A ranger/traitor 239

Behoedzaam liep Halt op de nep-Corn af. Die leek echter alle hoop om te ontsnappen opgegeven te hebben. Hij zat trillend en snikkend onderaan de rotswand, zijn gezicht in zijn handen begraven. Halt had hem ondertussen bereikt. Met drie snelle bewegingen nam hij hem zijn messen, boog en pijlen en zijn mantel af. Vervolgens trok hij de jongen overeind, duwde hem tegen de rotswand en drukte het puntje van zijn mes tegen zijn keel. Miko zag een druppel bloed naar beneden glijden.
“Halt, nee…” klonk Gilan zwakjes. Halt reageerde er niet op, maar zette zijn mes iets hoger op de keel van de jongen, zodat die gedwongen werd hem aan te kijken.
“Volgens mij hebben je acties wel bewezen dat je Corn niet bent of wil je iets anders beweren?”
“N…nee.”
“En je bekent dat je informatie over ons aan de Skandiërs hebt doorgeven?” De jongen zweeg. Halt trok dreigend een wenkbrauw op.
“Ja”, zei de jongen, zijn blik gericht op Halts mes.
“En hoe zijn jullie er in geslaagd jou in de plaats van onze Corn te zetten?”
“Dat was niet gepland,” zei de jongen, de woorden stroomden nu zo snel uit zijn mond dat ze nauwelijks verstaanbaar waren. Miko had zo het vermoeden dat hij zich bedacht had dat zolang hij bleef praten Halt hem niet zou vermoorden. “Het originele idee was om me achter te laten bij een geplunderd dorp en te doen alsof ik een overlevende was.”
“Je bedoelt dus en geplunderd en uitgemoord dorp?” zei Halt ijzig. “Aangezien jij zogenaamd de enige overlevende zou zijn.”
“Ik… ja…” hakkelde de jongen. “Maar toen vonden ze die Grijze Jager met zijn jonge leerling en toen ze hem uitvroegen over andere Grijze Jagers, vertelde hij dat hij nog maar een week in de leer was en helemaal nog geen andere Grijze Jagers ontmoet had en toen besloot men om mij als hem voor te doen.”
“En namen ze onze Corn mee naar Hibernia, want als ze hem gewoon vermoord hadden, zouden we misschien zijn lichaam vinden.
“Ja…” de jongen wende voor het eerst zijn blik af van Halts mes en keek naar Gilan. “Het spijt me.”