A ranger/traitor 257

Miko had de deur naar de stallen nog maar net geopend toen hij begroet werd door opgewonden gehinnik.
“Hij herkent me nog.” Miko rende de laatste meters tot waar Zoef stond en sloeg zijn armen om de hals van het paardje. Hij begroef zijn gezicht in Zoefs manen.
“Ik heb je gemist, maatje.” Will sloeg hen glimlachend gade. De deur ging opnieuw open en er kwam iemand de stallen in.
Miko keek op. Het was Halt.
“Ik heb nog iets dat van jou is”, zei Halt tegen Will. Will wierp een snelle blik op Miko.
“Hij heeft het recht om het te weten wat je voor hem gedaan hebt, denk je ook niet?” Will slaakte een zucht.
“Je hebt uiteraard gelijk.” Miko keek van de ene jager naar de andere. Hij had geen flauw idee waar dit gesprek over ging.
“Heb je het bij je? Hier?” vroeg Will. Er klonk iets van verlangen in zijn stem.
“Uiteraard”, zei Halt. “Ik heb het altijd bij me gehouden sinds Gilan het me gaf.” Hij haalde een klein buideltje tevoorschijn. Will legde een hand op Miko’s schouder toen Halt het opendeed. Miko wist niet wat hij verwacht had te zien, maar zeker geen zilveren eikenblad. Het duurde even voor de betekenis van dit alles tot hem doordrong.
“Je hebt het achter gelaten?” Waarom was het hem nooit opgevallen dat Will het niet meer droeg? Ze hadden weken door Gallica, Sonderland en Skandia getrokken en hij had niet gemerkt dat er een essentieel onderdeel van Wills uitrusting ontbrak.
“Een Grijze Jager mag geen gevangen laten ontsnappen, zelfs al weet hij dat ze onschuldig zijn”, zei Will zonder Miko aan te kijken.
Halt liet de ketting over Wills hoofd glijden.
“Welkom thuis,” zei hij. Will sloot zijn hand om het eikenblad, alsof hij het nooit meer los wilde laten. Miko kon nog altijd niet geloven dat Will het echt vanwege hem had achter gelaten.
Halt kuchte. Hij had nog iets vast, dat hij aan Will overhandigde.
“Ik had zo’n vermoedden dat we dit nodig zouden hebben tegen de tijd dat jullie terug waren en ik denk dat we kunnen stellen dat ik meer dan gelijk gekregen heb.”
“Dat is zo”, zei Will. Voor de tweede maal die ochtend werd Miko compleet verrast, toen een eikenblad tevoorschijn werd gehaald. Dit was echter niet van zilver maar van brons en Miko besefte dat het voor hem bestemd was.
“Ik denk niet dat er ooit een leerling is geweest die het meer verdiend heeft als jij”, zei Will, terwijl hij de ketting om Miko’s hals hing.
Het duurde even voor het tot Miko doordrong dat de nattigheid op zijn gezicht, tranen waren.