Hoofdstuk 3. [Henry]

‘Oh. Het spijt me echt waar!’ Henry keek de jongen spijtig aan en zijn zwaard vallen. Nog voordat hij de grond raakte was hij al verdwenen, hij vroeg zich af waarheen. De jongen zei niks, keek hem alleen maar aan met die kille ogen. Nooit meer naar Pan luisteren, sprak Henry zichzelf toe. Als je naar slechteriken luisterde krijg je alleen maar problemen, zo blijkt weer.
      ‘Waarvoor spijt het jou?’ Pan liep op hem af. Zijn bruine ogen glinsterden. ‘Ik deed hem zeer!’
      ‘Hij viel jou als eerste aan Henry, je zou trots moeten zijn. Je hebt de eerste test doorstaan. Henry snoof verontwaardigt. ‘Test? Wat voor test? Ik zou nooit meedoen met zo’n… tést. En nogmaals; waarom ben ik hier. Mijn familie zou me komen redden ze-’
‘Niemand komt van het eiland af zónder mijn toestemming Henry. Zelfs als jou familie het heeft gered naar Neverland, zouden ze er nog steeds niet levend afkomen.’
      Henry zuchtte diep, niet wetend wat hij moest doen. Hij wist dat Pan op de een of andere manier gelijk had. Maar hij had ook vertrouwen in zijn familie; ze vonden elkaar altijd weer wat hen ook uit elkaar durfde te drijven. Wat Pan hem ook zou vertellen, hij moest hen vertrouwen. ‘Ik geloof je niet.’ Sprak Henry rustig.
‘Dat hoeft ook niet.’ zei Pan. ‘Dat doe je al. Waarom denk je dat je anders hier bent Henry? Ik heb eeuwen naar je lopen zoeken en nu we je eindelijk hebben gevonden laten we je niet zomaar gaan.’
      Plots verstijfde Pan de kleur vertrok uit zijn gezicht en hij keek… bozer dan hij al deed. Henry had medelijden met degene die hem zo kwaad maakte. Felix de lange jongen, kwam naast hem staan en legde een hand op zijn schouders. ‘Peter, wat gebeurt er?’
      Henry had zo’n idee wat zich afspeelde. Hij had zelf namelijk ook iets gevoeld. Een tintelend gevoel van binnen die hem deden geloven… het was zijn familie gelukt om naar Neverland te komen.

Die avond sliep Henry slecht. Hoe hard hij het ook probeerde, hij viel maar niet in slaap. Het gevoel dat het eiland hem nodig had bleef hem bij, ook met de vraag wat Pan nog meer verstreek raakte. Na die gebeurtenis van vanmiddag had hij hem en Felix wel zien praten toen de rest bezig was met hun persoonlijke dingen, zelf was hij stiekem dichter bij hen in de buurt gekropen zodat hij hen kon horen praten.
      ‘Dus Fox is overgelopen, voor haar?’
      ‘Ja, tenminste dat geloof ik. Hij heeft het eerder gedaan, waarom zou hij anders op de nacht dat we hem eindelijk hebben gevonden,’ Henry had het sterke gevoel dat het over hém ging. ‘Weg sluipen en haar vertrouwen proberen te winnen.’
      ‘Is het hem gelukt?’ vroeg Felix.
      ‘Geen idee.’ Pan zuchtte diep. ‘Zo ver heb ik het niet kunnen zien. Ik geloof dat Elena het door had dat ik keek-’
Verder had hij niet mee kunnen luisteren. Het was al wel genoeg om te weten dat er in Neverland meer dingen afspeelden dan bleek. En over Elena? Hij zat vast. Al de hele tijd hoopte Henry haar verhaal te voren weten te halen, die in zijn sprookjes boek hoorde te staan. Maar niks verscheen. Het was alsof die Elena nooit had bestaan… of dat niemand ooit van haar gehoord had. Misschien wist Killian iets van haar af. Hij was tenslotte niemand minder dan Captain Hook, degene die jaren lang (kan ook eeuwen zijn) op Neverland vast heeft gezeten.
      Zou hij weten wie Elena was?