Hoofdstuk 01

Ik werd wakker van het zonlicht dat door de luiken van ons huisje scheen. Het fluiten van de vogels op onze daken, het knorren van de varkens buiten. Dagelijkse dingen die mij uit mijn slaap hielden. Maar pas toen ik mijn bed uit wou stappen merkte ik dat mijn zusje zich tegen mij aan lag genesteld, Tilda. Ik probeerde zo zachtjes mogelijk over haar heen te kruipen zonder dat ze wakker zou worden, maar natuurlijk mislukte het. Ze opende moeizaam haar ogen, zoals altijd, en keek me aan met een blik die boekdelen sprak. Ik beantwoorde het met een glimlach. Want ik herinnerde wat er vannacht was gebeurd, ik had een slechte droom en Tilda had me eruit gehaald. Haar blik was: Gaat het weer? Mijn glimlach was: Ja hoor. Bain begreep er niets van, Pa glimlachte dan alleen maar naar hem en zei dat we zusjes waren die elkaar door en door kende. En dat was ook wel zo. Tilda mocht dan een aantal jaar jonger zijn, ik kende haar door en door en zij mij waarschijnlijk ook. Ik hield van mijn zusje, ze betekende heel veel voor mij.
Nadat we ons omgekleed hadden deed ik de luiken open, en ik zag dat het nog vroeg was. Dan was Pa er misschien nog!
'Kom, Tilda! Pa is er waarschijnlijk nog!' snel liepen we de keuken in, waar hij inderdaad al aan een gedekte tafel zat te eten. We kwamen tegelijkertijd met Bain de keuken binnen die er nogal slaperig uitzag.
'Hallo, slaapkoppen,' grinnikte onze vader, en we schoven allemaal aan. In stilte at ik mijn brood op, terwijl Pa met Bain een gesprek voerde over de honger die de mensen in Laketown hadden. Het was geen fijn gesprek om aan te horen, dus veranderde ik het onderwerp.
'Waar moet je vandaag heen, Pap?' vroeg ik hem midden in hun gesprek. Ik hield niet ervan om te luisteren naar verhalen hoe de mensen die we kenden bijna stierven omdat ze haast geen eten hadden. De meesten in deze kleine stad hielden het eten voor zichzelf. En groot gelijk hadden ze eigenlijk ook wel. De meeste mensen hadden niks over om te delen en moesten alles wat ze konden krijgen voor hun eigen gezin houden. Wij hadden het iets beter omdat mijn vaders handel zo goed ging. We kregen natuurlijk niet het verste en beste voedsel, maar we kregen genoeg en daar waren we dankbaar voor.
'Mirkwood, ik heb iets op te halen van koning Thranduil.' Ik knikte en nam weer een hapje van mijn brood. Het was hard, ik nam dan ook kleine hapjes om zuinig te doen met mijn tanden. Er viel een stilte tussen ons vieren.
'Aan de tijd te zien moet ik gaan,' zei Pa ineens. Hij pakte zijn oude jas en trok zijn laarzen aan. Ik had ze vaak al gerepareerd en er zaten dan ook verschillende lapjes stof hier en daar op. Nadat we allemaal een knuffel hadden gehad, zei Tilda:
'Ik hoop dat je veilig terugkomt.' Pa keek even naar ons drieën met zijn hand op de deurklink.
'Ik hoop het ook, Tilda.' Met een glimlach vertrok hij naar buiten.

De rest van de ochtend en begin van de middag zorgde ik dat er middageten klaar stond en hield ik me bezig met de was. Bain hielp af en toe mee, plus hij deed wat klusjes om geld en eten te verdienen. Tilda hielp ook vaak mee, maar vaak stuurde ik haar weg naar een van haar vriendinnen om mee te spelen. Ik wou dat ze nog even kind was, nu het nog kon.
Toen het middag was en ik de was aan het opvouwen was kwam Bain binnen, grijnzend. Hij bleef in de deuropening staan, en leunde tegen de deurpost aan. Hij bleef daar even staan en ik keek hem aan.
'Wat is er?' vroeg ik lachend aan hem. Hij keek me aan met een blik die hij me vroeger gaf als hij me ergens op betrapte. Toen keek hij naar beneden en schudde zijn hoofd. Daarna keek hij me weer aan.
'Cenyc, hij wil je spreken. Hij staat nu buiten,' zei hij grijnzend. Mijn gezicht vertrok.
'Waarom zei je dat niet eerder?!' Ik stormde langs hem heen, op weg naar de buitendeur.