• 2.5 •

Cordelia had zich weer bij hen gevoegd en niet veel later kwam ook Kato weer bij hen liggen, met zijn tong uit zijn bek. Rodey stond op om wat vlees op te halen en Emily volgde hem met haar ogen. Ze baalde dat hij niet wist of er meer zeemeermensen vrijwillig naar de school waren gegaan. Het zou betekenen dat ze niet de enige in haar soort was die meer wilde en dat zou nogal een grote opluchting zijn, want ze had altijd het gevoel gehad dat het verkeerd was. Haar zussen waren ook nieuwsgierig, maar in veel mindere mate, evenals alle zeemeermensen die ze in haar leven was tegengekomen.
Rodey kwam terug met een bak met een dikke lap vlees erop. Een rilling trok over Emily’s rug en ze was blij dat ze een reden had om weg te gaan toen Rodey haar vroeg of ze misschien wilde helpen in de ziekenboeg, de plek waar zich alle gewonde en zieke wezens bevonden. Het was de ideale gelegenheid om met andere wezens in contact te komen, dus zei ze vol enthousiasme ja.
Rodey liep haar voor naar een jonge vrouw. Ze zat op een tafel, met één been omhoog. Haar lichaam had ze over haar bovenbenen gebogen en haar pikzwarte haren bedekten haar gezicht. Ze zag er erg menselijk uit. ‘Ze is een feeks,’ fluisterde Rodey. Hij liep naar haar toe en pakte een bak met spullen. ‘We moeten een nieuw verband aanleggen.’ Hij wees naar haar knie, waar een soort witte band omheen gebonden zat.
Vol schaamte gaf Emily toe dat ze dat nog nooit gedaan had. Toen hij de benodigde spullen had gepakt, keek ze toe hoe hij een ‘nieuw verband aanlegde’. Met haar handen volgde ze zijn bewegingen, tot ze zag dat de feeks door haar haren naar haar keek. Emily glimlachte naar haar, maar kreeg een geërgerde blik terug die haar glimlach deed verstommen. Toen Rodey klaar was, vond Emily het dan ook niet erg dat ze bij de feeks weg kon gaan.
'Het ligt niet aan jou, hoor,' zei hij bemoedigend. 'Feeksen zijn nou eenmaal norse wezens. Jij bent hartstikke aardig.’
Emily knikte. Ze vond het lief dat Rodey het zei, gewoon om haar goed te laten voelen. Ze kon zich niet herinneren dat er vaker iemand was geweest die dat had geprobeerd. Haar ouders gaven eigenlijk nooit complimentjes en ze hadden zelden iets bemoedigends gezegd tegen haar. Ze waren meestal te druk bezig met haar in het gareel houden om nog ruimte over te houden voor dat soort dingen. Emily vroeg zich af hoe haar leven eruit had gezien als ze niet bij haar ouders weg was gezwommen, jaren geleden. Als ze niet gevangen was genomen door de mensen. Het waren vreemde gedachtes die ze al heel lang onderdrukt had, omdat het te pijnlijk was. Haar leven was eenzaam en saai toen ze eenmaal ontsnapt was aan de mensen; het leven met haar ouders was veel beter. Op het instituut kreeg ze zoveel meer vrijheid dan ze ooit bij haar ouders had gekregen. Ze was hier nog maar twee dagen en nu al voelde ze zich heel erg op haar gemak, tussen al die verschillende wezens die hier allemaal op hun plek leken te zijn. De wezens waren aardig - op de feeks na dan - en leken haar niet als een lastpost te zien.
De rest van de middag hielp Emily Rodey met het verzorgen van verschillende gewonde wezens. Ze maakte met verschillende wezens een praatje en kreeg steeds meer verantwoordelijkheden: ze mocht pleisters plakken, wonden ontsmetten en op een gegeven moment mocht ze, met behulp van Rodey, haar eerste verband aanleggen. Ze had een hele fijne middag en was Rodey erg dankbaar dat hij haar had meegenomen.