De Wegisweg deel 2

Even later liepen Harry en Sirius de Lekke Ketel binnen.
“Ah goedemiddag, Sirius dat is lang geleden”, begroette Tom de waard hen. “En de jonge Harry Potter is er ook bij, zie ik.” Na bijna elf jaar was Harry nog altijd niet gewend aan het gestaar dat volgde nadat iemand zijn naam noemde. Dat was een van de redenen dat Sirius en hij in een dreuzelwijk woonde en niet zo vaak naar plaatsen gingen waar ook andere tovenaars waren. De Wegisweg was echter de beste plaats op zijn schoolspullen te kopen en dus zat er niets anders op.
Gelukkig zag Harry op dat moment iemand naar hem kijken. Echt naar hem en niet naar zijn litteken. Hij rende op hem af en omhelsde hem.
“Remus!”
“Fijn om je weer te zien, Harry”, zei Remus en hij woelde door zijn haar. “Benieuwd naar je schoolspullen en je toverstaf?” Harry knikte.
“Natuurlijk!”
“En we gaan ze nu halen, Harry. Net zoals elke andere elfjarige in het hele land. Daar is helemaal niets bijzonders aan!” En terwijl Sirius dat zei, keek hij de Lekke Ketel rond. De gasten die Harry nog steeds aanstaarden, wenden ietwat beschaamd hun blik af.
“En hoe gaat het ermee, Sirius?” vroeg Remus toen ze door de bakstenen muur waren gelopen en plots op de Wegisweg stonden.
“Goed goed, zeker nu ik kan uitkijken na een paar maanden rust.” Hij knipoogde naar Harry. “De rode-licht-voorsteker is trouwens een echte hit. Ik houd de bestellingen nauwelijks bij en volgende week komen er maar liefst vijftien auto’s van het Ministerie. Hoe gaat het met jou?”
“Zijn gangetje. Net weer van werk veranderd.”
“Alweer? Je was er hooguit twee maanden.” Remus haalde even zijn schouders op. “Je weet dat je altijd bij mij in de garage terecht kan.”
“Jullie doen het goed met zijn tweetjes, maak je om mij maar geen zorgen.” Remus veranderde constant van werk, al had Harry eigenlijk geen idee waarom, en iedere keer bood Sirius hem aan om bij hem te komen werken en eventueel meteen bij hen in te trekken, maar Remus weigerde steeds. Hoewel Harry het echt geweldig zou vinden en plaats hadden ze toch genoeg.
“En hoe zit het met je faunaat-registratie, Sluipvoet?” vroeg Remus. Harry had zo het vermoeden dat hij van onderwerp wilde veranderen.
“Het is nu bijna in orde. Ik ben blij dat ik door die perkamentwinkel heen ben, maar in ieder geval haal ik me nu geen problemen op de hals als Harry er op school per ongeluk iets uitflapt.”
“Ik kan heus wel een geheim bewaren”, zei Harry gekwetst.
“En wie zegt dat ik wil dat je het geheim houd? Van mij mag je iedereen op school vertellen wat een geweldige Peetvader je hebt!” Sirius grijnsde. “Al zou ik wel appreciëren dat je er niet bij zegt, dat ik nog maar vijftien was toen ik het klaarspeelde. Ik wil niemand op ideeën brengen en daarbij hoeft het Ministerie niet te weten dat ik zowat twintig jaar ongeregistreerd heb rondgelopen.”
“Beloofd”, zei Harry, die zich de verbazing probeerde voor te stellen van zijn klasgenootjes als hij vertelde dat zijn peetvader een faunaat was. Een hond hebben mocht dan leuk zijn, maar een peetvader die zich in een hond kon veranderen was wel heel erg uniek. Hoeveel faunaten had Sirius ook alweer gezegd dat er de laatste honderd jaar geweest waren? Zeven? Uiteraard was zijn vader daar niet in meegerekend.