Epiloog

Hij keek voor zich uit, terwijl de zon langzaam onder ging. Bijna alles was weer zoals het hoorde, bijna alle wonden waren opnieuw geheeld. Bijna.
Lake town was terug in zijn glorie herstelt, Erebor was terug zoals het hoorde en zelfs de elven waren tevreden terug gekeerd met de juwelen die Thorin hun had geschonken. Eleanor had het vast zo gewild, dat alles in vrede zou gebeuren en dat ieder die geholpen had bij de oorlog, een stukje van de schat verdiende. Thorin zuchtte diep, sloot zijn ogen en genoot van het zachte briesje. Exact een jaar geleden was ze overleden, een jaar lang had hij alles volgehouden zonder bij haar te zijn. Ze bezocht hem vaak in zijn dromen, wat het gemis wel erger maakte.
'Oom?' klonk de stem van Fili. Hij had het de afgelopen jaar ook erg moeilijk gehad, zijn broer Kili was gestorven en hij miste hem bij elk moment van de dag. In het begin werd hij soms zelfs schreeuwend wakker, omdat hij opnieuw zag hoe zijn broer werd afgeslacht. Thorin knikte naar zijn neef, ten teken dat hij luisterde en hij opende zijn ogen opnieuw waarbij hij zijn neef afwachtend aan keek.

Zijn kille ogen waren zo mogelijk nog kouder en donkerder geworden. Zijn hart was vol vreugde geweest toen hij vernam dat ze de waarheid wist, maar al snel veranderde dat terug naar steen toen zijn enige dochter stierf. Hij was ten einde raad geweest, hij was zelfs bereid om zichzelf op te offeren als ze daarmee zou gered zijn. Maar hij wist dat het niet mocht baten, opnieuw kon hij diegene waar hij van hield niet redde en daar haatte hij zichzelf wederom om. Hij zat zoals gewoonlijk op zijn troon, met een norse blik voor zich uit starend. Ook zijn zoon was vertrokken, maar dit om zijn zinnen te verzetten aangezien hij zijn had verloren had aan een andere elf. Tauriel was in zijn ogen zijn alles geworden, maar ze werd verliefd op een dwerg die al van een ander was. Na zijn dood liet ik haar opnieuw toe tot Mirkwood, maar ze vond zichzelf onwaardig om terug te keren en besloot rond de dwalen doorheen de bossen. Er was een ding waar Thranduil Thorin dankbaar voor was, om het feit dat hij Eleanor's lichaam naast haar moeder mocht begraven. Thranduil had samen met anderen een deel van het bos uit Ëandor herstelt, maar hij wist dat het nooit meer opgebouwd zou worden. Niemand wou op de gruwel wonen waar draken hadden gevochten en bijna iedereen hadden verkoold.

Fili had bloemen neer gelegd in de kamer waar ze ooit had verbleven. Ooit was dat de kamer van zijn oom geweest, maar dat was nu omgetoverd tot rouw kamer. Hij had er bloemen voor zijn broer, Eliana en Eleanor neer gelegd. Bijna alle meubels waren weggehaald, alles behalve het bed. Als hij aan het bed stond, zijn ogen sloot en goed snoof, meende hij haar geur nog op te vangen. Hij had altijd gevonden dat Eleanor naar wilde bloemen en bloesems rook. Na enkele minuten wandelde hij de kamer terug uit, op weg naar buiten waar zijn oom waarschijnlijk stond. Hij deed het elke maand op dezelfde dag en als Fili buiten was, zag hij dat hij gelijk had.
'Oom?' zijn oom opende zijn ogen en keek Fili met waterachtige ogen aan.
'Nog even, ik kom zo.' zei Thorin geruststellend. Fili knikte, waarna hij terug naar binnen ging. Ze hadden voor deze dag speciaal een viering opgezet, waar Bofur zou zingen, Bombur zou koken en waar enkele iets zouden voordragen voor de overledenen. Fili had een hele tekst bedacht voor het gemis van zijn broer, maar nu het zover was kreeg hij een brok in de keel. Het verdriet was zelfs na een jaar nog te vers, alsof het gisteren gebeurd was.

