Onvoorwaardelijkheid (odi et amo)

Een tijdje terug kreeg ik van TAMOCHi het verzoek of ik iets kon schrijven over hoe ik denk over liefde. Omdat dit mij een heel leuk onderwerp leek om over te schrijven, maar het ook redelijk breed is, komt dit onderwerp als het goed is (d.w.z. als het lukt om mijn gedachten hierover op te schrijven) in meerdere delen, waarvan dit de eerste is.
Deze tekst heb ik eigenlijk al een tijdje geleden geschreven, toen ik aan het eind van vorig schooljaar voor een literatuuropdracht voor Frans een essay moest schrijven, in de stijl van de periode waar het bij dat hoofdstuk over ging (ik geloof dat het de Verlichting was of zoiets, maar dat maakt niet echt uit). In principe mocht dat ongeveer overal over gaan, maar er stonden bepaalde onderwerpen specifiek genoemd en één daarvan was liefde. Ik had niet zo'n zin om moeilijk te doen, dus toen heb ik snel even dit essayachtige stukje geschreven. Volgens de uitleg die boven de opdracht stond was het extra goed als je er iets uit de klassieke oudheid in zou verwerken, dus vandaar dat ik een citaat van Catullus heb gebruikt (uit een gedicht dat overigens over een heel ander soort liefde gaat dan deze tekst).
Ik besef me natuurlijk ook dat voor sommige mensen familie en familieliefde misschien niet zo vanzelfsprekend is als ik het hierin beschrijf, maar dit is dan ook vooral een vertaling van hoe het voor mij voelt en ik hoop dat andere mensen het een beetje hetzelfde voelen, want ik denk dat iedereen wel een beetje onvoorwaardelijke liefde verdient (: