OO6 || Last Christmas × Two

‘W-wat?’vraag ik ongelovig.
‘Luister, Louis, je moet even rustig blijven, maar we moeten eens goed met elkaar praten. En het zal jou niet bevallen, maar je moet ook weten dat ik het ook niet leuk vind.’
‘Maar waar moeten we het dan over hebben?’vraag ik niet-begrijpend. Ik kan het nog niet zo goed begrijpen. We moeten “iets” bespreken wat geen van ons beiden leuk gaat vinden. Maar wat?
‘Ga eens na, Louis, welk jaar is het nu?’
‘2014,’zeg ik schaapachtig. Wat heeft dat nu weer met mijn vraag te doen? De kerstman glimlacht kleintjes naar me.
‘Precies. En je bent hier als jongetje van een jaar of tien binnengekomen. Je was een ietwat onzeker, maar zeer zeker van goede wil. Een opgewekt karakter tekende je. Weet je nog hoe je hebt staan priegelen met je eerste pakjes?’
‘Ja,’zeg ik, nog steeds verward.
‘Misschien lijkt het niet zo, maar dat is dertien jaar geleden. En waarschijnlijk kan je het rekenwerk zelf wel doen.’
Rekenwerk?’ Er lijkt een gigantische kortsluiting te zijn in mijn hoofd. Alsof ik een speelgoedautootje aan het repareren was, maar ik er warme chocolademelk overheen heb gegooid. Een knetterend geluid en felle lichtflitsjes spelen zich in mijn hoofd af.
‘Ja, Louis. Je was tien toen je begon-’
‘Negen,’verbeter ik hem. Plotseling realiseer ik me dat ik hem verbeterd heb en klem dan mijn lippen op elkaar. ‘Sorry.’
‘Het geeft niet, Louis. Je was negen. We zijn inmiddels dertien jaar verder. Negen plus dertien…’
‘Tweeëntwintig,’zeg ik. Ik begrijp het nog steeds niet helemaal. ‘Tweeëntwintig?’
‘Juist,’zegt de kerstman. ‘Tweeëntwintig. Aankomende Kerstmis zal je drieëntwintig worden, wat betekent dat je volgend jaar Kerstmis vierentwintig bent.’
‘Nee,’stamel ik met grote ogen.
‘Jawel, Louis, dat is precies waar ik het met je over wilde hebben, omdat je volgend jaar vierentwintig zal zijn.’ Het voelt alsof mijn wereld met één klap instort. ‘Waarschijnlijk is de regeling wel bij je bekend. Maar je moet je niet afgewezen voelen, er zit iets achter. Tot je vierentwintigste jaar is je brein in ontwikkeling. Nu sta je nog volop open voor creativiteit en soms maak je impulsieve beslissingen. Je twijfelt niet en gaat af op je eerste gevoel. En je eerste gevoel is het beste. Maar na die tijd, ga je dingen overdenken. Ik wil je eigenlijk gewoon beschermen tegen jezelf.’
‘Maar-’
‘Mag ik even uitspreken?’ Ik knik stilletjes. ‘Het is echt niet dat ik denk dat je –je werk niet meer goed zal kunnen denken. Ik wil alleen dat je niet zelf tegen de lamp loopt. Ik wil niet dat je tot de conclusie komt dat je niet meer zo snel en creatief bent als vroeger en dat je een hekel krijgt deze plek. Of nog erger, aan jezelf.’
‘Dus?’vraag ik angstig.
‘Daar wilde ik het met je over hebben. Want we kunnen twee kanten op.’
‘Ja?’vraag ik hoopvol.
‘Natuurlijk,’zegt de kerstman en hij neemt een slok chocolademelk. ‘Maar natuurlijk. Je kan dan misschien niet meer in de fabriek werken, maar je zou naar het kantoor kunnen, als je wilt. Dan ga je bijvoorbeeld brieven herschrijven die bijna niet meer te lezen zijn of je gaat orders maken voor het speelgoed. Het is natuurlijk van belang dat er genoeg speelgoed in de fabrieken is. In dat geval blijf je bij ons, op de Noordpool.’ Ik knik langzaam.
‘Of?’
‘Of?’vraagt de kerstman. Ik knik weer. ‘Of je moet gaan. Je neemt afscheid van iedereen hier en trekt de echte wereld in. Eerst zullen we je een beetje op weg helpen, door middel van een Wens, maar daarna moet je het zelf doen. En langzaam zullen je herinneringen aan de fabriek verdwijnen.’ Geschokt staar ik de kerstman aan.
‘Wat?’
‘Ik zal het voor je samenvatten, Louis. Je kan naar het kantoor, of je mag de wijde wereld in. De keuze is aan jou.’
‘Ik moet die keuze zelf maken?’roep ik uit. ‘Dat kan ik nooit!’
‘Natuurlijk wel, Louis. Je hebt een goed stel hersenen, ik weet zeker dat het je gaat lukken.’ Even is de kerstman stil. ‘Je moet het alleen goed afwegen. Wil je naar kantoor of ga je de wereld verkennen? Kies je voor het zekere of voor het onzekere?’ Mijn hersenen werken op volle toeren.
‘Naar het kantoor of de wijde wereld in? Ik- Ik weet het niet.’
‘Je mag er nog even over nadenken, maar je moet je er wel van bewust zijn dat je niet zoveel tijd hebt. Voor deze Kerstmis, moet je –je keuze gemaakt hebben.’ Ik zucht diep en probeer alles op een rijtje te zetten.
Ik kan ervoor kiezen om mijn leven hier voort te zetten en dan jarenlang achter een bureau zitten en uren op een dag zit te schrijven. Moeilijk te lezen brieven overschrijven en orders maken. Maar ik heb wel zekerheid.
Of ik moet besluiten om hier te gaan? Moet ik ervoor kiezen om alles achter te laten en de echte wereld te verkennen? Om langzaam alles van hier te vergeten en daar een normaal leven op te bouwen, met slechts één wens als stok achter de deur.
Zekerheid of onzekerheid? Kantoor of vrijheid? Mijn hart of mijn hoofd?

Ik begin zo erg aan mezelf te twijfelen dat mijn hoofd ervan begint te tollen. Herinneringen van vroeger, voordat ik hier woonde. Toen er een vrouw voor me zorgde die “mama” heette. Ik kan me niet veel van haar herinneren, maar één ding is me altijd bijgebleven. Soms moet je stoppen met zoveel te denken en doen wat je hart je ingeeft.
‘Louis, gaat het nog wel?’
‘Ja,’zeg ik, plotseling zeker van mijn zaak. ‘Ja, en ik weet wat ik wil.’
‘Nu al?’vraagt de kerstman verrast.
‘Ja,’zeg ik en een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht. ‘Ik wil de wijde wereld in.’
‘Dan wil ik dat je nog nadenkt over je Wens.’
‘Dat zal ik doen,’zeg ik en ik sta op.
‘Ik vind het dapper van je dat je gaat. Je hebt hier zo lang gewerkt. Mocht je –je nog bedenken, mag je altijd bij me aankloppen.’ Ik glimlach vriendelijk naar de kerstman, maar weet in mijn hoofd dat dit is waar ik voor wil gaan.
Ik loop het kantoortje uit en ga terug naar mijn plaats aan de lopende band. Ik krijg verschrikkelijk veel blikken toegeworpen, maar ik negeer het.
Dit is mijn laatste kerstmis hier en ik ga er met volle teugen van genieten.