The Story of Moon deel 39

Moon deel 39.

Moon -

Ik opende langzaam mijn ogen, ik was terug op de wereld. Aron hing boven me, en tot mijn verbazing, zag ik dat hij gehuild had, en mijn gezicht vochtig was door de tranen. Eerst bleef ik alleen maar naar zijn schoonheid kijken. Daarna legde ik mijn hand op zijn wang, op zijn koude huid. Ik aaide zachtjes, en liet mijn vingers langs zijn kaaklijn glijden. " Aron.." fluisterde ik, waardoor er weer een klein straaltje bloed uit mijn mondhoek droop. " Stil maar.. " hij bracht me een beetje overeind en hield me wiegend in zijn armen. Hij kuste mijn kruin terwijl hij fluisterde " Je moet herstellen, rustig maar. De pijn is bijna weg. " ik kon niet tegen hem praten, dat verbood hij me. Ik vond dat zelf ook wel het verstandigst en ging dus maar aan andere dingen denken. Ik dacht aan mijn vader, die ik had gezien in die prachtige tunnel, bezaaid met bloemen. Hoe meer ik wilde herinneren van dat moment, hoe meer er wegvaagde in mijn hoofd. Ik voelde me verdoofd, ik kon niet praten, nauwelijks knipperen, en al helemaal niet bewegen. Al die tijd keek ik in zijn goude ogen. Starend naar niets, met mijn gedachten ergends anders. Ik wilde terug naar die tunnel. Hoe graag ik ook bij Aron wilde zijn, de verleiding was te groot, naar het prachtige licht, de prachtige bloemen in de tunnel, en naar mijn vader. Ik voelde mijn ogen wegdraaien. " Moon, nee blijf me ." hij drukte een kus op mijn lippen. En op dat moment wist ik waarom ik leefde, ik leefde voor hem. Zijn lippen lieten mijne los. Automatisch deed ik mijn ogen open, een zoute traan gleed over mijn wang. Wat had ik hem gemist. " Ik heb je gemist " fluisterde ik met een schorre stem. " Ik jou meer lieverd. " zei hij en drukte weer zijn lippen op de mijne. Ik liet hem los, en gebaarde met mijn handen dat hij wat naar achteren moest schuifen. Ik voelde een hoest opkomen en waarschuwde hem. Het voelde alsof ik stikte, en uiteindelijk proestte ik het uit, waardoor het bloed over mijn hand spoot. Die voor mijn mond zat. " Oh. " zei hij kalmpjes. Hij liep met me naar het meertje, en gooide voorzichtig kleine plensjes over mijn gezicht heen. " Het spijt me " zei ik terwijl hij me terug droeg naar de steen. Hij zette me voorzicht rechtop neer, deed zijn armen om mijn middel en kwam achter me zitten met zijn hoofd op mijn schouder, zodat ik genoeg steun had, en naar achteren kon leunen. " Ik heb je nog wat uit te leggen. " hij vertelde over dat hij ging jagen, gevangen werd genomen, en over zijn verloren zus, maar ook dat hij naar me toe wilde gaan. Ik knikte alleen maar, ik was verbaast over wat hij allemaal had meegemaakt, terwijl ik pijn leidde. " Maar natuurlijk, moet ik mijn oprechte spijt bekennen. Dat ik niet ben terug gekomen. " ik draaide me verschrikt om " Wat! Je was gevangen genomen, dat is jouw schuld niet. " " Nee, maar als ik eerder terug was gekomen, dan was je niet bijna dood geweest. " zei hij terwijl hij met een plukje van mijn haar speelde. Ik begon opeens te huilen, met de gedachte dat ik voor de tweede keer, mijn vader nooit meer zou zien. " Moon? - hij draaide me naar zich toe - wat is er? " hij drukte troostend tegen zich aan, terwijl ik tegen zijn steenharde borst uithuilde. " I-ik heb mijn vader gezie-en." stootte ik uit. " Maar hij is toch al velen jaren overleden?" vroeg hij, duidelijk van zijn stuk gebracht. " Ja maar ik heb hem niet in het echt gezien, ik was in een prachtige tunnel, vol met prachtige bloemen en een prachtig licht. Mijn vader was daar ook, en heeft me veel dingen uitgelegd, hij zij dat ik moest vechten voor me leven, het was zo'n prachtige plek en.." hij viel me in de rede. " Moon, denk nooit meer aan die plek " beval hij streng." Waarom niet?" " Dat is de poort, naar de dood. " zei hij fluisterend. Dat wist ik allang, maar hoe wist hij dat? " Aron, je gaat me toch niet vertellen dat jij ook ooit op die plek bent geweest?" zei ik terwijl ik hem vragend aan keek. Hij keek naar iets ver achter me. " Ooit zou ik het toch moeten vertellen. " bekende hij, hij keek me weer aan. Ik beet op mijn lip, waarom heb ik daar nooit iets over gehoord? " Wanneer ben je daar geweest?" " Toen ik je nooit meer mocht zien, van mijn vader." zijn gouden ogen boorden zich in de mijne, toen ik verschrikt mijn