Hoofdstuk 1. [Elena]

      Met haar pijl en boog, die op haar rug rustten, en een dode pijl in haar rechterhand sloop ze af op het nabij liggende kamp. Dit kon verkeerd aflopen. Ze zou gevangen genomen kunnen worden, haar magie zou van haar lichaam worden gerukt en ze zou worden gedood. Ja, dat zou zeker gebeuren als hij haar gevangen nam voordat ze de waarheid wist.
‘Haar magie is te dichtbij.’ De gedaante met de zwarte kap over zijn hoofd – degene die ze al die tijd in de gaten hield - liep met grote passen heen en weer over de open plek. ‘Pan.’ Een andere gedaante kwam het open plein op en onbewust kroop ze dichterbij, te nieuwsgierig naar de nieuweling.
      ‘Wat?’ snauwde Pan naar de onbekende jongen toe.
‘Ze hebben de jongen te pakken gekregen.’
‘Mooi.’ Door het vuur dat flakkerde, kwam een deel van Pans gezicht tevoorschijn en hij grijnsde ondeugend, haar hart sloeg een seconde over. ‘Al iets gehoord van het meisje?’ Het ging duidelijk over haar, ze wist dat er geen andere meiden in Neverland waren. Dat was onmogelijk.
      ‘Haar magie is dichtbij,’ zei Pan weer. ‘Elena is dicht in de buurt. Ze mag niet van de krachten van de jongen weten. En ook niet wie zijn redders worden wa-’ Hij hield abrupt op met praten toen een groep luidruchtige jongens zich bij hen voegde, met in hun midden een bewusteloze jongen van haar en Pans leeftijd.
‘Is dit hem?’
‘Dat is hem,’ beaamde Pan. Een pluk zwart haar verscheen voor haar smaragdgroene ogen en geïrriteerd schoof ze het opzij – dat had ze net niet nodig. Wie was die jongen? Waarom had Pan hem nodig? Ze moest meer te weten komen. ‘Ik voel zijn magie door mijn lichaam,’ fluisterde Pan. Hij wel?
Elena beet op haar lip en sloot haar ogen. Ja, ze moest zich concentreren. Maar hoe? Het kamp voor haar en het idee dat de oplossing binnen handbereik lag, maakten het er niet makkelijker op. Het was nooit haar sterkste kant geweest, concentratie. Nee, dat liet ze meestal aan de jongen over die nu haar vijand was.
      Het probleem was ook dat ze niet eens meer wist wat er was gebeurd. Enkele maanden geleden werd ze wakker in een half vervallen kasteel op dit eiland. Ze wist niet wie ze was en wat er gebeurd was. (Het verbaasde haar eerlijk gezegd dat ze überhaupt kleren aan hád.)
Haar lege hand, die voorheen op de grond rustte zodat ze zich kon ondersteunen, gleed naar haar ketting. De hanger was een kompas. De knop om open te gaan deed het niet, maar Elena wist dat het wel kon en was ook vastberaden om hem open te krijgen. Misschien zat er informatie in die van belang was.
      Ze kon beter terug gaan. Als Pan erachter zou komen dat ze zich in zijn omgeving bevond, was ze sowieso dood. Elena kroop voorzichtig naar achter en stopte haar pijl weer terug in de koker. Tot u toe had ze hem nog niet nodig. Eenmaal op een veilige afstand, ver weg van zijn kamp, sprong ze de lucht in en zorgde ze ervoor dat ze achter de wolken verdween. Niet gezien worden was nu haar grootste zorg. De volgelingen van Pan waren overal.
      Zacht gromde Elena in zichzelf en snelde naar haar kasteel. Haar lichaam spande zich toen ze een aanwezigheid in het kasteel voelde. Een andere ziel. Fijn, had zij weer. Dat betekende dat haar kasteel (ik zie je kijken, het was echt niet haar kasteel, maar er woonde toch niemand) ontdekt was. De enige vertrouwde plek in Neverland voor haar. Wat nu?
      Vlucht,’ schreeuwde het binnenste in haar.
      Nee, zei een andere stem. Nogmaals kreunde ze en Elena deed het stomste dat ze kon doen, of het slimste; ze verbrak de onzichtbaarheidsspreuk en beval de winden haar naar beneden te leiden. Elena belandde achter een oud, gevallen muurtje, nu ze het zo bekeek, was alles aan het kasteel oud en vervallen en ze vroeg zich af wat hier gebeurd was waardoor het er zo uit zag.
Niet doen. De stem kwam weer terug. Roep nooit het verleden op – zelfs niet als je niet weet wat er hier is gebeurd. Het verdween weer zo snel als het was gekomen. Ze keek toe hoe de gedaante over het plein liep, alles in zich opnemend.
      Net toen Elena hoopte dat hij haar niet zou zien, draaide hij zich om en keek recht in haar ogen.
      'Ik weet dat je hier bent Eleanor, beschermer van Neverland.' Hij stopte zijn zin en liep op het muurtje af, dat niet meer zo veilig bleek. 'Je kunt je niet voor mij verstoppen.'