O22 || Mistletoe × Two

Maar Louis gaat niet verder met praten. Hij staart naar zijn handen en kauwt op zijn lip.
‘Louis?’vraag ik. Louis kijkt niet op en ik leg mijn hand op zijn bovenbeen. ‘Je hoeft het niet te zeggen. Ik heb ook nog wat te vertellen, als je niet durft, doe ik eerst mijn zegje.’
‘Nee, het gaat wel. Ik hoop alleen dat je me gelooft, want het is nogal een onwerkelijk verhaal.’
‘Ik beloof je dat wat je ook zegt, ik je geloof. Ik vetrouw je, Louis.’
‘Oké, dan vraag ik je om je ogen te sluiten.’ Ik kijk hem even aarzelend aan en doe dan wat hij me vraagt. ‘Probeer je Eerste Kerstdag 2001 voor de geest te halen. Zeg me wat je nog weet.’
‘Ik ehm…’ Ik gooi mijn hoofd in mijn nek, mijn ogen nog steeds gesloten. ‘Ik was zeven en mijn zus en ik waren al vroeg wakker. We hebben met opa en oma gegeten en mama droeg een rode jurk, dat weet ik nog.’
‘En de cadeautjes? De ochtend waarop je de cadeautjes opende?’
‘De katapult,’zeg ik. Dan open ik mijn ogen. ‘Ik kreeg de katapult die jij meteen opmerkte.’
‘Ja,’zegt Louis. ‘Ik wist ervan.’
‘Je wist het? Was je er- Nee, dat kan niet, papa, mama, Gemma en ik waren alleen.’
‘En toch weet ik het. Ik heb het cadeautje ingepakt.’
‘Je werkte in de speelgoedwinkel? Nee, wacht, je bent drieëntwintig. Vlak voor Kerstmis was je dus tien.’
‘Negen, ik ben de dag voor Kerstmis geboren. Die Kerstmis werd ik tien.’
‘Maar je was te jong om te werken,’concludeer ik.
‘In een gewone winkel wel. Maar daar werkte ik niet.’ Louis haalt diep adem en begint dan te vertellen. ‘Al op jonge leeftijd had ik een grote fascinatie voor Kerstmis. Alles wat met Kerst te maken had, vond ik geweldig en het liefste wilde ik begin november de kerstboom al zetten. Dus op een avond, kwam er een stevige, oude man op mijn pad die me aanbood om mee naar de Noordpool te gaan. Dan mocht ik in zijn fabriek werken en kerstcadeautjes inpakken voor kinderen over de hele wereld. Met toestemming van Papa en Mama vertrok ik naar de Noordpool en maakte kennis met een wereld die voor mij een droom was. Ik had alle vrijheden die ik me kon wensen en maakte op een grootse manier uit van mijn favoriete feest.’ Ik kijk Louis niet-begrijpend aan. ‘Ik was tot voor dit jaar een kerstelf, toen ik te oud was en de fabriek uit moest.’
‘E-echt?’vraag ik. Ik kan het nog steeds niet begrijpen. Mijn ouders hebben me op tienjarige leeftijd verteld dat de Kerstman niet bestond.
‘Ja. Tegen het einde van mijn eerste dag in de fabriek, kreeg ik jouw lijstje. Het was het eerste lijstje waarmee ik echt iets kon en het was ook het eerste stel pakjes waarop ik echt trots was.’
‘Dus ik heb de katapult van jou gekregen?’ Louis knikt.
‘Dank je wel,’fluister ik.
‘Nee, ik ben degene die jou moet bedanken. Zonder jou had ik nooit het vertrouwen gekregen om door te gaan en de beste tijd van mijn leven te hebben.’
‘Louis, ik-’
‘Ik weet dat het moeilijk te begrijpen is,’fluistert Louis. ‘Maar het moeilijkste komt nog. Al die jaren heb ik geprobeerd je niet uit het oog te verliezen. Ik vroeg andere mensen naar je en mijn hart sloeg een slag over als ik ergens “Harry” bovenaan een brief zag staan. Toen ik moest kiezen of ik naar kantoor ging of de wijde wereld in, besloot ik naar je op zoek te gaan. Ik wilde weten wie je was. Ik wilde weten of je gelukkig was. Ik wilde weten of je liever witte of zwarte sokken draagt, of je liever boeken leest of films kijkt, ik wilde weten wat je rare fetisjen zijn. Ik wilde weten of mijn fantasieën op de werkelijkheid leken.’
