A ranger/traitor 240

Het bleef een tijdlang stil na die woorden. De drie Grijze Jagers staarden naar de jongen tegenover hen, die onophoudelijk snikte.
“Ik zou mijn leven gegeven hebben om jou te beschermen”, zei Gilan met trillende stem. “Dat is wat Grijze Jagers doen. Besef je dat?”
“Ja”, de jongen sloeg zijn ogen neer. “Jij en Clark hadden dood kunnen gaan toen jullie mij probeerden te redden.”
“Terwijl dat niet nodig was, want je was een van hen”, voegde Halt er aan toe. De jongen knikte. Iets dat hij alleen kon doen, omdat Halt zijn mes ondertussen een stuk verder van zijn keel hield dan eerst.
“Ik heb hen daarna geen informatie meer doorgeven, dat zweer ik.”
“Maar ons ook niet”, zei Halt. “Je hebt ons niet verteld dat hun verzamelplaats in Hibernia lag, dat ze van plan waren onze boogschutters hier terecht te stellen en dat een jongen genaamd Corn werd vastgehouden. We hadden hem weken van ellende kunnen besparen.” De jongen kromp nog verder in elkaar.
“Ik… ik wilde Gilan niet verraden, maar ik kon Skandia ook niet verraden.” Daar keek Miko van op. Het zou meer voor de hand liggen als hij gewoon bang was geweest dat ze hem vermoord hadden, als hij bekende dat hij een spion was.
“Wat ben je eigenlijk een Skandiër of een Aralueen?”
“Skandiër”, zei hij nauwelijks verstaanbaar.
“Je klinkt helemaal niet als een Skandiër”, zei Miko. Tyr die voor de helft Aralueen was, had een duidelijk hoorbaar accent gehad en zelfs bij Halt was er na tientallen jaren nog altijd een zweempje Hiberniaans te horen, vooral als hij kwaad was, zoals nu.
Halt en Gilan keken even naar hem en richting hun blik dan weer op de jongen.
“Ik wil alles horen”, zei Gilan. “Van begin tot einde.” De jongen knikte.
“Het gaat een lang verhaal worden.”