15.

Op een balkonnetje zaten alle dwergen en Bilbo te eten. Hun eetlust was een beetje terug gekomen, en toen een elf wat vlees voor ze had gevonden was het al helemaal feest. Gandalf was er niet bij. Die was aan het praten met Elrond, maar dat bedrukte de gezelligheid niet. Nou.. Gezellig was het nog niet helemaal te noemen, maar ze deden hun best. Ze hadden stuk voor stuk afscheid kunnen nemen van Ethir, en de meeste hadden na een wijntje al wel weer hun gezellige dwergentrekjes te pakken.
Ze zaten allemaal op het kleine balkon. De een zat op de reling, de ander op de grond, maar allemaal rond een vuurtje, waar ze hun vlees boven hielden.
Bifur legde er wat extra hout op het vuur en hield er een stronk broccoli boven. Geamuseerd keek hij hoe de broccoli gegrild werd. Alsof hij ervan genoot om het te verbranden, alsof het een of ander kwaad was. Nadat hij de broccoli genoeg had geteisterd at hij het snel op, in de hoop de smaak niet zoveel te proeven. Tot zijn verbazing was geroosterd groenvoer niet eens zo slecht.
Ondertussen keek Bofur of zijn worstje goed was. Perfect! Precies lang genoeg boven het vuur gehouden. Toen hij een blik wierp op Bombur twijfelde hij. De dikke dwerg zat op een onstabiel tafeltje, die klaagde onder het gewicht. De keus leek even moeilijk voor Bofur. Zou hij zichzelf te goed doen aan dit heerlijke worstje, of..
'Bombur,' zei hij tegen het mollige dwergje, en gooide het worstje met een grijns op zijn gezicht .
Bomburs mollige handjes grepen naar het worstje. Weer kraakte het tafeltje, nu luider. Het trok iedereens aandacht, en ook Bombur kreeg het door. Krak, en daar stortte het tafeltje in elkaar.
Een luid kabaal ontstond. De meesten dwergen schaterden het uit. Bofur rolde om van het lachen, en Dori sloeg lachend op z'n been .
'Goeie, Bofur!' riep Dwalin luid, en barstte in lachen uit.
Enkel Fili leek er niet echt om te kunnen lachen. Hij had al de nodige alcohol naar binnen gewerkt, zelfs meer dan de rest. Zijn humeur werd er niet beter op. Hij had even geen tijd voor vrolijk zijn. Hij wenste dat het anders kon zijn, maar als ook alcohol geen positieve uitwerking zou hebben wist hij niet wat dan wel.
Hij had verdriet, en hij wilde niet straalbezopen raken om dat te vergeten. Hij was meer waard dan dat.
De dwerg keek kort naar zijn broer. Hij leek ook een beetje nep te lachen. En de hobbit, die ook al een band met Ethir had gekregen, keek een beetje afwezig over de reling van het balkon naar het uitzicht.
Toen het geluid van lachende dwergen een tweede keer in Fili's oren klonk stond hij op. 'Ik ga nog even weg,' mompelde hij, maar Thorins stem hield hem tegen.
'We gaan zo weg Fili. Je moet hier blijven.
Hij schudde zijn hoofd en gaf zijn oom een korte blik. 'Ik ben zo terug. Als jullie vertrekken ben ik er.' Met die woorden liep hij weg. Toen hij om de hoek was versnelde hij zijn pas naar een sprintje door de gangen. De deur was natuurlijk nog open, want toen de dwergen waren weggegaan had niemand het fatsoen gehad om de deur dicht te doen.
De enige die nog in de kamer was, naast Ethir, was Keano. Hij stond er nog steeds. Fili vond het nog een wonder dat hij nog niet terug in de stallen was geweest of dat hij niet zelf wegliep. Met een bries keek het dier hem aan. Fili gaf hem een kort aaitje en liep daarna op Ethir af. Haar linkerhand was gestopt met trillen, maar nu was het haar rechterhand die een zachte trilling afgaf. Had hij zich misschien vergist? Dat het al de tijd al de hele tijd haar rechterhand was die trilde? Nee, hij wist toch echt zeker dat het eerst haar linkerhand was. Het was een beetje vreemd, maar hij dacht er verder niet erg veel over na, en streelde zacht over haar wangen. Daarna keek hij kort door haar kamer. Er waren veel vellen papier op de muren, met kunstwerkjes die ze blijkbaar had gemaakt. Een grote draak viel hem op. Het beest zat op een hoop goud. Een klein meisje stond voor het beest. Haar haren waren zwart, en haar ogen waren gifgroen. Als hij niet beter wist zou hij zweren dat dit de kleine Ethir was, die in de ogen van Smaug keken. Hij fronste zijn wenkbrauwen, maar besloot verder te kijken.
Naast de velen tekeningen zag hij ook paar kastjes, en een krukje. Op het krukje zat een klein boekje, met een penseeltje en inkt. Blijkbaar had ze een dagboek. De dwerg besloot om er niet aan te zitten. Het was van Ethir en ze zou vast niet willen dat hij in haar spullen zou neuzen.
Zijn ogen wendde zich weer af naar het meisje. Hij pakte voorzichtig haar hand vast, in de hoop dat het trillen stopte. Het gaf hem valse hoop, die er niet was.
Wederom stopte het trillen niet. Het leek alleen maar meer te trillen. Nu hij aan haar hand voelde leek haar huid ook minder koud. Hield hij zichzelf nu voor gek, of..