A ranger/traitor 243

“Niet zo spectaculair als de vorige keer dat je hier aankwam, nietwaar?” Arnaut grijnsde naar hem. Aan de horizon kwam de kustlijn van Clonmel dichterbij.
“Niet echt, al had ik de vorige keer uiteraard geen prins aan boord.” Miko was nog steeds niet gewend aan de losse manier waarop Arnaut met hem omging. Alsof hij niet getrouwd was met de kroonprinses.
Ze waren ondertussen dicht genoeg genaderd om de mensen op de kade te zien. Ze zwaaiden en lachten, want ze wisten dat in dit schip mensen zaten die hun rust en vrede gebracht hadden. Het was nogal een verschil met toen Miko hier aankwam met de boogschutters in vier gekaapte schepen. Toen was men er van overtuigd geweest dat ze kwamen voor een aanval. Hij glimlachte bij die gedachten, maar die glimlach vervaagde op zijn gezicht, toen een gedachte die hem al nachten plaagde zich naar de oppervlakte vocht.
“Het was allemaal voor niets”, zei hij voor hij zichzelf tegen kon houden. Arnaut keek hem verbaasd aan.
“Wat was er voor niets?”
“Alles wat ik gedaan heb. Er zijn een heleboel mannen gestorven op zee. Araluenen en Skandiërs en ook tijdens het gevecht op de verzamelplaats. En waarvoor? We waren nog niet klaar met het begraven met de doden van de laatste veldslag toen Gundar kwam om te zeggen dat er een nieuwe oberjarl was.” De laatste woorden eindigden in een snik. Arnaut legde een hand op zijn schouder.
“Nee, Miko, je moet goed beseffen dat het alle verschil gemaakt heeft.”
“Wat voor dan?” Miko omklemde de reling.
“Als ik iets geleerd heb van al die tijd dat ik tussen de Skandiërs heb doorgebracht, is dat ze meer respect hebben voor kracht dan voor opgelegd gezag. Als Svengal ze terug geroepen had, zouden ze misschien gehoorzaamd hebben, maar ze zouden het als laf beschouwen en voor we het weten, stonden ze hier terug. Nu zijn ze echter verslagen en dat zal hen een stuk langer bijblijven, misschien wel voor altijd.”
Een traan rolde van zijn wang en verdween in de golven.
“Ik wou alleen dat iemand anders met het plan was gekomen. Dat ik niet degene was die hen liet vechten.”
“We zullen hen nooit vergeten, maar voor nu, denk aan diegene die je gered hebt en die je nu staan op te wachten.” Arnaut had gelijk. Tussen alle burgers van Hibernia zag Miko ook verschillende mannen met bekende gezichten. Sommigen moesten steunen op hun vrienden vanwege een wond aan hun been, maar daarom waren ze niet minder enthousiast.