• 2.7 •

Die nacht sliep Haliae bij Cordelia op de kamer. Emily werd ’s ochtends vroeg wakker en was daardoor de eerste die aan de ontbijttafel ging zitten. Ze liep langs het buffet. Ze nam het liefst elke dag iets wat ze nog niet eerder gegeten had, maar durfde niets nieuws te pakken zonder dat Rodey of Kato haar kon vertellen of het vlees of vis was. Ze was vooral heel bang om visjes te eten - dat zou ze zichzelf nooit vergeven.
Toen ze haar bord had gevuld liep ze naar hun vaste tafel en wachtte ze tot er iemand anders haar zou komen vergezellen. Rodey was de eerste die bij haar kwam zitten. Hij zette zijn glas met verse sinaasappelsap voor zich op tafel en glimlachte naar haar.
‘Goedemorgen.’
‘Goedemorgen, Rodey.’ Emily volgde met haar ogen zijn bewegingen toen hij zijn glas in één keer leeg dronk en zette toen haar ellebogen op tafel. ‘Wat is er gebeurd met Haliae? Ik begreep er niet zoveel van gisteravond.’
Hij grinnikte. ‘Dat is best logisch. Eerlijk gezegd begreep ik het ook niet allemaal.’ Toen Emily stil bleef om op nadere uitleg te wachten, vervolgde hij: ‘Ik denk dat Haliae het aan Cordelia verteld, maar niet zomaar in de groep… De situatie ligt een klein beetje ingewikkeld.’
‘Hoezo?’
‘Ken je de eigenschappen van een nereïde?’
‘Natuurlijk.’ Emily knikte. ‘Een waterwezen met het uiterlijk van een mens, die vooral weeft. Ze leven in de nereïdegrot en zijn nogal saai, maar Haliae niet, omdat zij maar half een nereïde is en zij dus avontuurlijker is.’ Dat had Cordelia haar al eens verteld.
‘Dat is allemaal waar, maar er is nog één eigenschap die behoorlijk veel impact kan hebben.’ Rodey keek even om zich heen en keek Emily toen in haar ogen. ‘Een nereïde kan maar één keer in haar leven verliefd worden.’
Emily knipperde verbaasd met haar ogen. ‘Eén keer?’ herhaalde ze. ‘In haar hele leven? Wat betekent dat?’
‘Ze blijft haar hele leven lang verliefd op hem.’
‘Hem?’ Ze fronste. ‘Welke hem bedoel… oh.’ Het kwartje viel. Die blikken die Cordelia en Kato hadden gewisseld, hadden meer betekend. ‘Kato?’
Rodey knikte. ‘Helaas wel.’
Emily prikte met haar vork in haar stuk brood en staarde vooruit. Ze wist niet hoe het voelde, verliefd zijn, maar het moest vast vreselijk zijn als je beste vriendin een relatie had met degene op wie jij verliefd was. Voor de rest van je leven, Emily kon zich dat niet indenken. ‘Was ze daarom gisteravond zo stil?’
‘Misschien. Ze heeft natuurlijk ook veel meegemaakt,’ zei Rodey bedachtzaam. ‘Het is een wonder dat ze ontsnapt is aan de mensen.’
‘Ik had inderdaad begrepen dat mensen haar gevangen hadden gehouden,’ knikte Emily. Ze zuchtte en dacht terug aan haar eigen gevangenschap, jaren geleden. Het waren lange, saaie dagen gehad met een vervelend vooruitzicht, maar de eenzame dagen daarna waren nog vele malen erger geweest.
‘Trouwens,’ haalde Rodey haar uit haar gedachten, ‘ik heb nog voor je gekeken in het archief, of er nog meer zeemeermensen op het instituut hebben gezeten. Ik denk dat je het wel interessant vind om te zien.’