Hoofdstuk 1.2

Het Departement van Dreuzelzaken bestond nog niet lang, maar nam nu al een volledige verdieping in beslag. Toen Simon uit de lift stapte, kostte het hem moeite om door de enorme drukte op de vier meter brede gang te zoeken naar de vergaderzaal waar hij zich moest melden. Overal liepen mensen heen en weer tussen verschillende kamers, stonden karretjes met stapels papier; er liepen zelfs een paar huiselfen achter heksen en tovenaars aan om de papieren die vielen op te rapen. Simon zette aarzelend een paar stappen naar voren en deinsde vrijwel direct weer terug toen een jonge heks hem bijna omver gooide toen ze gehaast langs hem liep. 'Oh, sorry!' De tijdschriften die ze net nog in haar hand had, lagen verspreid over de vloer.
Simon tastte direct naar zijn stok en na een kleine zwiep zweefden de gevallen tijdschriften als een nette bundel voor de neus van de heks.
'Oh, hartelijk bedankt, heel erg bedankt!' zei de heks vlug terwijl ze de stapel pakte. Ze zond hem nog een glimlach toe en liep daarna vlug weer verder.
Simon stak zijn toverstok weer in zijn mantel en liep de gang in. Behoedzaam keek hij om zich heen.
Toen hij kamer 25.4 na veel moeite en tijd gevonden had (het was één groot doolhof), klopte hij op de deur en werd er door een vrouw op leeftijd opengedaan. Ze liet hem zonder iets te zeggen binnen. Hij liep achter haar aan en zag dat zijn collega's al om een lange, houten tafel zaten. Alle ogen waren op hem gericht; hij voelde zijn gezicht gloeien van schaamte toen hij naar de enige lege plek aan de ovalen tafel liep.
'Je bent te laat, Cartwell.' Aan het hoofd van de tafel zat een wat oudere man. Hij had een kleine, grijze baard waar zijn mond achter verdween, een grote, ronde neus en zijn kleine, priemende ogen keken Simon vanachter zijn rechthoekige bril streng aan.
'Sorry, minister...' stamelde Simon toen hij ging zitten. Hij had niet verwacht dat Randall Kelly, de Minister van Toverkunst, de vergadering op zijn eerste dag zou leiden en hij voelde een diepe schaamte dat hij te laat was gekomen.
'Maak er geen gewoonte van.'
'Nee, minister. Het spijt me.'
'Goed. Ik heb zojuist een uitleg gegeven over het fenomeen Harry Potter, maar ik zal daar geen tijd meer aan verspillen; ik neem aan dat je van de Harry Potter-situatie op de hoogte bent?' Zonder zijn antwoord af te wachten, richtte Kelly zich weer op de andere mannen. 'Jullie werken op de afdeling Harry Potter en behoren tot het dreuzelteam van deze afdeling.' Hij liet een stilte vallen; dit gaf Simon de tijd om een blik op zijn collega's te werpen. Rond de tafel zaten drie mannen en vier vrouwen: een team van acht personen. 'Jullie zijn aangenomen om jullie sociale kwaliteiten, jullie goede opmerkzaamheid en jullie punctualiteit.' Hij liet zijn blik even op Simon rusten. Die sloeg zijn ogen neer. 'Sinds de publicatie van de Harry Potter-reeks zijn wij al op zoek naar een manier om de dreuzels onze wereld te laten vergeten. Wij dachten constant vanuit de invalshoek van de tovenaars, maar nu, jaren na de publicatie van het eerste deel, is er nog steeds geen oplossing gevonden. Dit kan zo niet langer.' Hij ging staan en leunde op het bureau. In de stilte die volgde keek hij ieder lid van het team kort maar doordringend aan. 'Daarom hebben wij besloten om er vanuit de dreuzels naar te kijken. En daar komen jullie in het plaatje.'
Simon ging op het puntje van zijn stoel zitten. Nu kwam het. Hun taak. Wat zouden ze moeten doen? Snullen aansturen? Dreuzelvoorwerpen onderzoeken?
'Jullie,' zei Kelly, 'zullen je onder de dreuzels mengen om op zoek te gaan naar een oplossing.'