• 2.6 •

De dagen die volgden hielp Emily vaker in de ziekenboeg. Ze bleek een natuurlijke aanleg te hebben voor het verzorgen van andere wezens en ze vond het ook erg leuk, al vermaakte ze zich vooral door te luisteren naar de verhalen van de gewonden. Er waren erg veel verschillende wezens op deze school, die varieerden van land- tot water- tot luchtdieren. Ze vertelden haar hoe het leven was in het Bovenwater, waar ze vandaan kwamen en over de rituelen van hun soort.
’s Avonds was ze meestal bij Cordelia, Kato of Rodey te vinden. Soms kwam Rodey haar ’s middags helpen op de ziekenboeg, maar meestal moest hij zijn steentje bijdragen bij de opbouw van de school zelf. Het was zwaar werk en Rodey was sterk, dus daar kon de schoolleiding hem beter gebruiken.
Ook Kato hielp daar vaak, maar door zijn wond kon hij niet het meest zware werk verrichten. Hij en Cordelia trokken zich overdag dan ook vaak samen terug. Emily wist dat ze zich zorgen maakten om hun vriendin Haliae, van wie ze nog steeds niets gehoord hadden. Het duurde allemaal erg lang en hoewel ze het niet luidop had gezegd, wist Emily dat Cordelia bang was dat ze niet langer in leven was.
Het was dan ook als een wonder toen Cordelia twee weken na hun aankomst plotseling met een stralende lach naar hen toe kwam rennen, gevolgd door een jong meisje met blonde krullen en ogen blauwer dan de oceaan. Het meisje was kletsnat en Kato haalde snel een warme deken voor haar en Cordelia een bord met eten, terwijl het meisje bibberend naast Rodey ging zitten en om zich heen keek.
‘Je ziet heel bleek, misschien moet je langs de schooldokter gaan,’ zei Cordelia bezorgd.
‘Nee joh, ik ben goed verzorgd.’ Haliae had een zachte, maar tegelijk ook felle stem die Emily fijn in de oren klonk. Ze nam een aardbei en stopte die in haar mond, terwijl ze even nieuwsgierig om zich heen keek… en toen barstte ze in huilen uit. ’S-sorry.’ De tranen stroomden over haar wangen en ze sloeg haar handen voor haar gezicht. Cordelia sloeg vlug een arm om haar heen.
‘Het geeft niet,’ mompelde ze, terwijl ze met haar hand over Haliaes rug wreef.
‘Ik was zo bang,’ zei ze gesmoord. De rust in haar stem was verdwenen; ze klonk gebroken. Emily wist niet wat er gebeurd was, maar het moest een angstige en pijnlijke ervaring zijn geweest. ‘Ik dacht dat ik jullie nooit weer zou zien…’
‘Stil maar, Haliae,’ fluisterde Cordelia in haar oor. ‘Je bent nu veillig.’ De korte blik die ze op Kato richtte, viel Emily op, maar ze kon de betekenis ervan niet direct plaatsen.
Haliae knikte en snoof even. 'Ze wilden me ook naar de dierentuin hebben,' zei ze zacht. 'En ik heb niet eens een staart! Maar ik wist niet hoe ik ze anders bij je weg konden houden... Ik weet zeker dat ze je ontdekt zouden hebben.'
Emily begreep niet wat het was met die Mensen en hun dierentuinen. Was ieder mens dat zo egoïstisch en geldbelust dat ze ieder wezen dat niet een mens was, wilden opsluiten?
‘Ik ben je eeuwig dankbaar, Haliae. Je hebt mij én Kato gered.’ Cordelia sloeg haar andere arm ook om Haliae heen en trok haar stevig tegen zich aan. ‘Wij zijn nu bij je. Je bent veilig.’