OO7 || Let It Snow × One

‘Harry, laat die hamster eens in zijn hok en help je vader eens met sneeuw ruimen.’ Ik ben net wat voer in Timons bakje aan het schudden en kijk op. Maar ik vergeet de zak wat op te tillen en strooi de hamster onder de brokjes.
‘Wat zeg je?’vraag ik.
‘Harry, je doucht je hamster in voer, ik weet niet of dat –dat de bedoeling is,’komt Gemma tussen mama en mij.
‘Wat?’zeg ik opnieuw. Dan kijk ik in het hok en zie dat minstens de halve bodem van het hamsterhok bezaaid is met voer. ‘Verdorie, je hebt gelijk.’ Ik stop met schudden en begin de brokjes bij elkaar te vegen. Maar Timon heeft besloten dat hij het zo wel prima vindt en gaat demonstratief middenin een hoop voer staan.
‘Hoe krijg je een hamster met obesitas? Nou, je hebt net het voorbeeld gegeven, kleintje.’
‘Gemma, bemoei je niet met je broer. En Harry, ga je vader maar helpen, ik ruim de rommel bij de hamster wel op.’
‘Mam,’zeg ik en kijk haar aan. ‘Hij heet Timon.’
‘En volgens mij wordt het tijd dat jij eens een partner vind,’zegt Gemma. Ik werp een geïrriteerde blik op haar.
‘Nou, het scheelt dat die van jou zo lekker zichtbaar is.’ Mama zucht.
‘Jongens, ophouden, alsjeblieft. Gemma, als ik jou was zou ik even bij je kaarsen gaan kijken voordat het kaarsvet overal op de tafel zit. En Harry, pak je jas en je handschoenen, dan kun je –je vader gaan helpen.’ Ik zucht en doe wat mijn moeder me opdraagt. Mopperend vertrek ik naar buiten en pak een bezem die tegen het huis staat.
‘Daar ben je!’ Pap heeft al een pad gemaakt naar de achtertuin en wenkt me. ‘Waar was je?’
‘Timon voeren.’
‘Praat je nog steeds tegen dat beestje?’ Ik rol met mijn ogen. ‘Ik neem aan dat –dat een ja is?’
‘Ja,’grinnik ik.
‘Ik ga er maar niets over zeggen. Geef me nog eens een blok hout en een lucifer.’ Pap heeft de vuurkorf naar de stoep gesleept en heeft papier en hout opgestapeld. Ik geef hem een blok hout aan en kijk pap dan aan. ‘Ja, steek ‘m maar aan.’ Ik grinnik zachtjes en steek de lucifer dan aan. Ik leg ‘m onderin de korf en dan vatten de kranten vlam. Langzaam klimt het vuur omhoog en dan vat ineens één van de blokken vlam.
‘Ik leer het wel.’
‘Hm-mm,’zegt papa, de bevestiging of afkeuring in het midden latend. ‘Heeft je moeder je ook al laten weten dat ze nog een kerststukje van je verwacht?’
‘Jullie zijn er niet eens met Kerstmis,’grinnik ik.
‘Ik weet het, maar ik kreeg het niet uit haar hoofd gepraat.’
‘Ik ga zo het dorp in,’beloof ik hem.
‘Doe maar. Ik zal op je hamster letten.’ Ik rol met mijn ogen en loop dan weg.

Even later loop ik door het centrum van Holmes Chapel en ga op zoek naar de bloemist. Ironisch toch, ik had de bloemen net zo gemakkelijk bij Nicole mee kunnen nemen, maar het is weer eens zo goed gecommuniceerd dat ik hier nu bloemen moet halen.
Vriendelijk vraag ik naar mijn benodigdheden en als ik buitenkom, zie ik dat het weer sneeuwt. Zal pap blij mee zijn.
Dus ik loop met kleine stapjes terug richting het huis van mijn ouders. Dikke, witte vlokken blijven in mijn haar hangen en ik doe mijn best om niet uit te glijden.