‘Echt?’vraag ik dan nog een keer.
‘Ja. Maar geen enkele fantasie was zo goed als de werkelijkheid. Je bent zo mooi, zo lief, zo intelligent en zo goedlachs. Ik had nooit kunnen bedenken dat de werkelijkheid zo mooi was. Fantasieën staan er meestal om bekend dat ze mooier zijn dan de werkelijkheid. Mijn vriend zei me dat ik op moest passen voor de wereld. Maar deze fantasie is slechts een slap aftreksel van de werkelijkheid en alleen als jij er niet bent in mijn leven, is deze wereld een verschrikkelijke plek.’
‘Zeg je nu wat ik denk dat je zegt?’vraag ik ongelovig.
‘Ik denk dat we aardig op één lijn zitten,’zegt Louis glimlachend.
‘Louis Tomlinson, je verhaal is vreemd en aannemelijk tegelijk-’
‘Maar het is wel waar!’roept Louis voordat ik mijn zin af kan maken.
‘Ik trek je verhaal ook niet in twijfel, maar er is één ding wat ik zeker weet. Ik ben tot over mijn oren verliefd op de jongen achter de mooiste cadeautjes die ik ooit gekregen heb. Daarom wil ik je bedanken en je het belangrijkste wat ik heb aan jou cadeau geven. Wees voorzichtig, het is breekbaar.’ Louis kijkt me niet-begrijpend aan. ‘Ik geef je mijn hart. Mijn hart behoort aan jou toe.’
‘Echt?’ Dit keer is Louis degene die er niets van begrijpt.
‘Ja, echt. Ik houd van jou en alleen van jou.’
‘Hoe kun jij van mij houden? Jij bent de zon, ik de maan. Iedereen ziet jou, mensen verlangen naar jou. En ik kan niet eens tevoorschijn komen zonder de zon, mensen kruipen bij mijn verschijnen in bed. Mensen blijven heus niet op om de maan te zien. Hoe kan iemand zo mooi, vallen voor iemand als ik?’
‘Omdat je perfect bent zoals je bent. Het is zo lief zoals je schrikt van films, ik vind het leuk zoals je altijd op het aanrecht klimt zodat je groter bent dan ik en ik houd van de manier waarop je heerlijk jezelf bent.’
‘Hoe moet ik nu nog iets moois zeggen, jij hebt alles al gezegd. Hoe moet ik nog op een mooie manier zeggen-’
‘Liefde gaat niet over wisselwerkingen. Hij zegt iets, dus moet ik iets beters zeggen. Daar draait het niet om. Als je echt van elkaar houd, worden kleine dingen in het leven ineens speciaal. Dan is het ineens leuk om boodschappen te gaan doen, omdat de ander net te klein is om bij de bovenste schap te komen en je moet helpen. Als je kijkt om welke koekjes het gaat, zie je dat het jouw favoriete koekjes zijn. Van die kleine, onzinnige dingetjes, die maken liefde mooi, niet de poging om meer van een ander te houden.’ Louis glimlacht.
‘Je hebt gelijk,’zegt hij dan en hij neemt mijn hand vast. ‘En het is een voorrecht om hier met jou te mogen zijn.’ Louis glimlacht. ‘Daarover gesproken, ik weet nog iets wat een voorrecht zou zijn.’ Hij neemt mijn hand vast en trekt me overeind. Samen rennen we door het park en ik schuif meerdere malen bijna weg. Lachend komen we aan bij de poort en ik zie Louis omhoog kijken. Er hangt ook hier een mistletoe. Louis gaat op zijn tenen staan, maar kan er niet bij. Ik lach, pluk een bes en wil hem het ding overhandigen, maar ik krijg er de kans niet voor. Louis staat opnieuw op zijn tenen en drukt zijn lippen op de mijne. Ik ben overdonderd, maar op een goede manier. Glimlachend kus ik hem terug, de bruinharige jongen die wel eens de liefde van mijn leven kon zijn.
‘Vrolijk Kerstfeest,’fluistert hij zachtjes tegen mijn lippen. Mijn mondhoeken krullen nog verder omhoog.
‘Vrolijk Kerstfeest, Lou,’lach ik. Zijn spontaniteit is fantastisch. Louis verbreekt de kus en lacht dan naar me.
‘Jij zei dat je moest kussen zonder te vragen,’wijst hij me terecht.
‘Zeg er maar niets van,’zeg ik en ik kus hem opnieuw.