Hoofdstuk 4. [Fox]

      ‘Ik ga even een luchtje scheppen.’
Op het antwoord van de jongens wachtte ik niet en verliet de ruimte zonder iets te zeggen. Behendig duwde ik het zolderluik naar boven en klom via de ladder omhoog. De stoffige oude zolder bood me toegang tot een klein dakraampje. Ik schoof het raampje open en klom het dak op.
Ik liet mijn benen over de rand bungelen terwijl, ik mijn ogen over de druk bezochte winkelstraten van London liet glijden.
      ‘He.’ Geschrokken keek ik op in de ogen van Fox. Glimlachend liet hij zich langs me neer zakken. 'Er zit je iets dwars.' Hij kon gewoon door me heen kijken. Ik wist niet waarom, maar hij zag het werkelijk altijd. ‘Ja, hoe zie je dat toch altijd?’ ‘Ik ben je beste vriend.’ Grijnsde hij onschuldig en gaf me een zachte stomp tegen mijn schouder.

Fox wist dat het compleet zijn schuld was. Het was zijn schuld geweest dat Peter de persoon is geworden wie hij nu is. De gebeurtenis die eerlijk gezegd nooit had mogen plaats vinden en het blijkt nu waar te zijn. Nadat hij had toegekeken hoe de nieuwe jongen het kamp binnen werd gedragen en hoe hij werd uitgedaagd door Peter, was hij zo snel als het kon weggeslopen. Het was moeilijker geweest dan je zou denken, want je had ook nog Felix, de nieuwe geweldige beste vriend van Peter die je niet weg kon slaan bij hem.
      Fox liet een diepe zucht woelde even door zijn haar en sloeg zijn zwarte mantel om. Hij moest naar Eleanor of Elena whatever goed maken wat ze fout hadden gedaan. De kus had er nooit mogen zijn en hadden ze het gelijk aan Peter moesten vertellen. Uit eindelijk wist hij niet of dat had geholpen; nadat ze de geschiedenis wisten van hun beste vriendin en zijn vríendin was de vertrouwen toch deels geschonden.
      Diep in zijn hart kon hij haar nog niet opgeven. Elena was zijn eerste liefde geweest en was het nog steeds. Fox ontkende het niet; hij had nog gevoelens. Gevoelens die hij niet helemaal met zekerheid kon bevestigen. Was het liefde? Trouw? Of gewoon een band die ze hadden. Nadat de Queen langs was geweest was alles ook nog eens veranderd. Elena verdween en Peter ging ook steeds vaker naar de aarde om die speciale jongen te zoeken. Hij werd ouder en groeide en werd de persoon zoals hij nu is, gemeen en onrechtvaardig, terwijl hij hen vroeger kotste wat het kotst wou beschermen. Ergens geloofde hij dat die Peter nog steeds bestond alleen was hij diep verscholen door alle herinneringen die ze met zich meedroegen.
      Hij moest maar eens stoppen met zoveel te denken en gewoon doen.
      Dat was momenteel zijn grootste probleem; doen. Fox wist dat hij in de gaten werd gehouden nu hij hen had verraden. Peter zou er ongetwijfeld er nu wel achter zijn gekomen dat hij ontbrak. Natuurlijk hij was de beschermer van Neverland. Alles was zo verdomd moeilijk op dit moment. En het zou ook moeilijk blijven als hij domweg bleef zitten piekeren over hoe alles fout is gegaan.
      Fox stond op en liet zijn mantel van zich afglijden waar zijn tas tevoorschijn komt.
      Enkele dingen had hij nodig om in zijn eentje te overleven. Een zakmes, een kompas. Dan wel niet zo goed als degene die zijn moeder hem vroeger gegeven had, maar hij werkte hier en dat was het belangrijkste het zou hem brengen naar het gene wat hij het meest liefst had, dit keer Elena dus. Hij haalde ook een zak met water tevoorschijn en nam er gulzig een slok van; van nadenken kreeg je dorst. Tenslotte pakte hij alles in en ging vol vertrouwen op pad, terwijl hij ondertussen dacht aan het moment waarop hij zijn echte kompas had weggegeven.

‘Wil je erover praten?’ Ik trok mijn mond open en sloot hem direct weer. Er ontstond een bedenkelijke frons op mijn gezicht.
      ‘Voor je je hart lucht, ik heb iets voor je.’ Fox stak zijn hand in zijn zak en haalde er iets uit. ‘Ik vermoed dat hij van mijn moeder is geweest. Ik heb hem al sinds ik het me kan herinneren. ’ Mijn ogen werden groot toen hij een klein gouden kettinkje in mijn handpalm duwde. ‘Maar Fox-’
      ‘Het zou heel veel voor me betekenen als je hem draagt Eleanor.’
      ‘Let your heart be your compass, if you get lost follow it.’ Las ik de tekst van het hangertje hardop voor. ‘Het is een kompas, zo vind je altijd je weg terug.’ Glimlachte hij. ‘Vertel me nu eens wat je dwars zit.’