Hoofdstuk 3.2

Het verbaasde Simon hoeveel Brooke over de fictieve jongen en zijn wereld wist. Het zou nog een hele grote klus worden om zoiets groots uit haar geheugen te wissen. Zoals Brooke over Zweinstein sprak, was het net alsof ze zelf op de school gezeten had. Ze vertelde hem Sneep en zijn verleden, de familie Perkamentus en blijkbaar wist ze de gehele stamboom van de familie Zwarts uit haar hoofd. Het duizelde Simon en aan het eind van de avond was hij doodop, al had hij zich wel vermaakt.
Toen hij echter de volgende dag een verslag wilde schrijven voor de minister, kon hij weinig meer benoemen dan 'Het wordt een lastige klus' en 'Het zit volledig in alle herinneringen opgeslagen.' Vast niet het nieuws dat Kelly graag wilde horen. Brooke had verteld dat ze met Harry Potter was opgegroeid en dat ze vroeger altijd gewenst had dat ze een brief had ontvangen. Simon had bij wijze van uitzondering geprobeerd zich voor te stellen hoe het moest zijn, wachtend op een brief die nooit zou komen. Dat had hem er echter weer duidelijk op gewezen dat Brooke een dreuzel was en dat hij moest oppassen. Hoewel ze verschrikkelijk irritant was en helemaal niet beeldschoon, had ze toch een bepaalde aantrekkingskracht op hem die ervoor zorgde dat hij zowel graag bij haar als bij haar uit de buurt was.
Toen hij met veel moeite een stuk perkament had volgeschreven en met een uil had meegestuurd naar het Ministerie, slaakte hij een diepe, gefrustreerde zucht en ging hij op de bank zitten. Hij had het niet verwacht, maar het liefst ging hij alweer aan het werk. Hij had weinig te doen nu zijn verslag af was en hij kon zich pas weer in geheugen-wisspreuken verdiepen als hij terug was in Londen. Afgelopen weekend had hij gespendeerd in Naddleton, voornamelijk lezend in de boeken van J.K. Rowling. Komend weekend zou hij echter teruggaan naar Londen. Hij had gehoord dat zijn collega's hun weekenden gebruikten om hun gezin of vrienden te bezoeken, maar Simon voelde geen behoefte om zijn ouders te bezoeken en vrienden die hij graag bezocht, had hij niet echt. Dat was een bewuste keuze geweest en hij had daar geen spijt van, want dat had hem een baan bij het Ministerie bezorgd. Het was alleen fijner geweest als het een betere baan was geweest.
Hij besloot een tweede poging te doen voor het begrijpen van de televisie. Opnieuw drukte hij op het rode knopje en het vierkante scherm sprong van zwart naar wit. Na een paar keer op wat knopjes gedrukt te hebben kwam er een zender voor met het nieuws, zoals de vrouw die hem recht aankeek vanachter haar statafel zei ('Dit is het nieuws van vier uur'). Hij luisterde half naar enkele dreuzelzaken die hem niet erg konden interesseren, maar zijn oren spitsten zich toen hij de naam Rowling hoorde vallen. Met het volumeknopje zette hij het geluid harder en hij ging op het puntje van de bank zitten. De vrouw keek hem ernstig aan, terwijl ze vertelde: 'Joanne Rowling, bekend als auteur van de boeken van Harry Potter, is drie dagen vermist. De politie is al druk op zoek naar de bekende schrijfster, maar er is nog geen spoor van haar ontdekt. Over een eventuele ontvoering of moord doet de politie nog geen uitspraken.'