Ruzie.

Ik kijk uit het raam.
Het sneeuwt en de sneeuwvlokken dwarrelen naar beneden om daar te landen als veertjes.
'Cloé?' Mijn moeder kijkt me ernstig aan.
Ik kijk niet op of om.
Mijn moeder trekt me ruw omhoog uit haar stoel bij het raam.
Mijn zus Robin kijk geschrokken op van haar boek.
Ik staat dreigend tegen over mijn moeder, we kijken allebei heel boos.
Geluidloos sluipt Robin de kamer uit.
Dit zal wel weer oorlog worden, zoals heel vaak.
Dat had ik zelf ook wel verwacht.
Mijn moeder en ik hebben bijna alleen maar ruzie.

Mijn vader zie ik nooit meer, die woont in Frankrijk.
Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik 8 was, nu ben ik 14, dus ik herinner me het nog heel goed.
De deur sloeg dicht nadat ze een fikse ruzie hadden gehad.
Ik baalde toen zo erg dat ik een half jaar niet tegen mijn moeder heb gepraat.
Daarna was onze band heel stroef.

Ik stamp naar mijn kamer, ik heb geen zin in ruzie.
Het draait toch op weglopen uit.
Mijn moeder komt me achterna.
'CLOÉ! KOM TERUG, BÎTCH!' Krijst ze.
Terwijl ze ook de trap op stormt trekt ze me aan mijn haren de trap weer af.
Ik val achterover en land op mijn zij in de hal. Het doet pijn!
Ik sta toch op omdat mijn moeder boven me hangt.
'Clo! We moeten het uitpraten!'
Ze knijpt me hard in mijn arm en trekt me de kamer in.
Ik stribbel tegen en ze geeft me nog een ruk aan mijn arm.
Ik trek me los en kijk haar woedend aan.
Mijn moeder kan echt niks anders dan mij pijn doen.
Robin doet ze nooit pijn.
Die is altijd goed bezig, ik doe alles fout.
'MAM! Laat me nou eens met rust!' roep ik als ze me probeert te slaan.
Nu draait mam helemaal door.
Ze mept me overal waar ze kan.
Ik duik in elkaar.
Als mama even naar de keuken loopt -de reden wil ik niet eens weten- ren ik snel de trap op.
ALs ik in mijn kamer ben draai ik snel de deur op slot.
Gelukkig kan dat hier, heb ik speciaal om gevraagd, een eigen slot en een beetje privacy.
Robin klopt zachtjes op de deur.
Ik draai me om, ik zie mezelf in de spiegel. Helemaal betraand en met rode ogen.
Ik snuit even snel mijn neus voordat ik de deur open.
Robin kijkt me bezorgd aan.
'Gaat het wel, schat?'
Ik voel de brok in mijn keel steeds groter worden.
Ik begin te huilen.
Robin omhelst me.
Ik ruik haar zoete oilily parfum en even voel ik me heel veilig en vertrouwd.
Ze doet me denken aan vroeger.
Als ik mijn hoofd weer ophef zie ik dat er een natte plek is achter gebleven op Robin's shirt.
Ik wijs er verschrikt naar.
Er zit mascara op.
Robin wuift mijn hand weg.
Dat vind mama echt niet erg hoor, 1 keer in de wasmachine en het is weg.'
Als ik dat zou maken, zou mama echt mega boos op me worden, Robin is gewoon haar lievelingetje.
Ik kan er niet tegen en begin weer te huilen. Robin zucht.
'Cloé, nou moet je ophouden hoor, mama heeft gewoon een hele slechte dag.
Ze heeft heus geen hekel aan je,'
Ik ga er niet tegen in omdat ik weet dat het toch geen nut heeft, maar mama heeft echt wel een hekel aan me.