Dag en nacht reisde de jonge elf, tot hij neerviel van vermoeidheid. Zijn hart was gebroken omdat diegene waar hij van hield verliefd was op iemand anders. Hij had naar zijn vaders woorden geluisterd en was nu op weg naar een mens, iemand die een goede metgezel zou zijn had zijn vader verteld. Hij hoopte maar dat hij Tauriel snel uit zijn gedachten kreeg, hij werd er haast gek door. Steeds dacht hij terug aan haar rood-bruine haren, haar glanzende ogen en haar lieve glimlach. Focus Legolas, focus. Dacht hij in zichzelf, hij was niet voor niets weggegaan en hij zou proberen om niet meer aan haar te denken, wat ronduit mislukte. Net als hij dacht dat hij nog even verder kon, zakte Legolas door zijn benen in het gras en rolde hij zich op in een bolletje. Wat dacht hij toch, zo alleen in het bos en zonder hulp. Hij had slechts een bijnaam en een aanwijzing waar de man zich kon bevinden, niets meer. Zuchtend sloot hij zijn ogen, om even te kunnen slapen en om dan weer verder te reizen.

Het was al begonnen, de klanken van Bofur's triestig liedje klonk doorheen Erebor en iedereen was er stil van. De meesten pinkten zelfs een traantje weg, ook al kende ze de jonge vrouw niet lang. Het was een lied geschreven in hun taal, aangezien de overledenen die ze herdachten dwergen waren en zelfs de jonge vrouw was voor een deel dwerg. Ze had het hart van hun koning gestolen, dat was duidelijk te zien. Zijn gezicht was gericht naar de grond, terwijl hij vocht tegen de tranen en de troon naast hem was leeg. Noch zijn zus, noch zijn neef mochten erop gaan zitten. Hij wou de gedachte aan haar niet vertroebelen, het was immers ook zijn moment om te rouwen.
'Laten we allen even stilte houden, een korte stilte om alle geliefden die we zijn kwijt geraakt. Er zijn gewoon geen woorden genoeg in welke taal dan ook, om ons verdriet te omschrijven. Vandaag herdenken we ze niet alleen als de dag waarop ze stierven, maar ook op de goede momenten toen ze leefden. We rouwen niet alleen, maar we houden hun herinneringen ook in ere. Laten we alles even stil houden nu, waarna we liederen zullen maken en samen zullen dansen.' zei Bombur. Na zijn laatste woord werd het erg stil, zo stil dat je een speld zou horen vallen. Verschillende deden hun ogen dicht, anderen keken naar boven of keken naar elkaar en tranen vloeiden in stilte. Toen een klok hard begon te luiden, zagen ze dit als een teken om de eerste instrumenten door Erebor te laten klinken. Tranen werden weggeveegd en de meesten konden een glimlach op hun gezicht toveren, terwijl ze dansten voor hun overleden vrienden.

Thorin kon het niet langer aan en stond recht van zijn troon. Zo goed als niemand had het opgemerkt, enkel zijn zus zag hem weg gaan met tranen rollend over de wangen. Ze had gezien hoe erg hij met zichzelf vocht om toch maar iedere dag door te zetten en dat deed haar pijn. En ergens had ze ook opgekropte schuldgevoelens, ze had wat verzwegen voor haar broer over zijn grote liefde en ze zou ervoor zorgen dat hij het nooit te weten kwam. Ze schaamde zich er enorm voor, maar ze wist ook dat het niets meer uitmaakte. Integendeel, het zou ervoor zorgen dat Thorin zich meer schuldig ging voelen dan dat hij nu al deed. Wat voelde ze zich stom, ze hoopte maar dat Eleanor het haar had vergeven.
'Mam, gaat het?' ze keek op naar haar zoon, de enigste van de twee die nog leefde. Ze knikte en liet een glimlach zien, waardoor ze hem geruststelde.
'Ik mis hem.' verliet er zachtjes haar lippen. Fili omhelsde zijn moeder, want hij kende het gevoel maar al te goed.
'Ik hem ook, mam.' kon hij slechts uitbrengen en opnieuw vulde zijn ogen met tranen. Dìs nam haar zoon stevig in haar armen en sloot haar ogen, om de opkomende tranen tegen te houden. Het had haar hart verscheurd, ze zou nooit meer haar Kili kunnen omhelzen of hem berispen omdat hij weer wat had uitgehaald en dat vond ze onverdraaglijk.

