• 1.17 •

Al drie dagen zat Emily vast. Ze verveelde zich te pletter en haar enige momentjes van vrijheid waren de momenten dat Otis op haar lette. Otis vertelde haar dan over de mensenwereld; Emily luisterde geboeid naar alles wat hij te vertellen had. Het waren de lichtpuntjes van haar oersaaie dagen.
Soms vertelde zij Otis ook over haar eigen wereld onder water, maar ze verzweeg veel voor hem. Het was lastig om te bedenken wat ze wel en niet kon vertellen, want hoewel ze Otis meer vertrouwde dan de andere mannen, wist ze niet wat hij werkelijk met haar informatie zou doen.
Toen hij op een gegeven moment vroeg waar ze gelukkig van werd, was haar antwoord dat ze dolgraag zong. Ze had het echter al heel lang niet gedaan; haar vader had het haar verboden, dus had ze het alleen nog maar heel zachtjes gedaan als ze zeker wist dat er niemand luisterde.
Otis was echter nieuwsgierig en vroeg haar of ze voor hem wilde zingen. Het had niet van haar vader gemogen… maar haar vader was niet hier. Hoewel ze hem miste, net als haar moeder en al haar zussen, was het ergens ook een opluchting om alleen te zijn. Ze maakte zich wel zorgen om hen en ze wist dat haar ouders zich ook zorgen om haar maakten, maar op momenten als deze, als ze de kans kreeg om iets te doen wat van haar ouders absoluut niet had gemogen, voelde ze zich toch een klein beetje vrij.
Ze zette een nummer in dat ze haar moeder vaak had horen zingen, maar stopte toen ze zag wat het met Otis deed. Hij bewoog niet meer en leek volledig van de wereld. Hij keek haar aan, maar met een soort nietszeggende blik.
Bij het beëindigen van haar lied leek de betovering verbroken te zijn. Otis was in de war, maar Emily keek hem aan met een vernieuwde nieuwsgierigheid.
‘Wat was dat?’ vroeg ze hem. ‘Wat deed je?’
Hij keek haar verbluft aan en stotterde toen: ‘Wat deed ik? Jij - wat wás dat?’
‘Ik zong gewoon…’ Ze vroeg zich plotseling af of dit de reden was dat haar vader haar verboden had te zingen. Werd iedereen hersendood als zij muziek maakte? ‘Je leek wel in trans te zijn.’
‘Ik denk dat ik dat ook was,’ zei Otis aarzelend.
Op dat moment scheen hij te beseffen wat ook bij Emily doordrong: dit was haar kans om haar vrijheid terug te winnen. Op het moment dat Otis het zeil greep om deze weer over haar heen te gooien, zette Emily weer in. Otis hield abrupt op met waar hij mee bezig was en staarde naar haar. Al zingend begon Emily aan het zeil te frunniken, om deze losser te krijgen, en toen dat klaar was, gooide ze zichzelf over de rand van de bak. De luttele seconde dat haar lied stopte toen ze op de bodem viel, kwam Otis uit zijn trans en greep hij haar bij haar benen, maar Emily zong weer en zijn greep verslapte. Ze moest blijven zingen - tot ze in het water was.
Er klonk gestommel uit de kajuit (Otis had haar uitgelegd wat de kajuit was) en Conrad verscheen op het dek, maar ook die leek in een trans. Emily trok zichzelf over de bodem van de boot door zich met haar armen te verslepen. Het was zwaar en het kostte haar moeite om ook nog te blijven zingen, maar uiteindelijk wist ze bij de rand te komen en daar gooide ze zichzelf de reling over. Toen haar benen waren vervangen door haar vertrouwde staart en ze het koele zeewater weer om zich heen voelde, besefte ze pas dat ze weer vrij was.