• 2.8 •

Rodey nam haar mee naar een deel van het gebouw waar ze nog nooit eerder geweest was. Het was twee trappen naar beneden en het was er muf en werd alleen belicht door een paar schemerige lampen. De muren waren bekleed met allerlei webben en het rook vies. Emily kon een nies niet inhouden en Rodey glimlachte naar haar. ‘Er komen hier niet zo vaak wezens, dus erg schoon wordt het hier ook niet gehouden.’
Emily knikte. Dat verklaarde veel.
Ze gingen naar een kleine ruimte met een grote, houten kast met allemaal kleine laden. Iedere lade was voorzien van een klein, wit oppervlak met zwarte tekentjes erop. Daaronder zat in iedere lade een klein gleufje. Emily ging nieuwsgierig met haar hand over de laden en draaide zich toen om naar Rodey. ‘Wat is dit?’
‘Dit,’ zei Rodey, terwijl hij iets in één van de gleufjes stak, ‘is het archief met alle wezens die op deze school hebben gezeten. Het is helemaal verstopt in de kelder, omdat de mensen het niet mogen ontdekken, maar ik heb de sleutel van professor Wisel gekregen om mijn onderzoek te voltooien.’
‘Wat voor onderzoek?’ vroeg Emily.
Rodeys ogen fonkelden. ‘Of er nog meer zeemeerminnen op het instituut hebben gezeten.’
Hij trok één van de laadjes open en begon wat te bladeren in de papieren, tot hij er uiteindelijk eentje uit trok. Hij gaf het blaadje aan Emily.
Het stond vol met allerlei tekentjes die Emily niet herkende. Sommige waren groter en dikker dan andere; hoe erg Emily ook probeerde er iets herkenbaars in te zien, het lukte haar niet. ‘Wat is dit?’ vroeg ze ten slotte.
Rodey fronste. ‘Oh, wacht…’ Hij pakte het papier weer van haar aan. ‘Emily, kun jij lezen?’
‘Wat is dat?’ vroeg Emily verbaasd. ‘Lezen?’
‘Woorden… bestaan uit letters,’ begon Rodey. ‘En die letters kun je als tekens op papier zetten.’ Hij wees op het papier naar één van de tekentjes - een rondje. ‘Dit is de letter “O”.’
‘O? Van opa?’
Hij knikte. ‘Ja. Het woord “opa” bestaat uit drie letters. De “O”, de “P” en de “A”.’
‘O P A,’ herhaalde Emily. ‘Hoe zien de “P” en de “A” eruit, dan?’
Rodey grinnikte. ‘Dit is de “P”,’ zei hij, terwijl hij een half rondje met een staafje eraan aanwees. ‘En dit is de “A”. Maar Em, als de school weer is opgebouwd, kun je hier misschien wel lessen volgen. Dan zou je ook kunnen leren lezen.’ Hij keek haar aan. ‘Cordelia leert het ook.’
‘Oh, dat zou heel leuk zijn!’ zei Emily enthousiast. ‘Dan zou ik dus leren wat hier allemaal staat?’
‘Ja. en dan zou je ook kunnen leren om zelf woorden op te schrijven.’
‘Dat lijkt me echt heel erg leuk!’ Emily klapte in haar handen. ‘Maar wat staat hier nu, dan?’ Ze was toch wel nieuwsgierig geworden. ‘Op dit papier?’
Rodey schraapte zijn keel. ’53 jaar geleden waren hier meerdere zeemeermensen,’ zei hij. ‘En één van hen heette Lyve Grecia.’
Emily knipperde verbaasd met haar ogen. ‘Grecia?’ herhaalde ze. ‘Dus…’ Ze slikte. ‘Dat was familie. Dat moet wel. Alle Grecia’s zijn familie.’ Ze staarde naar het papier. ‘Waar staat het? Mijn achternaam?’
Hij wees het woord aan. Ze herkende de “A”, aan het eind van het woord. ‘Dankjewel, Rodey.’ Ze keek hem aan. ‘Dankjewel.’ Ze sloeg haar armen om hem heen en gaf hem een knuffel. Het voelde als een opluchting dat ze niet de enige Grecia was die op de school had gezeten en ze was heel blij met zo’n lieve vriend als Rodey, dat hij dat voor haar uitgezocht had.