Hoofdstuk 1.1

Precies drie weken geleden was hij met zijn diploma op zak begonnen met solliciteren; precies twee weken geleden had hij te horen gekregen dat hij geselecteerd was voor het Harry Potter dreuzelteam binnen het Departement van Dreuzelzaken. Terwijl hij op het knopje drukte dat blijkbaar de deur van de dreuzeltrein zou openen, drong het weer tot Simon Cartwell door hoeveel geluk hij had gehad dat hij nu al was aangenomen op het Ministerie. Hij wist nog niet precies wat voor taken hij toegewezen zou krijgen en daarom ging hij nu naar een vergadering waarin dat verteld zou worden. Hier zou hij tevens zijn 'teamgenoten' ontmoeten, de collega's met wie hij zou gaan samenwerken.
Hij zette een voet op het perron en keek om zich heen. Zijn ouders waren beide tovenaars, evenals zijn grootouders, dus hij was niet met dreuzelvoorwerpen bekend. De dreuzeltrein leek helemaal niet op de zweinsteinexpress die vanaf perron 9 3/4 vertrok naar Zweinstein: vanbuiten niet, maar vanbinnen al helemaal niet. Het voertuig had geen coupés, maar enkel tweepersoons bankjes, die bezet werden door slechts één dreuzel en zijn enorme lading aan bagage. Simon had een bagagerek opgemerkt, maar die werd weinig gebruikt.
De deuren openden en sloten niet automatisch, maar er moest op een knopje gedrukt worden. Dat was bij het instappen al bijna fout gegaan - een bejaarde dreuzelvrouw had hem raar aangekeken toen hij maar voor de deur bleef staan wachten en ze had uiteindelijk zelf een klein beetje gepikeerd op het knopje gedrukt.
Met een glimlach op zijn gezicht liep hij van het station naar het gebouw tegenover een rode telefooncel, die voorheen functioneerde als ingang van het Ministerie, maar dat was niet meer veilig sinds de boeken van Harry Potter waren gepubliceerd. Daarom was de muur van het gebouw ertegenover behekst. Door een tik op de muur met een toverstok verscheen er een liftdeur die voor dreuzels onzichtbaar was. De telefooncel was inmiddels een populaire plek onder de dreuzels geworden, maar ze leken niet op Simon te letten, die zomaar door een muur verdween.
De lift werd nauwelijks als ingang gebruikt, omdat de meeste tovenaars en heksen via het haardvuur reisden of gewoon verschijnselden. Simon was ook naar het Ministerie verschijnseld voor zijn sollicitatie, maar hem was opgedragen om vandaag de dreuzeltrein te nemen en omdat hij niet wilde afgaan als hij zijn ervaringen met zijn baas en collega's moest delen, had hij dat gedaan.
Toen de lift met een schok stopte, stapte hij uit in het Atrium van het Ministerie. Hij was hier slechts twee keer eerder geweest - twee weken geleden voor zijn sollicitatie en nog een keer eerder. Dat was toen hij op zijn dertiende met zijn vader mee ging naar zijn werk. Het was toen kerstvakantie. Het departement waar zijn vader toen had gewerkt - het Departement van Internationale Samenwerking - had een vader-kind-dag had georganiseerd. Simon kon zich nog goed herinneren hoe hij onder de indruk was geweest van de lange, bijzonder mooie hal op de achtste verdieping. Hij was vooral geïmponeerd door de enorme gouden fontein. Hij had nooit begrepen waarom de tovenaar en de heks hoger stonden dan de centaur, de kobold en de huis-elf. Zijn vader had hem later uitgelegd dat een tovenaar of een heks meer aanzien zou moeten hebben. Toen hij had gevraagd waarom er dan tovenaars en heksen waren die schoonmaakten of in de bank werkten - het werk van een kobold of een huis-elf - had zijn vader gezegd dat werken op het Ministerie meer aanzien opleverde.
Vanaf dat moment had Simon een baan op het Ministerie als doel gezet en daarom had hij na Zweinstein ook nog een universitaire diploma gehaald, zodat hij zijn kansen op een goede baan kon vergroten. Hij was erg blij dat hij dat had gedaan. Zijn vrienden van Zweinstein noemden hem overambitieus en begrepen niet waarom hij nog zo nodig door wilde studeren, want er waren niet veel tovenaars en heksen die dat deden. Simon was blij dat hij het wel gedaan, ook al waren er vriendschappen verloren aan gegaan. Hij had nu een betere baan dan al zijn vrienden bij elkaar, die niet, zoals hij, vlak onder de Minister van Toverkunst werkten. Hij had het goed voor elkaar.
Hij stapte in de lift en ging daarmee naar de zesde verdieping, waar zich het Departement van Dreuzelzaken bevond. Hij was benieuwd wat zijn eerste taken zouden zijn. Hij hoopte dat hij heel verantwoordelijkheid zou krijgen, want hij wist zeker dat hij dat aan zou kunnen.