De roddel.

De volgende ochtend moet ik weer naar school na een weekend wat niet kort genoeg kan duren. Ik ga liever naar school dan dat ik thuis bij mijn moeder ben.
Ik zie Emily al bij de brug staan.
Ik fiets zo hard mogelijk naar haar toe en glij bijna uit over de sneeuw.
Samen geplakte sneeuw, dat is zoo handig als je op de fiets zit. Ik rem voorzichtig om een bijna val te voorkomen.
Als Emily op wil stappen valt ze om.
Ik lig dubbel van het lachen en val ook van mijn fiets af.

Als we op school aankomen zitten we helemaal onder de sneeuw, want het is weer gaan sneeuwen.
Lachend stappen we het goeie lokaal binnen, ik zie Meneer Hoekstra bij het bord staan en ik glimlach naar hem.
Hij glimlacht verbaasd terug.
Meestal doe ik nooit zo aardig tegen hem.
Ik haat meneer Hoekstra namelijk.
Hij is zo'n engerd met zijn ringbaardje, maar gelukkig is hij hómo.
Ik plof naast Marieke neer.
Marieke is heel stil, wat wel jammer is, want dan verveel ik me meestal tijdens de lessen.
Marieke kijkt me vol spanning aan.
'Is het waar wat ze zeggen?'
Verbaasd kijk ik haar aan.
'Wat is waar? Dat ik Cloé heet?' probeer ik me eruit te redden met een grapje.
Marieke rolt met haar ogen.
'Nee, dat jij iets hebt met Jeroen, je weet wel, die jongen die wel eens met zijn groepje bij de coffee shop rondhangt.'
Jeroen is echt mega knap en zit ook hier op school.
Niet dat hij vaak komt, hij spijbelt heel veel.
Ik heb hem wel eens gezien, en ik zou ook best verkering met hem willen, maar Jeroen wil mij natuurlijk nooit.
'Uhm.. nee? Ik heb echt niks met hem.
Hoe kom ik ooit bij hem in de buurt?'
Marieke draait zich om.
Jammer, zie ik haar denken, dan had ik eens even een mooie roddel gehad.
Maar nee dus.

In de pauze zit ik samen met Emily en Britt, buiten op de bank die rond de boom is gemaakt.
De zon schijnt, het is prachtig weer.
Ik vergeet even de situatie thuis.
Net als ik een hap van mijn sandwich neem zie ik Jeroen op me af lopen.
Ik verslik me en proest mijn boterham naar buiten.
Hijgend neem ik een slok van mijn water. Jeroen kijkt me met opgetrokken weknbrauwen aan.
'Gaat het...' Hij knipt met zijn vingers alsof hij zich mijn naam zo weer herinnert.
'Hoe heette je ook alweer?'
'Cloé.' Ik bloos.
Gênant dat hij mijn naam niet eens wist.
'Ja, dat was het: Cloé! Heb je de roddel ook al gehoord?'
Ik voel dat ik nog roder word en houd mijn koele flesje even tegen mijn gloeiend hete wangen.
'Ja, ik heb het gehoord.
Maar het is niet waar!' roep ik er vlug achteraan.
Jeroen rolt met zijn ogen.
'Nee, dat had ik zelf ook wel kunnen bedenken. Zullen we het er even over hebben? Loop je even mee?'