17.

Op een balkon op Rivendell zat Gandalf te praten met Saruman, een andere tovenaar. Heer Elrond stond samen met een oude vrouw, Galadriel om de tafel waar de twee heren aan zaten.
'Ik ben niet overtuigd, Gandalf,' zei Saruman tegen de man toen hij had verteld over de tocht en meer, zoals het Morgul zwaard wat Radagast vond in Dol Guldur, over de Ork aanval, de Trollen. Gandalf had aangegeven dat er een groter gevaar was dan Smaug en dat baarde hem veel zorgen. Helaas was Saruman niet overtuigd. 'Ik kan zo'n tocht niet goedkeuren,' zei de tovenaar. 'Als ze naar mij toegekomen..' Gandalf volgde zijn zinnen al niet meer.
'Ze vertrekken?' Galadriel keek hem aan. Niemand behalve hij hoorde het.
'Ja.' De tovenaar keek haar kort aan.
'En je wist het.' Onschuldig knikte de tovenaar. Galadriel had een glimlach op haar gezicht.
'Er is niks anders te zeggen,' klonk Sarumans stem weer waarna voetstappen klonken. Een elf kwam het balkon op.
'Heer Elrond,' zei hij. Gandalf wist al wat er gezegd zou worden. 'De dwergen zijn verdwenen.' Meteen keken Elrond en Saruman naar Gandalf, wat maar paar seconde duurde. Snel liepen ze weg, waarschijnlijk zoekend naar de dwergen. Gandalf bleef kort zitten in stilte. Hij vroeg zich af waar ze nu waren, maar zeker was dat de Elfen ze niet mee in konden halen.
'Dus je gaat hen volgen,' vroeg Galadriel na korte stilte. Gandalf knikte.
'Ja.' Hij stond op en liep naar de vrouw toe.
'Je hebt gelijk om Thorin Oakenshield te helpen, maar ik ben bang dat deze tocht krachten in werking heeft gesteld die we niet begrijpen,' zei de vrouw tegen hem. 'Het raadsel van het Morgul zwaard moet opgelost worden. Iets beweegt in de schaduw en zal zich niet aan ons laten tonen, nog niet. Maar zijn kracht neemt elke dag toe. Je moet voorzichtig zijn.' Gandalf keek haar kort aan en liep toen weg. Galadriel draaide zich om naar de weglopende man.
'Mithrandir,' zei ze tegen hem. Alleen de Elfen noemden hem zo. Hij draaide zich om. 'Waarom de halfling?' Met halfling doelde ze dus op Bilbo. Gandalf keek haar kort aan.
'Ik weet het niet,' gaf hij eerlijk aan haar toe. 'Waarom Bilbo baggins? Misschien omdat ik bang ben. En hij geeft me hoop.' Gandalf keek naar zijn handen. Ze waren groot en ruig. Viezigheid zat tussen zijn nagelringen en op de huid zaten allemaal plekjes. Een paar handen pakte zijne vast.
'Vrees niet, Mithrandir,' zei Galadriel en haalde een haar die voor Gandalfs ogen zat weg. 'Je bent niet alleen. Als je mijn hulp nodig hebt, zal ik komen.' De tovenaar keek kort weer naar zijn handen. De handen van de vrouw trok ze langzaam terug. Toen hij weer opkeek was ze weg. Een kleine glimlach bleef op zijn gezicht hangen.