13.

Overal in Rivendell klonken rouwende liederen. Ethir had impact op het hele rijk. De dwergen keken pal voor zich uit, ieder met een schuldgevoel. Heer Elrond had hen eten aangeboden, en daar zaten ze dan aan de grote eettafel. Niemand kreeg ook maar een hap door zijn keel. Het kwam mede doordat al het eten bestond uit dingen als sla en ander ''groen voer,'' maar de hoofdoorzaak was dat ze simpelweg geen trek meer hadden.
Ze hadden Ethir zien lijden, en het enige wat ze deden was aan hun eigen hachje denken. Ze bleven hun eigen leven en andermans leven trouw, maar niet dat van Ethir. Alsof het hare minder waard was, alleen maar omdat ze pas een dag bij het gezelschap zat, en een vrouw was. Velen hadden spijt dat ze niet vriendelijker tegen haar waren geweest, zoals Bofur. Velen hadden spijt dat ze haar niet te hulp waren geschoten.
Kili en Fili droegen weliswaar de grootste last. Ze waren erg boos op Thorin. Beide hadden ze al meteen willen ingrijpen toen ze werd neergeschoten. Ze hadden meteen de groep achter gelaten toen ze haar hoorde schreeuwen van de pijn, maar Thorin moest ze zo nodig meetrekken. Ze waren hem ook nog is gevolgd, want ''ze zou die pijl nooit overleven.''
Ongelofelijk dat ze daar naar hadden geluisterd. Beide namen het zichzelf en Thorin kwalijk. Ze wisten dat ze het had kunnen overleven als ze meteen hadden ingegrepen.. Maar dat deden ze niet.
Toen Bofur twijfelend de stilte verbrak door een zacht melodietje te laten klinken, door met zijn vingers op de tafel te tikken, stond Kili op. 'Gandalf, weet u waar Ethir ligt?' Hij kon er niet tegen dat de dwerg zo onschuldig op de tafel zat te tikken, en wilde het meisje ook graag zien, hoewel hij er niet zo zeker van was of hij de moed ervoor had.
De tovenaar leek uit een trans te ontwaken, en keek Kili even een beetje versuft aan, maar knikte toen. Gandalf stond op, en liep samen met Kili de open ruimte uit. Iedereen bleef ze nakijken.

Door een paar gangen liep Kili achter de tovenaar aan, die ook ergens anders leek te zitten met zijn hoofd. De dwerg concentreerde zich op de voetstappen van hem en Gandalf, die door de gangen galmde. Hij was een beetje bang om te zien hoe Ethir er nu uitzag, maar zou spijt hebben als hij het meisje niet zou bezoeken.
Bij een deur stopten ze. Keano stond er ook, en duwde de deur net open. Normaal hadden ze er wel om kunnen lachen, maar nu keken ze alleen vol verbazing hoe het paard de kamer inliep, en zijn plaats naast Ethir opeiste.
Zowel tovenaar als dwerg volgde het paard de kamer in. Heer Elrond stond al in de kamer. Hij was naast het paard gaan staan, en knikte de twee mannen vriendelijk toe.
Kili had het niet eens door. Vanaf het moment dat hij de kamer in was gekomen zaten zijn ogen geplakt op Ethir. Ze lag daar maar, en was zo bleek. Paar elfenvrouwen hadden haar al gewassen, in een mooie jurk gezet, en haar zwarte lokken geborsteld. Ze zag er zo mooi uit, ondanks dat ze helemaal toegetakeld was, en geen levensverschijnselen meer vertoonde.
'M-mag ik,' mompelde de dwerg, maar kwam niet echt goed uit zijn woorden. Hij was gewoon sprakeloos. Ze was zo bleek. Al het leven was uit haar geblazen. Of beter gezegd, gebeten.
'Ga maar,' zei Elrond tegen hem.
Voorzichtig liep hij op haar af. Naarmate hij dichterbij kwam kreeg hij steeds meer twijfels. De details van haar wonden kwamen steeds meer in zicht, en het maakte hem zo bang. Haar groene, bleke ogen, die nergens naar staarden. Haar bleke huid, die vol zat met wondjes. Een traan ontglipte aan Kili's ogen. De traan gleed langzaam over zijn wang, maar hij leek het nauwelijks te merken.
Langzaam knielde hij bij haar neer en voelde met de rug van zijn hand aan haar wang. Ze waren zo koud. Het deed Kili pijn om haar zo te zien. Dit was haar niet gegund. Hij kende haar nog maar een dag, maar in die dag was ze al zoveel voor hem gaan betekenen. Hij wist niet precies of dat vriendschappelijk was of meer dan dat. Het zou ook niet erg veel uitmaken. Ze was nu ver weg van hem, en zou niet meer terugkomen. Hij was haar kwijt, voor altijd.
Weer verliet een traan zijn ogen en viel in de koude handpalm van Ethir, alsof ze het had opgevangen voor hem. Meer tranen volgden. Hij had het niet meer onder controle. Hij voelde zich een wrak, en alle gedachtes aan het meisje maakte het niet echt beter.
Gandalf ging achter de dwerg zitten en legde zijn grote hand op Kili's schouder. Hij wilde hem zeggen dat het wel goed kwam, maar dat zou gelogen zijn. Dat wist hij, en Kili wist dat net zo goed. Ethir zou niet meer wakker worden. Ze zou niet meer opstaan, nooit meer.