Paars Licht

De druk die zich de laatste dagen had opgebouwd in zijn leven werd bijna ondragelijk. Hij liep door het bos, zijn handen in zijn broekzakken, doffe ogen die voor zich uit staarden. Het was de bedoeling om zijn gedachten even op nul te zetten, maar daar slaagde hij niet in. Sterker nog: hij begon meer te piekeren. Na een tijdje voelde hij zich verdoofd door gedachten.
Vroeger was hij vaak naar dit bos gekomen met zijn één jaar jongere zusje. Ze hadden rondgehuppeld en gedaan alsof er zich monsters schuilhielden achter de bomen, en zij de helden waren die ze moesten verslaan. Dat was leuk geweest, vooral omdat hun verbeelding geen grenzen had gekend. Nu was alles anders. Het bos oogde niet meer als een plek vol avontuur. Het was een rustige plek, perfect om even een wandeling in te maken.
Hij vroeg zich af wanneer hij precies was gestopt met het zien van die 'monsters', wanneer hij eindelijk opgegroeid was.
De band met zijn zus was nog steeds heel erg goed geweest, zelfs toen ze niet meer samen in het bos speelden en hun eigen interesses ontwikkelde. Ze waren nooit echt van elkaar vervreemd.
Drie jaar geleden hadden ze samen een bandje opgericht. Lynns vriendje was benoemd tot zanger, Lynn zelf tot zangeres, Ryan had zichzelf achter de piano gezet. Ze maakte geen popnummers, zoals alle anderen tegenwoordig. Hun nummers hadden iedere keer diezelfde, kwetsbare tonen, wat het zo mooi maakte.
Net voordat alles begon, hadden ze op het punt gestaan om door te breken in Amerika, met behulp van een heel populaire talkshow. Zover zou het echter nooit komen.
Ryan had nooit kunnen denken dat er zoiets erg zou gebeuren. Hij was zich niet bewust van de echte gevaren in het leven. Hij focuste zich altijd op het positieve, omdat dat het leven zoveel mooier maakte. Ooit was hij een pessimist geweest, dat wist hij nog goed. Alles was zwart geweest voor zijn ogen, geen licht, enkel duisternis. Hij wist niet precies wanneer hij had besloten om al het slechte te negeren. Zodra hij zestien werd, vermoedde hij.
Hij had moeten weten dat niet iedereen hen hun succes gunde. Hij had de vijanden, de bedreigingen niet zomaar in de lucht mogen slaan. Dan was zijn zus er misschien nog geweest.
Juist een week geleden was ze dood teruggevonden thuis, in haar eigen slaapkamer. Het was niet de bedoeling om de moord geheim te houden, zoveel was wel duidelijk. Het ging puur om de daad zelf: Lynn was vermoord, hun dromen vielen uit elkaar.
De eerste die het nieuws vernam, was Vince, Lynns vriend, hij wilde net bij Lynn op bezoek gaan. Hij en de politiewagen arriveerden op hetzelfde moment, voor zover Ryan wist. Ze hadden Vince bevolen om buiten te wachten, terwijl zij het huis binnengingen. Even later waren ze met het hartverscheurende nieuws naar buiten gekomen: Lynn was morsdood, haar polsen overgesneden, en omdat dat niet snel genoeg ging, daarna haar keel. Verschillende sporen wezen op verzet, maar de dader was slim geweest en had geen enkel spoor achtergelaten.
Waarom Lynn? Ze was een prachtige persoon geweest, had nooit een vlieg kwaad gedaan, had altijd voor iedereen klaar gestaan.
Tijdens de eerste dagen na Lynns dood, had Ryan zichzelf nog beschuldigd. Daarna had hij alle schuldgevoelen echter van zich afgezet: Lynn zou niet willen dat hij zichzelf de schuld gaf en terug wegzakte in een depressie.
Treuren deed hij nog steeds. Een oneerlijke moord als deze viel moeilijk te verwerken. Door het bos wandelen hielp een beetje. Een beetje maar.
Plots werd hij uit zijn gedachten wakker geschud door zijn mobiel die hevig trilde in zijn broekzak. Snel beantwoordde hij de oproep. 'Hallo, met Ryan Williams.'
'Ryan.' Het was Vince. Zijn stem was schril, wat verraadde dat hij een hele tijd had zitten wenen. 'Ik... Ik kan dit niet meer. Lynn... Ze...' Ryan hoorde gekraak aan de andere kant van de lijn. Een rilling liep over zijn rug. Nee, dit kon niet waar zijn.
'Sterk blijven, Vince.' Hij kon niet meer opbrengen dan een fluistering voor zijn dierbare vriend. 'Lynn zou nooit willen dat je... En ik heb je nodig, maat. Je bent de enige die ik nog heb...'
