HaveToGetOuttaHere!

Edward’s POV:
Haar hele lichaam trilde in men armen en ze had gelijk, ik voelde haar hartslag niet meer, het ritmische gebons was verdween. Ik voelde haar pijn, las het in haar gedachten. Ik walgde in haar plek. Ze dacht er aan, gisteren avond. Ik wist wat er gebeurt was tussen hun, had ik in zijn hoofd gezien toen hij thuis kwam. Ik snapte het niet. Hij hield van haar, meer dan van wie dan ook op aarde. Hij zou het allemaal opgeven om bij haar te zijn. Hij had al die moeite gedaan voor niets, het enige waarvoor hij leefde was haar en nu…
Ik klemde men armen nog steviger om haar heen.
Ik vermoord hem, als ze breekt dankzij hem gaat hij eraan. Ieder bot in zijn lijf zal breken, boeten branden. Als ze weg gaat is het zijn schuld. Wraak!
“Jacob,” siste ik. Ik keek hem aan in de spiegel, maar er was niet woede die er in te lezen was maar angst en verdriet. Ook hij leefde voor het kleine meisje in men armen, als zij weg was, had hij niemand meer. Hij wist niet wat er gebeurt was, maar zijn angst was groot. Hij zou zijn wraak nemen, wraak omdat dankzij hem, zij weg zou gaan. Het zou zijn als bij… Bella.
Een steek ging weer door men hart, dit was erger dan bij haar. Ik had haar niet bedrogen, ik was gewoon weg gegaan. Haar gedachten flitste van het ene naar het andere
Haar hand lag op de borst waar ik deze nacht op sliep, haar lippen hingen aan de lippen die ik gisteren avond gekust had en zijn kus was nu vorig op de hare. Ze brak met iedere seconde dat ze verder dacht. Ik wou het doen stoppen, maar ik wist niet hoe. Ik zou de kant men broer moeten kiezen, ik zou hem gelijk moeten geven en hem beschermen, maar dit was anders… ze deed me denken aan Bella, Bella toen ze nog kwetsbaar was. Ik wou haar beschermen, net zoals ik toen bij Bella had gedaan. Ik voelde dezelfde woede als Jacob, misschien wel nog erger.
Ik keek naar zijn handen, die vastgeklemd zaten om het stuur, zichzelf proberend onder controle te houden. Hij trilde van woede, zijn blik strak op de weg, zijn gedachten druipend van woede en onbegrip.
Ze keek me aan, haar ogen waterig, als een klein meisje.
Ik zag waar ze aan dacht,”Wil je naar hun toe?”
Ze knikte, ik moet hier weg! Bij hun ben ik veilig, veilig voor alles.
Veilig voor hem.
Het laatste was niet bedoelt voor mijn oren. Ze probeerde het te verdoezelen. Ze was echt bang nu, voor hem. Bang dat hij haar hart meer zou breken, bang dat hij haar daar opeens zou staan, smekend voor vergiffenis.
De auto kwam tot een abrupt eind, “Ga Jacob. Kalmeer jezelf, wees slim” zei ik kordaat.
Hij knikte enkel en verliet de wagen, transformeerde net buiten haar gezichtsveld. Ze staarde naar me, eigenlijk meer door me.
“Kom op,” ik droeg haar de auto uit, naar binnen. Het was er warm en rook naar rozen, net als haar haar.
Ik droeg haar de trap op, maar toen ik haar op haar bed wou leggen, stribbelde ze tegen en begon ze harder te huilen. Ze zag het terug voor haar. Alles was een leugen voor der geweest, iedere seconde dat ze aan hem gegeven had. Ik legde ze op haar tapijt en trok met één ruk haar lakens er af. Ze stond het toe om daar wel op te liggen.
“Die verbrand ik straks wel voor je…” mompelde ik. Ze krulde haar mondhoeken een beetje omhoog en probeerde naar me te glimlachen door de tranen heen. Ze huilde niet meer, snikte enkel, schokkend van de pijn. Ik wreef de tranen van haar wangen weg, voorzichtig mogelijk. Ze nam krulde haar vingers om men hand, zwak als ze was. Ze bracht men hand naar haar lippen en drukte er een kus op. Ik kon de pijn voelen die door haar ging en het zou erger worden, Jasper was onderweg. Ik rook hem, hoorde zijn gedachten. Hij had spijt, meer dan ik gedacht had. Zijn hoofd sloeg op hol en ik wist dat als ik niet met hem zou gaan praten, hij mijn plannen van een paar jaar terug zou overnemen. Ik zag het in zijn hoofd, hoe hij zijn eigen dood plande als hij haar niet te zien zou krijgen en dan opeens… JACOB! Ik zag hoe hij hem neer pinde tegen de grond, zorgde dat hij niet meer kon bewegen. “Ik moet gaan,” zei ik snel.
Haar snikken werd terug erger en tranen rolde terug over haar wang.
“Charlotte, luister naar me. Hij gaat je geen pijn meer doen. Hij komt niet hierheen. Bel je ouders en zorg dat ze je komen halen. Ik en Jake komen terug.”
Ze knikte snikkend, liet men hand los en sloot haar ogen. Ik drukte voorzichtig een kus op haar voorhoofd, bang dat ik haar zou pijn doen. Ze voelde koud aan, alsof er geen bloed meer door haar heen stroomde. Ik maakte me zorgen, meer dan nodig zou moeten zijn. Ik snelde de deur uit, rende zo snel ik kon naar de plek waar Jacob en Jasper zich bevonden.