055 Eleanor

In een uur tijd lijkt er zoveel veranderd tussen Thorin en mij, onze band is sterker geworden. En dat kan ik waarschijnlijk verklaren doordat we nu beiden naakt onder hed dekbed liggen. Hijgend lig ik met mijn hoofd tegen zijn schouder aan, op mijn zij en Thorin zijn gezicht is naar het plafond gericht, terwijl zijn ogen zijn gesloten. Vol wondering staar ik naar zijn gezicht, langzaam neem ik elk detail op die me eerder niet was opgevallen. Afgezien van zijn ene wonde in zijn gezicht, zijn er verschillende kleine littekens zachtjes zichtbaar.
'Kan je het goed zien zo?' klinken de woorden, maar ze lijken doorheen een luchtbel te gaan. Ik zit zo enorm geconcentreerd naar hem te staren, dat ik zelfs vergeet te antwoorden. Ik schrik lichtjes op uit mijn staarmoment als Thorin zijn ogen opent en zijn gezicht lichtjes draait, zodat hij me kan aan kijken.
'Tong verloren?' grapt hij en ik geef hem een zachte duw op zijn borstkas. Eveneens valt het me op dat er daar ook enkele littekens zitten.
'Nee, ik was gewoon naar mijn meest dierbare man van heel Midden-Aarde aan het staren.' zeg ik zacht, waarna ik kort mijn lippen op de zijne druk. Als ik hem opnieuw aan kijk, staat er een grote glimlach op zijn gezicht. Het maakt dat ik smelt, bijna letterlijk zelfs.
'Niet stoppen.' fluister ik en leg mijn hand op zijn wang. Even kijkt hij me verward aan, waardoor ik hem een pruillip schenk.
'Niet stoppen met lachen bedoelde ik, je hebt zo een leuke glimlach...' vertel ik hem. En ik wil hem blijven zien, tot ik sterf. Die woorden durf ik niet luidop te spreken, bang om de sfeer tussen ons te verpesten. Opnieuw krullen zijn mondhoeken naar boven, waardoor ik automatisch mee glimlach. Thorin zet zich plots, recht neemt zijn broek van de grond en kijkt me grijnzend aan.
'Huphup doe die kleren maar even terug aan, dan kunnen we een hapje gaan eten.' spoort hij me aan om het bed uit te komen. Ik rol even met mijn ogen, zucht diep en sta uiteindelijk toch recht. Langzaam neem ik mijn kleren op, die ik een voor een terug aan doen en als mijn schoenen aan zijn, zie ik Thorin al op me wachten. Ik stap naar hem toe, neem zijn hand vast en samen stappen we de kamer uit.

Net voor we aan de eetzaal komen, voel ik een hevige steek en zak ik door mijn knieën. Maar zelfs dan mindert de pijn niet, de steek lijkt door heel mijn lichaam door te gaan en ik gil het uit van de pijn.
'Wat gebeurd er?' klinkt de stem van Fili. Met tranende ogen kijk ik hem aan, terwijl ik door een nieuwe steek opnieuw gil. Thorin is naast me op de grond komen zitten en houdt me stevig in zijn armen vast.
'Ga Thranduil halen.' zegt Thorin tegen zijn neefje. Fili stelt geen vragen en draait zich meteen om, op zoek naar mijn vader.
'Ik... Ik...' zeg ik tussen het snikken door, maar Thorin sust me.
'Thranduil komt er zo aan, hij gaat je helpen. Hij moet je helpen, ik mag je niet opnieuw verliezen.' vertelt hij me. Een nieuwe pijnscheut zorgt ervoor dat er zwarte vlekjes voor mijn ogen verschijnen en ik voel me zelfs duizelig. Misselijkheid overspoelt me en ik kan net een braakneiging onderdrukken. Ik voel Thorin's lippen tegen mijn voorhoofd, zijn hand streelt zachtjes door mijn haren en het maakt me kalm. Ik sluit heel even mijn ogen, voor even maar.
'Eleanor.' klinkt mijn vaders stem streng. Ik open mijn ogen opnieuw en kan hem een kleine glimlach bieden. Meteen zakt Thranduil naast me neer, neemt me uit Thorin's armen en prevelt enkele woorden in het elfs.
'Het is goed. Ik weet dat ik moet gaan.' fluister ik, terwijl ik een hand op zijn wang leg. Zijn ogen worden groot en staren me aan, nadat hij mijn woorden hoort. Eén enkele traan bengelt uit zijn linkeroog, waardoor ik weet dat hij veel moeite heeft.
'Laat me je alsjeblieft helpen, nog een laatste keer.' zijn stem klinkt smekend en ik kijk hem lichtjes verbaasd aan. Nog nooit had ik hem zo breekbaar gehoord, zelfs niet nadat ik te weten was gekomen dat hij mijn vader is.
'Je hebt zelf tegen Thorin gezegd dat het onmogelijk is.' mijn stem klinkt niet meer dan een fluistering. Mijn lichaam heeft het opgegeven, mijn lichaam is volledig uitgeput en daardoor sterf ik opnieuw. Vanbuiten af zal je het misschien niet zien, maar diep van binnen ben ik doodsbenauwd en heb ik schrik voor waar ik nu zou belanden. Mijn vader kijkt me wanhopig aan, wetend dat wat ik zei de waarheid is. Verschillende voetstappen naderen, het zijn Legolas en Daimon. Daimon komt meteen naar me toe en neemt me vast in een omhelzing, uit mijn vaders armen. Zachtjes knuffel ik hem terug, mijn broer die ik pas sinds kort terug heb gevonden en nu achter zal laten. Als hij me loslaat, kijk ik over zijn schouders naar Thorin die wenend in de armen van zijn zus is. Ze kijkt op me neer, met haar ogen in een blik die ik niet kan plaatsen. Langs de ene kant zou ik woede zeggen, alsof ze boos op me is dat ik zo sterf. Maar langs de andere kant lijkt ze ergens spijt van te hebben, wat ik niet kan verklaren waarom. Ze zegt wat tegen Thorin, die zich meteen naar me omdraait en naar me toe stapt. Met mijn laatste beetje kracht maak ik me wat losser van Daimon en neem Thorin vast als hij dicht genoeg is.
'Ik hou van je, vergeet dat nooit.' fluister ik, aangezien ik niet luider kan praten. In zijn armen liggend, sluit ik mijn ogen en voel mezelf langzaam wegzakken. Mijn grip rond Thorin voel ik verslappen tot ik opnieuw van niets meer bewust ben. Het moment dat ik opnieuw sterf, het moment van eeuwige duisternis ligt terug rondom me.