'Ik wil zo graag bij haar zijn.' Een snik. 'Ik... Sorry... Mijn besluit staat vast.'
'Vince...'
'Ze zeggen dat wanneer je springt, je het niet beseft wanneer je op de grond terecht komt. Dat je eigenlijk al een soort van dood bent voordat je de grond raakt.'
'Vince...'
'Het is aan mij om dat uit te testen, vind je ook niet?'
Ryan begon te redden. Hij had het gevoel dat hij precies wist waar Vince zich bevond. En terwijl hij als een gek door het bos rende en wenste dat de zon nog heel even zijn pad zou blijven verlichten, bleef hij dingen tegen Vince zeggen. Om hem nog even te doen wachten. Misschien was even genoeg om hem te kunnen redden. Uit zichzelf zou Vince zich nooit terugtrekken, Ryan zou hem letterlijk weg moeten slepen. Vince was een heel lieve jongen, maar zodra hij zo'n drastische beslissing nam, zou hij die ook uitvoeren. Hij was erg standvastig.
Na zo'n vijf minuten rennen, bereikte Ryan de rand van het bos, en daarmee ook de afgrond waar het in uitmondde. Dit gebied was verboden voor mensen, maar als je een beetje moeite deed, was het niet moeilijk om binnen te raken.
En daar, aan het uiterste randje van de afgrond, stond Vince, zijn rug naar de eindeloze diepte gericht. Hij moest enkel een stap achteruit gaan, en hij viel te pletter. 'Daar ben je.' Ryan kwam dichterbij en zag dat Vince lachte. Het was een sippe lach, die zijn opgedroogde tranen in de verf zetten, en toch sijpelde er wat opluchting tussen door. Als een wel gewenste afwisseling. 'Ik dacht wel dat je zou komen.' Nog steeds diezelfde lach. 'Ik wil niet alleen... Ik... Ryan, ik hou van je. Je bent mijn beste maatje.'
Ryans mobiel slipte uit zijn hand, hij had amper doorgehad dat hij het ding nog steeds had vastgehouden, al stond Vince nu op slechts een paar meter van hem verwijderd. Ook Vince liet zijn mobiel vallen. Het ding viel van de afgrond. Vince schoof nog een beetje achteruit. Een paar rotsblokjes kwamen los onder zijn schoenen en rolde de steile helling af.
'Jij bent ook mijn beste maatje.' Ryans stem trilde niet eens.
'Ik hoop dat je mijn keuze respecteert.' Hij strekte zijn armen uit, als een vogel die zichzelf liet dragen door de wind, hoog in de lucht. Vlak na de gebaar leunde Vince achterover. Het leek allemaal zo traag te gaan, hoe hij van de rand viel. En hoe zijn lach steeds groter werd. En er een laatste traan over zijn bleke wang rolde.
'VINCE!' Ryan zette een stap naar voren en stak zijn hand uit alsof hij Vince beet wilde nemen, wat natuurlijk allang onmogelijk was. Vince, zijn beste maatje, de enige echte link met zijn overleden zus, was dood.
Ryan liet zich op zijn billen vallen. Hij wilde wenen, maar de tranen bleven achter zijn oogleden prikken. Zachtjes wiegde hij heen en weer. Hij kon niet zeggen hoelang hij daar ineengedoken zat, maar toen hij eindelijk de kracht vond om recht te staan, was de zon al bijna volledig achter de horizon verdwenen.
Waarom hij het deed, wist hijzelf niet. Maar Ryan stapte langzaam naar de rand van de afgrond en keek naar beneden. Het was er donker, maar midden in die eeuwige duisternis, leek hij een lichtje te kunnen zien. Paars en fel. Voordat hij het goed en wel kon beseffen, schoot het lichtje met een ongelofelijke snelheid naar boven. Gauw deinsde Ryan achteruit, waardoor hij struikelde en achteruit viel, weer op zijn billen.
Het lichtje bleef even voor zijn ogen stil hangen. Het leek op een kleine bol vol kracht, vol leven. Het voelde zo vertrouwd dat Ryan de tranen niet langer tegen kon houden. Met een zicht dat troebel was door de tranen strekte hij zijn arm uit naar het licht om het aan te raken. Maar zodra hij te dicht bij kwam, schoot het weer verder omhoog. Ryan volgde het licht te hele tijd, tot het zich tussen de sterren voegde en definitief uit Ryans gezichtsveld verdween.
Langzaam krulden zijn mondhoeken omhoog.
Hoewel hij een enorm verlies leed, wist hij diep vanbinnen zeker dat Vince eindelijk terug zijn plekje had gevonden, met Lynn aan zijn zij.
'Tot ziens, makker,' zei hij, terwijl hij aan zijn terugtocht begon.