• 2.3 •

Emily had een hele slechte nacht achter de rug. Ze gaapte en rekte zich uit toen ze wakker werd en klom toen uit het bed. Toen ze de slaapkamer uitliep, had ze geen flauw benul welke kant ze het beste op kon lopen. Links strekte zich een lange gang die op een gegeven moment de hoek om ging en rechts ook. Uiteindelijk gokte ze maar op rechts, wat de goede kant bleek te zijn. Na enkele ruimtes doorgelopen te hebben, kwam Emily in een soort eetruimte met allemaal tafels en stoelen. Op één van de stoelen zat Cordelia. Blij dat ze iemand herkende liep Emily naar haar toe. Naast haar lag Kato op de grond. Hij droeg een kledingstuk en at aan een stuk bot. Emily wendde vlug haar blik af, omdat ze het niet prettig vond om hem een onschuldig dier te zien eten.
Daarom richtte ze zich op Cordelia en vroeg ze haar: ‘Hé! Cordelia, ga je mee zwemmen?’ Haar benen waren nog steeds interessant, maar ze was moe en ze snakte ernaar om met haar staart door het water te zoeven en het koele water weer langs haar lichaam te voelen stromen. ‘En is die nereïde er al? Halja? Of zo?’
Cordelia schudde haar hoofd. ‘Nee, Haliae is nog niet terug.’ Ze aaide Kato over zijn kop en Emily deinsde terug toen Kato na enige wroeging plotseling in een mens veranderde. Haar ogen waren groot en ze keek vol verbazing naar de halfwolf, die zonet nog een dier was geweest.
Cordelia merkte Emily’s verbazing niet op en vroeg Kato of hij ook meeging. Die gaf als antwoord dat hij zich eerst nog even wilde verkleden.
Emily begreep nu pas hoe de twee een relatie konden hebben: hij kon veranderen in een mensachtige en zij kon ook veranderen in een mensachtige. Ze begreep nu ook waarom Cordelia op hem viel, want met zijn bruine ogen, bruine krullen, zijn brede torso en zijn lengte was hij een knappe jongen.
Cordelia gaf hem een kus en Emily vroeg zich af hoe dat moest voelen, zo’n kus. Haar moeder had haar wel eens een kus gegeven vroeger, maar die was anders dan de kus die ze aan haar vader gaf. De kus die Cordelia nu aan Kato gaf. Daar hoorden gevoelens bij, gevoelens die Emily niet kende en nog nooit had gevoeld.
Ze liepen naar buiten. Emily volgde Cordelia en haar mondhoeken krulden omhoog toen ze het meer zag.
‘Ik wil je nogmaals bedanken voor je hulp,’ zei Cordelia. ‘Zonder Haliae en jou waren Kato en ik hier nu nooit geweest.’
‘Oh, dat is geen probleem. Ik ben allang blij dat ik weer eens iets anders zie dan dat kleine deel van de oceaan.’ Ze glimlachte. ‘Ik denk niet dat ik mijn familie ooit nog tegen zou zijn gekomen.’ Ze zuchtte even kort, maar herstelde zich direct weer. ‘Woont jouw familie nog steeds in de oceaan?’
Cordelia sloeg haar ogen neer en vermeed Emily’s blik. ‘Nee. Ik heb geen familie. Ik ben in gevangenschap opgegroeid.’
‘Wat erg…’ zei Emily gemeend. ‘Door de mensen?’
Cordelia knikte.
‘Jemig, die mensen zijn echt verschrikkelijk. Alles draait bij hen om geld en macht. Dankzij hen ben ik mijn familie kwijtgeraakt, een aantal jaren geleden. Ik heb ze nooit teruggezien.'
'Wat hebben de Mensen jullie aangedaan dan?’ vroeg Cordelia zacht.
‘Ze hebben me gevangen.’ Emily was blij dat ze het water naderden en ze dus een reden had om iets met haar handen en lichaam te doen. Ze doken onder water en Emily sloot haar ogen toen het water haar lichaam omringde. Ze glimlachte toen ze haar staart weer had.
Toen Cordelia naar haar toe kwam, vertelde ze hoe ze haar familie was kwijtgeraakt. Ze vertelde hoe haar ouders haar steeds beperkten, hoe Emily uiteindelijk aan hen ontsnapt was en in het net gevangen was genomen door de mensen. Ze vertelde hoe ze ontsnapt was en hoe ze toen drie jaar lang alleen ronddoolde, tot ze Cordelia tegen kwam. Het was een opluchting om het te vertellen.