2 • 17 december 1901

17 december 1901
Er is geen ontkomen aan. Overal waar we komen is het, het knijperig gevoel. Gevoelens die Sterfelijke een naam hebben gegeven maar wij, als Onsterfelijken amper bij stil staan omdat wij ons te veel bezig houden met de dingen waar mensen zich niet om kunnen bekommeren. Dat besef is zo raar en amper te verwoorden. Mensen beïnvloeden ons. Als iemand klaagt over hoe het weer is, dat we net hebben geregeld, beïnvloed het ons. Als iemand vrolijk iets bedenkt om te doen omdat het weer perfect is, beïnvloed het ons. Het gaat bij ons zelfs onbewust. Ik denk dat wij, als Godinnen, een soort gave hebben, op onze Element gaves na natuurlijk. We voelen alles aan dat om ons heen gebeurt. In de sterfelijke en onsterfelijke wereld. En het beïnvloed ons erger dan dat het bij de mens doet doordat wij over ondenkbare krachten bezitten. De oude Grieken en Romeinen hadden wel degelijk gelijk, en wat dergelijke Indianen stammen hebben dat nog steeds. Ze vereren alleen de god onder een verkeerde naam en gezicht, waardoor wij ons er niets van aantrokken. Ik heb geen idee of Moeder Aarde dit weet, of het haar net zo goed is ontgaan. Ik denk het niet, Moeder Aarde ontgaat niets, ze weet alles.
Toen wij met z'n vieren in het EdenHuis opgroeide, werden we opgeleid met het idee dat we boven mensen staan. Godinnen zijn anders dan Mensen. Wij zullen geen zwaktes kunnen tonen, zoals bijvoorbeeld jaloezie(alleen toen zonder benaming), en we waren oppermachtig door onze krachten waarmee we alle Elementen kunnen besturen en zo ons eigen seizoen kunnen creëren. Ondanks ze het ons er meer dan driehonderd jaar hebben ingestampt, ze kunnen gevoelens niet afnemen. Of zoals De Wades het noemde: Zwakte. Onze opvoeding was zo streng en zo onrechtvaardig. Hoe hebben we überhaupt zo lang over de seizoenen kunnen heersen als we niet eens weten hoe mensen hun leven doorbrengen?

Het komt denk ik door gewoontes. Mensen hebben het op andere manieren dan wij. Mensen zien de emoties de ze voelen als een gewoonte, dus ze maken zich er op een andere manier druk om. Het is bij voorbaat al een feit dat iedereen iets anders ervaart door verschillende karakters. Maar het ligt ook aan hoe vaak je iets al heb meegemaakt. Ik zal een simpel voorbeeld geven: Als een kind voor het eerst een ijsje eet in de zomer, dan is hij of zij vaak helemaal hysterisch. Ze vinden het ijs geweldig, vaak genieten ze er zo van dat ze zo langzaam eten dat alles vervolgens van de zijkanten afdruipt, en hun hele mond onder zit. Als een kind vervolgens weer langs een ijs winkel loopt en een ijsje zal krijgen zal het vaak kraaien van plezier. Maar hoe ouder ze worden, hoe vaker ze al ijs hebben gehad, het kraaien zal verdwijnen. Soms al na de tweede of derde keer. Het zal 'gewoon ijs' worden, hoe lekker ze het ook vinden.
Natuurlijk snap ik wel dat iemand van dertig niet zoals een vijf jarig kind zal juichen om een ijsje, puur gewoon omdat ze dan voor gek worden verklaard. Maar dat mensen iets gewoon gaan vinden, is best heftig. het is bijna onmogelijk om er aan te komen. En wij hebben dat ook. Maar op een totaal andere manier. We zijn zo opgevoed dat we niet beter weten. Daardoor verdiepen we ons amper in andere dingen, waardoor we de dingen die we hebben gewoon gaan vinden. We zijn er prima tevreden mee, en zoeken niet verder. Maar er is zoveel meer, het is soms zo lastig, maar zoveel mooier.
Ik ga het wagen. Ik ga in de Verboden Geschriften zoeken naar iets dat mijn gedachtes kan bevestigen, en hoe dat is afgelopen. Ik moet meer weten, ik kan zo niet goed mijn seizoen meer bestuderen. Zeker niet met deze afleiding.

Liefs,
Zomer.