Zittend op het goud van Erebor, dacht Thorin goed na. Hij wist wat hij moest doen om bij haar te kunnen zijn, hij had het afgelopen jaar er meerdere keren aan gedacht en elke optie overwogen. Hij wist dat zijn verdriet om haar zijn dood zou worden en hij wist dat het vandaag zou gebeuren. Hij stak zijn hand in zijn gewaad en haalde er een grote dolk uit. Het zilver lemmet glimde sterk over het goud en even keek Thorin weg. Het zou pijn doen, heel veel pijn zelfs maar dat had hij voor haar over.
'Vergeef het me.' zei hij in de zaal. Er was niemand te bespeuren, maar hij kon maar hopen dat zijn vrienden en familie het begrepen waarom hij dit deed. Hij hief zijn hand een beetje op, zodat hij wat snelheid maakte en het mes meteen zijn middenrif doorkliefde. Hij had het wat schuin naar boven gehouden, zodat het zeker zijn hart zou raken. Hij kon nog net een kreet van pijn onderdrukken, maar als snel viel hij op zijn zij en begon het overal op zijn borstkas pijn te doen. Hij wist dat hij het goed had gedaan, want hij zag aan het einde van de zaal een wit licht schijnen. Hij zou eindelijk bij haar kunnen zijn en haar vertellen hoeveel hij van haar hield.
'Thorin...' klonk een fluisterende stem. Het was een fluwelen, vrouwenstem en hij herkende het uit duizenden. Dé stem waar hij zo naar hoopte ooit nog te horen. Hij sloot zijn ogen en voelde hoe hij langzaam stierf. Het deed zoveel pijn, maar dat kon hem niet schelen. Pijn was slechts één gevoel die hij kende, het was niets tegenover het gemis die hij had gevoeld en hij was er zeker van dat dit zou stoppen.
'Thorin...' de fluwelen stem klonk dichterbij en vaster. Hij deed zijn ogen open en hij zag dat hij in een grasveld lag. De zon scheen aangenaam warm en er was een klein briesje voelbaar. Hij voelde iets onder zijn hoofd en als hij iets opzij keek, zag hij dat zijn hoofd op haar schoot lag. Ze was hier bij hem en keek naar hem met een traan die over haar wang liep.
'Je gaat dood, waarom heb je dat gedaan Thorin?' haar stem klonk beschuldigend. Even wendde hij zijn hoofd weg van haar, wat schamend over zijn gedane actie.
'Ik miste je.' vertelde hij haar. Ze draaide zijn gezicht terug naar haar toe met haar hand en keek hem met een flauwe glimlach aan.
'Ik miste jou ook. Ik heb een hele tijd in het duister rondgelopen omdat je me niet kon loslaten Thorin. Vanaf het moment dat je jezelf dodelijk verwondde, kwam ik hier terecht en iets nadien verscheen je hier ook.' haar stem was zacht.
'Oom?' de stem van Kili klonk van iets verderop. Hij kwam naar zijn oom toe, hand in hand met Eliana. Thorin probeerde rechtop te zitten, maar een pijnscheut ging door hem heen.
'Je bent er nog niet Thorin, rust nog een beetje.' vertelde Eleanor hem. Hij knikte slechts en sloot zijn ogen opnieuw, terwijl ze door zijn haren wreef.

'Hij is gek geworden, jullie moeten nu naar de schatkamer komen!' gilde Dwalin, voornamelijk naar Balin. Hij wist dat zijn broer Thorin wat kon helpen, maar hij wist ook dat de tijd drong en hij moest iedereen naar hun koning krijgen om hem te helpen.
'Wat is er gebeurd?' vroeg Balin even rustig als altijd.
'Hij heeft zichzelf doorboord met een van zijn dolken, hij ligt neer op zijn goud en ik weet niet hoelang hij het nog volhoudt.' vertelde Dwalin snel tegen zijn broer. Balin begon door de gangen te lopen en zo snel als hij kon ging hij naar de schatkamer. En inderdaad, daar lag Thorin met een mes in zijn buik. Hij zag meteen dat het mes schuin zat, waardoor hij niet veel meer kon doen. Hij knielde naast zijn koning neer en voelde aan zijn pols, die erg zwak was. Hij was al op weg naar het dodenrijk, naar Eleanor en Kili.
'Kun je hem nog redden?' klonk de stem van Dìs erg breekbaar. Balin wist niet hoe hij dit op een zachte manier kon overbrengen, dus schudde hij slechts met zijn hoofd. Hij wist dat Thorin al te ver heen was, dus nam hij enkel zijn hand vast en kon enkel hopen dat zijn koning niet te veel pijn afzag.