053. Eleanor

Hoe meer ik mijn best doe om uit de nachtmerrie te geraken waar ik me in bevind, hoe dieper ik terug zak. Ik hoor het prevelen van elfse woorden woorden die mijn pad proberen vrij te maken en mij proberen te helpen. Het is moeilijk, elke twee stappen vooruit is er ook weer één achteruit en het maakt dat de moed mijn de schoenen zakt. Plots voel ik een klop tegen mijn voorhoofd, gevolgd door nog één. Mijn ogen sper ik wijd open en voor me zit diegene die me wakker heeft gekregen.
'Ik ben blij dat je wakker bent.' hoor ik zijn stem.
'Waar...' begin ik, maar mijn stem hapert en valt zelfs weg.
'Ik zal Thorin halen.' fluistert Thranduil, waarna hij door de deur stapt. Mijn keel voelt droog aan en het maakt dat ik even moet hoesten, waarna ik mijn blik laat rond gaan. Zoekend naar water, vinden mijn ogen slechts een paar potjes met kruiden, het bed waar ik in lig en een zwarte pijl die zich op de grond bevind. Ik weet dat die pijl in mijn zij heeft gezeten, het heeft me veel pijn bezorgd en het is een wonder dat ik nog wakker ben geworden. Het is zelfs een wonder dat ik nog leef, ik had allang in het dodenrijk moeten ronddwalen.
'Het is slechts een kwestie van tijd... Niet lang meer... Neem afscheid voor het te laat is.' hoor ik gefluister op de gang. Zou dit over... mij gaan?' Lang nadenken kan ik niet door een pijnscheut doorheen mijn hoofd. Ik gil het uit als de pijn blijft aanhouden, mijn handen gaan automatisch naar mijn hoofd en mijn ogen knijp ik meteen dicht. De deur gaat open, terwijl ik wat druk op mijn handen zet in de hoop dat daarmee de pijn wat mindert.
'Eleanor, blijf bij ons.' hoor ik Thorin ongerust zeggen. Hij komt naast me op bed zitten en neemt me vast in zijn armen, terwijl hij me zachtjes sust. Ik hoor enkele potjes rammelen, waarschijnlijk maakt mijn vader een drankje die de hoofdpijn verminderd. Mijn vermoeden wordt bevestigd als ik een beker met een raar vloeistof tegen mijn lippen aangedrukt krijg en het vieze goedje dat erin zit door mijn keel glijdt. Al snel lijkt mijn keel in brandt te staan, maar nog geen tien tellen later lijkt mijn hoofdpijn weg te vloeien.
'Dank je.' zeg ik schor, terwijl ik de opgekomen tranen weg veeg met mijn hand. Daarna laat ik mijn blik op Thorin zijn gezicht vallen, die me een kleine glimlach schenkt. Mijn ogen blijven even hangen als ze een snee in zijn wang opvangen. Langzaam hef ik mijn hand op, om er even lang te gaan met mijn vingers. Zijn ogen kijken me geruststellend aan, alsof ze willen zeggen dat het niets is.
'Waar is Kili?' vraag ik. Aan Thorin's blik te zien, blijkt het niet goed te zijn.
'Hij is gesneuveld, samen met verschillende andere dwergen en elven,' even neemt hij adempauze, waardoor ik hem met bange ogen aan kijk. 'Als ook Eliana.' zegt hij zacht erbij. Mijn ogen vullen zich opnieuw met tranen, niet zij. Het mag niet! Een voor één voel ik de warme, zoute tranen over mijn wangen rollen en Thorin neemt me ondertussen in een omhelzing.
'Ze moet even wat drinken.' klinkt de stem van mijn vader, waarna ik een beker water krijg. Gulzig drink ik die leeg, om vervolgens hem aan te kijken met een trieste blik.
'En Daimon?' vraag ik, aan Thranduil.
'Gewond, maar buiten levensgevaar.' deelt hij mee, waardoor ik toch even zacht kan glimlachen.
'En Fili?' vraag ik en kijk Thorin opnieuw aan. Hij laat ook een kleine glimlach zien, waardoor ik weet dat hij het ook heeft gehaald. Plots staat Thranduil op en verlaat in stilte de kamer.
'Wat is er aan de hand?' vraag ik nieuwsgierig aan Thorin. Zijn gezicht betrekt opnieuw, waardoor ik nu zeker weet dat er iets mis is.
'Niets.' zegt hij nors. Het zou dom van me zijn als ik het zo liet, dus besluit ik om ertegen in te gaan.
'Lieg niet, ik heb een deel van het gesprek in de gang gehoord.' biecht ik hem op. Even zucht hij diep, zoekend naar zijn woorden went hij zijn blik van mij af en sluit een moment zijn ogen.
'Thranduil vreest... Hij vreest dat je het niet lang zult houden. Hij zei dat hij je uit een onmetelijke duisternis heeft moeten sleuren waar enkel de doden zich bevinden. Het heeft hem twaalf uur gekost om je terug bij ons te halen Eleanor, twaalf uur.' hij opent zijn ogen niet terwijl hij dit vertelt, maar de tranen ontsnappen toch uit zijn ooghoeken. Onbegrijpend kijk ik hem aan, het is moeilijk te verstaan dat het zo lang heeft geduurd om er me uit te krijgen en dat Thranduil er zoveel moeite voor heeft gedaan.
'Het is een kwestie van tijd voor je lichaam het begeeft, aangezien je lichaam denkt dat het dood is. Elke seconde kan de laatste zijn, elke ademhaling kan het einde aankondigen.' uiteindelijk opent hij toch zijn ogen en er lijkt een stortvloed uit te komen. De tranen volgen elkaar snel op en even denk ik dat het onmogelijk is voor hem om nog te stoppen met huilen. Langzaam zet ik me rechtop, om Thorin te omhelzen. Zijn schouders schokken zachtjes, terwijl zijn hoofd tegen mijn schouder leunt en zijn armen me stevig terug omhelzen. Ik kan zijn woorden maar moeilijk omvatten, dus mijn vader heeft me teruggehaald om vervolgens opnieuw te sterven? Geen woord krijg ik door mijn keel, enkel tranen die zich ook in mijn ogen vormen laten mijn emotie zien. Ik verstevig mijn grip rond Thorin, uit schrik om hem plots alleen achter te laten. Schrik dat ik opnieuw de duisternis zal door moeten gaan en dat ik het deze keer niet zal redden. Zachtjes laat ik mijn hoofd tegen de zijne leunen en sluit mijn ogen voor even. Als ik maar in zijn armen lig, mag de dood me terug hebben..