niet bij de werkelijkheid. Ik bewoog mijn voeten snel door de massa heen en terwijl ik de tegels onder mijn schoenen door zag flitsen, zaten mijn gedachten nog bij de les van meneer Levi. Ik had nooit de gewoonte gehad om na een les meteen alles te vergeten, gewoon omdat ik van het principe was dat het ooit wel ergens voor van pas zou komen. Ik botste tegen een aantal mensen aan die waarschijnlijk mijn excuses verwachtten, maar die kwamen niet. Bovendien was het niet volledig mijn fout dat ik tegen hen aanliep want mijn voeten leken zich automatisch te bewegen waardoor ik er geen controle meer over had.
We zaten op het grasveld in de zon. Ik liet de warme stralen mijn hele lichaam en hart verwarmen terwijl ik Zac even feliciteerde met zijn goede opmerking tijdens de vorige les. Want iedereen vond het fijn om bevestiging te hebben. En nu kreeg hij bevestiging van mij dat wat hij gezegd had echt wel wijs was. 'Ik ga naar New York deze vakantie', zei Jack en aan zijn gezicht kon ik zien hoe blij hij was. 'The city of dreams', zei Zac en met zijn handen vormde hij een regenboog waardoor het iets magisch had. Ik glimlachte. New York zou inderdaad fantastisch moeten zijn. Een wereldstad met enorme verschillen. Verschillende mensen, verschillende culturen en toch leefden ze allemaal samen in die grote stad. Ergens vroeg ik me af of het wel echt the city of dreams zou zijn. Iedereen zei het en misschien was het ook wel zo, maar zouden er ook geen andere steden zijn waar je dromen konden uitkomen. Waarom werd bijvoorbeeld Oslo in Noorwegen niet the city of dreams genoemd of Praag in Tsjechië. Het was haast stedendiscriminatie.
Haast automatisch leken mijn vingers niet te kunnen weerstaan aan die kleine groene sprietjes waardoor ze waren omgeven. Ik raakte de donkergroene, zachte grasstengels aan en draaide er een aantal rond mijn vinger. Met een kort snokje rukte ik een deel van de grasspriet af. Het geluid deed me denken aan zomer. Aan warme zomerdagen met de heerlijke zon en koele zomernachten met duizenden sterren aan de hemel.
Jack straalde helemaal wanneer hij het woord New York alleen nog maar uitsprak. Een kinderwens van hem kwam eindelijk uit en hij was even gelukkig als iemand die net de x-factor had gewonnen of als iemand die net ten huwelijk gevraagd was. En ik wist zeker dat hij elk plekje in New York uitzonderlijk goed zou bekijken en in zijn herinnering zou opslaan zodat hij het nooit maar dan ook echt nooit meer zou vergeten.
'Zie maar dat je nog terug wil komen nadat je daar bent geweest', zei ik half lachend en half serieus. Want eerlijk gezegd was ik er niet zo zeker van dat hij zou terugkomen. Jack was één van de weinige mensen waarbij New York echt de stad zou zijn waar zijn dromen zouden uitkomen.
Hij glimlachte even. 'Ik zou jullie hier niet alleen durven achterlaten', zei hij.
Maya's slanke vingers wikkelden zich rond het gras. Het leek haast alsof ze het streelde.
'Goed dat je weet dat Harwell niet zonder je kan', grapte Zac en ik gaf hem een duw.
Haar blond-rosse haren leken van kleur te veranderen in de zon en ik vroeg me af of ze in de avond bij het ondergaan van de zon mooi donker oranje zouden kleuren. Het had iets magisch.
Het gesprek ging verder. Ik antwoordde nog en luisterde. Ik luisterde naar Jack terwijl mijn gedachten werden overgenomen door Maya. Het was alsof ze een zachte, zoetkleurige wolk hierheen had gestuurd waardoor mijn ogen op haar gericht waren. Ze kon mijn gedachten bedwelmen zonder er zelf maar iets voor te moeten doen. Want ze viel op doordat ze niet opviel net zoals ze sprak door niet te spreken. En ze was zo ondoordringbaar, breekbaar maar tegelijk ook zo vriendelijk en spontaan. Ze kon je iets laten inzien zonder maar één woord tegen je te zeggen.
Haar vingers die zacht cirkelden boven de groene grassprietjes zoals een roofvogel boven een veld, hadden weer rust gevonden en lagen nu op de grond. Ze lagen daar zo rustig alsof ze samen met de rest van haar lichaam aan het genieten waren van de zon.