Hoofdstuk 2. [Henry]

Zijn ogen gingen langzaam open, met oorzaak dat de felle zon recht op hem scheen. Henry vervloekte de gene die zijn gordijn in zijn kamer open had gemaakt, waarschijnlijk zijn moeder. Natuurlijk was het zijn moeder, niemand anders zou zijn kamer in kunnen komen.
      Tot de waarheid weer naar boven borrelde. Hij herinnerde de vloek die Storybrooke bedreigde, hoe zijn beide moeders hun verschillen opzij zette en de stad redden. Hoe Greg en Tamara hem mee hadden genomen en tenslotte werden gedood door de volgelingen van Pan. Nu lag hij hier, onder de stam van een dennenboom. Hij zag het gene waardoor hij was gewekt; een vel rode appel. Henry rilde en keek op. ‘Nee bedankt. Ik heb het niet zo op appels.’ Henry wist dat hij het tegen Pan zelf was. De gene die hem eerst had verraden door zich als de vijand te spelen en de vijand uiteindelijk bleek te zijn. Het was allemaal veelte ingewikkeld, besloot hij.
      ‘Het is ook niet om te eten,’ snoof Pan. Pan gooide de appel terug naar hem en hij ving hem op. Alsnog vertrouwde Henry het niet, rode appels betekende slecht nieuws voor hem.
‘Sta op.’ Mokkend deed hij wat er van hem verwacht werd. Henry stond op en volgde hem. Pan was… anders dan de sprookjes. Er was vast iets gebeurt wat niet in het boek stond, iets wat niet geschreven kon worden. Maar wat? Blijkbaar moest dat wachten, want de Lost Boys verzamelden zich om hen en Pan heen. ‘Wat moet je van me?’ Ondanks dat Henry het niet wilde, trilde zijn stem. Pan lachte.
‘Op dit moment wil ik dat je deze appel,’ hij wees naar de appel ‘van het hoofd afschiet. Ra, kom eens hier!’ Een jongen met een cape diep om zijn hoofd getrokken kwam naar voren. Hij lachte schril en ging tegen over hem staan. Pan zette de appel op zijn hoofd en gooide Henry de boog toe. ‘Schiet het er af,-’ beval hij. ‘Wat?’ vol verbazing staarde hij hem aan. Was hij nou vanuit Story brooke naar hier ontvoerd om een appel van een hoofd van de Lost Boy te schieten? Het moest aan zijn gezicht te zien zijn geweest, want Pan lachte. ‘Laat ons zien wat je in je hebt,’
      Henry beet in zijn lip. Als hij Pan liet zien dat hij naar heb luisterde, was hij een makkelijk doel wit was, kon Pan hem makkelijk bespelen als een marionet. Henry weigerde dat, hij weigerde te geloven dat hij geen held kon zijn in een verhaal. Zijn twee moeders, zelfs zijn opa en oma waren helden. Alleen hij niet. Daar moest veranderingen in komen, besloot hij. Henry rechte zijn rug – de rest van de Lost Boys begonnen te joelen, behalve een gedaante die zich achter hen verschool. Vast niets belangrijk. In plaats door de appel van de hoofd af te schieten, richtte hij hem naar Pan en liet de pees los.
Blijkbaar had hij het verwacht, want zonder moeite ving hij de pijl op. Henry keek hem aan – verbluft dat hij de moed had om de pijl los te maken.
Pan bleef stil en bleef hem aankijken. Uit zijn ooghoek zag Henry hoe de lost boy met een geheven mes naar hem toe sloop. ‘Wat wil je?’ Zijn stem stotterde nog steeds, hij haatte het. ‘Hij wil dat je vecht,’ verklaarde Pan.
      ‘Ik heb niet eens een zwaard!’
      ‘Je hebt magie, doe er iets mee. Dénk in dat je een zwaard of mes hebt.’
      ‘Magie komt altijd met een prijs,’ imiteerde Henry, meneer Gold. Toch stak Henry zijn hand uit, hopend dat er een mes of zwaard in kwam. Hij opende zijn ogen en keek verbaast toen het ook nog gelukt was. ‘Dus toch.’ Een blonde jongen die even lang was als Pan keek hem grijnzend aan. ‘Felix wees stil.’
Henry verweerde het zwaard van de jongen die hem onverwachts had aangevallen.
      Oké, onverwachts was ook niet waar want hij wist dat het zou gebeuren. Henry’s gevoel nam het van hem over - iets wat hij vast had van David – en hij vocht terug. Hij kwam door de verdediging heen en maakte een snee in zijn wang. De jongen keek hem vol schrik aan en dat was het gene wat hem weer bij zinnen bracht. Waar was hij in hemelsnaam mee bezig?