‘Daar ben je weer. Jeetje, wat een verschrikkelijk weer,’zegt mama. Ze neemt mijn tas met bloemen aan en ik trek mijn natte jas uit. Dan gaan we aan de keukentafel zitten en ik begin alles uit te stallen. Ik kijk niet op als ik het geschuif van een stoel hoor, ik weet wel zeker dat het Gemma is.
‘Denk je vakantie te hebben, moet je nog wat voor je moeder schikken,’zegt ze.
‘Je vindt het toch niet erg, hè, lieverd?’vraagt mama me dan. Ik kijk op en schud mijn hoofd.
‘Nee hoor, ik doe het graag.’
‘Oh, piepschuim! Mag ik erin prikken?’ Ik kijk op naar Gemma, die het grote, groene blok in haar handen neemt.
‘Niet doen!’roep ik. ‘Geez, Gemma.’ Ik kijk mama aan. ‘En dan noem je mij kinderachtig.’ Mama schudt lachend haar hoofd.
‘Gemma, laat je broer zijn werk doen, drink maar thee, dan houd je –je kwekker ten minste dicht.’ Gemma wil protesteren, maar besluit om dan toch maar haar mond te houden. Dan begin ik de stukken den kleiner te knippen en begin ze netjes in het steekschuim te verdelen. Ik steek allerlei andere decoraties in het schuim en plaats ook een kaars in het geheel. Minutenlang ben ik bezig om alles op de juiste plaats te krijgen zodat het een beetje fatsoenlijk oogt. Mama en Gemma kijken in stilte toe hoe ik van een mandje met een blok schuim erin, een echt kerststuk maak en volgen iedere beweging die ik maak.
‘Gaan jullie mijn vingers eraf kijken? Dan kunnen jullie lang kijken, want ik ben klaar.’ Mama veert op en legt haar hand op haar hart. ‘Schrok je?’
‘Een beetje. Maar het ziet er prachtig uit, lieverd, dank je wel.’
‘Het is geen moeit-’
‘Verdorie, het blijft niet branden met dit hondenweer.’ Papa komt de keuken binnenlopen en klopt de sneeuw van zijn jas.
‘Hé, laat dat eens, ik zeg tegen Gemma en Harry dat die rotzooi buiten moeten laten, klop jij je jas hier mooi uit. Kijk eens, er ligt een berg sneeuw zo hoog als de Himalaya.’
‘Sorry, lieverd,’zegt papa en hij opent de achterdeur en schuift de sneeuw naar buiten.
‘Oh, het sneeuwt!’roept Gemma dan uit.
‘No shit, Sherlock,’zeg ik en ik rol met mijn ogen.
‘Kom, kom, we gaan naar buiten!’roept Gemma enthousiast en ze staat op. ‘Kom mee, dan gaan we een sneeuwpop maken!’ Ze rent door de keuken en komt terug met onze jassen.
‘Oké, oké,’grinnik ik. Ik trek mijn jas weer aan, schiet in mijn schoenen en wikkel een sjaal om mijn nek. Dan rennen Gemma en ik de tuin in. De verse sneeuw kraakt onder mijn voeten en voor me schuift Gemma bijna weg. Ik grijp haar arm vast en trek haar nog net op tijd overeind.
‘Dank je wel,’mompelt Gemma en dan meerdert ze weer vaart. Ik kijk hoe ze voor me uit stuift en er steeds meer dikke sneeuwvlokken tussen ons komen. Dan draait ze ineens om en laat zich op haar rug in de sneeuw vallen. Ze spreidt haar armen en benen en maakt een engeltje. Ik grinnik en draai me dan ook om –om me te laten vallen.
‘Het moet vaker sneeuwen,’grinnikt Gemma dan. Niet-begrijpend kijk ik haar aan. ‘Alleen als je met die hamster bent, ben je net een klein kind, net als vroeger. Nu ben je ook weer even klein. En je bent mijn kleine broertje, dus ik koester ieder moment wat op dit moment lijkt.’ Ik kijk Gemma aan.
‘Was dat alvast je goede woordje voor Kerst?’
‘Ik moet me toch een beetje aan mijn goede voornemens houden,’grinnikt Gemma.
‘Laat het dan maar wat vaker sneeuwen,’stem ik in.