• 2.9 •

Twee dagen later kwam Emily er pas achter wat Haliae had meegemaakt. Ze was alleen met Cordelia: de jongens hielpen met het opbouwen van de lesvleugel van het instituut en Haliae was vroeg naar bed gegaan, zoals ze dat iedere avond deed. Dat was voor Emily het moment dat ze haar nieuwsgierigheid niet langer kon bedwingen en ze aan Cordelia vroeg wat er met Haliae gebeurd was.
Cordelia vertelde dat Haliae op een vissersboot had gezeten, waar ze erachter waren gekomen dat ze een nereïde was en hadden besloten om haar op te sluiten en dan te verkopen. Drake, de jongste van de mannen, had haar helpen ontsnappen, ondanks het protest van zijn vader die ook aanwezig was op de boot, en nu was Haliae weer terug op het instituut. Emily wilde liever niet toegeven dat ze maar de helft van het verhaal begreep, maar ze herkende zich ook in Haliaes situatie. Zij had ook vastgezeten op een vissersboot, jaren geleden, en zij was ook ontsnapt.
Nadat Cordelia het verhaal van Haliae had verteld, gingen ze naar de zee om te zwemmen. Het was verder lopen dan het meer, maar het zoute water voelde fijner dan het zoete en daarom namen ze soms de moeite om een grotere afstand te overbruggen.
Ze doken beide het water in, maar Emily trok zich al snel weer terug op het land. Haar gedachten gingen terug naar haar korte gevangenschap bij de mensen, maar vooral naar de gevolgen daarvan. Voor de zoveelste keer vroeg ze zich af of haar ouders haar misten. Of ze überhaupt nog wel eens aan haar dachten. Zouden ze blij zijn om van haar af te zijn?
Cordelia kwam naast haar op het strand zitten en sloeg haar armen om haar benen. ‘Je bent een beetje afwezig,’ zei ze, terwijl ze Emily fronsend aankeek. ‘Is er iets?’
Emily haalde haar schouders op. ‘Ik denk soms aan mijn ouders.’
Cordelia zei eerst niets. Ze keek naar de golven die omsloegen en steeds kleiner werden, tot ze uiteindelijk langzaam over het zand kabbelden. ‘Ik denk ook vaak aan mijn ouders.’ Ze zuchtte. ‘Ik vraag me af hoe ze eruit zien. En hoe mijn leven eruit had gezien als ik bij hen was opgegroeid.’
Emily knikte. ‘Wat is je achternaam, Cordelia?’ vroeg ze. Misschien was ze heel toevallig haar ouders wel eens tegengekomen.
Cordelia haalde haar schouders op. ‘Ik heb geen achternaam,’ zei ze zachtjes. ‘Die is mij nooit gegeven.’
‘Oh…’ Emily wist niet zo goed wat ze daarop moest zeggen. Het moest vast vreselijk zijn om niet te weten waar je vandaan kwam. Hoe je heette, of je broers of zussen had… ‘Rodey vertelde me dat er familie van me op het instituut heeft gezeten,’ zei ze, overstappend op een ander onderwerp. ‘Lyve Grecia.’
‘Ken je haar?’
Emily schudde haar hoofd. ‘Nee, maar -‘ Ze fronste en hield stil toen ze een klein visje vlak bij de waterkant omhoog zag springen. Een sardientje, als ze goed keek, probeerde hun aandacht te trekken.
Cordelia reageerde eerder dan Emily en liep naar de waterkant om het sardientje te helpen, maar het was alweer verdwenen. ‘Dat was vreemd,’ mompelde ze. Ze liep verder het water in, waardoor haar benen verdwenen en ze met haar staart langzaam dieper het water in ging.
‘Cordelia?’ Haar vriendin was onder water verdwenen en Emily stond op om haar te volgen, maar ze kwam weer boven water - gevolgd door een andere vrouw.
‘We hebben je gevonden,’ fluisterde de vrouw tegen Cordelia, met een stem die Emily uit duizenden herkende. ‘Mijn lieve dochter… We hebben je gevonden!’ Emily zag hoe Cordelia door haar werd omhelst, half onder water, half boven water.
Een seconde lang keek ze stomverbijsterd toe en toen rende ze het water in. ‘Mama!’