hand voor mijn mond sloeg. " Ik probeerde, zelfmoord te plegen. Maar het was makkelijker dan ik dacht, ik dacht dat vampieren het moeilijker hadden. Maar vandaag wist ik waarom ik het zo makkelijk had. Dat leg ik je later uit. Maar ik had een chemisch drankje gedronken. En na een paar uur begon het te werken, ik kronkelde over de vloer van de pijn, en misselijkheid., en dacht echt dat ik dood zou gaan, tot dat ik in de tunnel kwam. Ik zag mijn mensen-moeder. Ik was zo geschrokken door haar verschijning, dat ik naar haar toe rende. Maar tevergeefs, ik rende door haar heen. Ze zei dat jij me nodig had, en dat het allemaal weer goed kwam. Toen begon ik terug te rennen naar het duister, en zag toen jou staan. Wenkend dat ik naar je toe moest komen. Jij was in het duister het enige lichtpuntje, je hebt me van de dood weggeleid en wat was ik toen blij toen ik je daar zag, met je mooie bruine haren." zei hij met een grijns. Hij zakte wat naar beneden met zijn hoofd en ging met zijn ogen op mijn ooghoogte zitten. " Dus technisch gezien heb je dus mijn leven gered " zei hij, met een kleine twinkeling in zijn ogen. " Dat is ook wel nodig, want jij hebt al zovaak mijn leven gered." zei ik. Ik was alweer genoeg hersteld op weer recht op te zitten. Ik ging in kleermaker zit tegen over hem zitten en speelde met zijn vingers. " Dus jij bent ook een Wolfpire" zei ik met een grimas op mijn gezicht. Toen ik omhoog keek, moest ik lachen, hij keek me met grote ogen aan. " Hoe.." ik legde mijn vinger op zijn lippen. " Mijn vader. " hij knikte. Ik schoof naar hem toe en ging weer op zijn schoot zitten, maar dan met mijn gezicht naar het zijne toe. " Je hebt geen idee, hoeveel ik van je hou " zei ik. Snel draaide ik mijn lange haar in een knot en keek hem diep in zijn ogen aan. Hij kwam dichterbij en zette zijn voorhoofd tegen de mijne. " Jij weet niet hoe meer ik van jou houd, dan ieder ander " zei hij rustig, maar ook met een verlegen blik in zijn ogen, toen hij dat had gezegd, drukte hij zijn lippen op de mijne.Hij zoende heftig, maar het was een zoen vol passie, vol liefde. Ik sloeg mijn armen om zijn nek, en zoende hem heftig terug.Onze tongen ontmoetten elkaar, en strengelden om elkaar heen. Ik werd een beetje licht in mijn hoofd, dus duwde ik hem langzaam van me af. Hij drukte zachtjes met zijn lippen op mijn kaaklijn, waar ik rillingen over mijn rug heen kreeg. Toen ik weer een beetje gekalmeerd was, draaide ik me weer om en plofte andersom in zijn schoot. Hij sloeg zijn armen om mijn middel en samen bekeken we de zonsondergang die nog mooier verlicht werd door de weerspiegeling van het meer. Ik hoorde wat ritsellen, dus draaide ik mijn hoofd om. Het was het meisje, dat in Arons armen lag daarnet. " Rosa. " fluisterde Aron toen hij mijn voorbeeld volgde. Het meisje kwam naar me toe gelopen, en gaf me een hand. " Hoi, ik ben Demose, ik ben het zusje van Aron, hij heet menselijk Darron. Mijn mensen-naam is Rosa. Dus je mag kiezen hoe je me noemt. " zei ze met een stralende glimlach. Daarna werd haar blik weer sirieus, en keek ze naar Aron. " Sorry broertje, het spijt me van daarnet. Het is niet niks. Maar het was een nogal riskante situatie. Zij - ze knikte naar me - is een Wolfpire. We moesten extra voorzichtig zijn, snap je Darron?" Aron was verbaasd over haar directe poging om vergiffenis te vragen, maar herstelde zich snel. " Jij, en je achterlijke bende, hebben bijna mijn zielsverwand vermoord. En dan denk jij, dat ik je een, twee, drie vergeef?" siste hij " Het spijt me zo. Ik-ik ik wist niet beter." stotterde ze. "Aron, het is je zusje, je kan niet eeuwig boos blijven, ik leef nog" zei ik met een feest gebaar. Hij keek me lang aan en keek toen naar zijn zus."Oké zusje, ik vergeef het je. Maar dit is echt de allerlaatste keer." zei hij. Maar voordat hij uitgesproken was, vloog Rosa hem om de hals. " Dankje dankje dankje." zei ze onder het wang-kussen door. " Zusje, ik denk dat Moon en ik maar eens naar huis moeten gaan. " " Oké is goed. Maar ik wil eerst dat je afscheid gaat nemen van Mattheus en de groep." zei ze, maar het klonk meer als een bevel. Aron sprong van de rots, en tilde mij met zich mee. Hij sloeg een arm om mijn middel, en volgde zijn zusjes voorbeeld, die al op menselijk tempo naar de bosrand wandelde..