011.

'Welke band is het?' vraag ik aan de jongen. Ik probeer ondertussen mijn enthousiasme een beetje te onderdrukken. Dit is de eerste keer dat ik zo'n dure auto mag repareren.
Op dit soort momenten besefte ik dus hoeveel ik van mijn werk hield. Een zwarte Porsche zien mensen zoals ik niet elke dag. De eigenaar van de auto, die nog best wel jong is ook, wijst naar één van de achterbanden. 'Die is het' zegt hij, en ik knik. Snel haal ik mijn spullen uit mijn kist en ga met een grijns aan het werk. Ik had nooit gedacht dat ik zó blij kon zijn met een klus.
'Doei!' klinkt een meisjesstem. Ik kijk op. Een meisje stapt snel uit zijn auto en loopt haastig weg. Ik zag alleen haar achterkant. Wow, ze leek best wel op Hope..
Maar nee, die mocht wensen dat ze in zo'n auto zat met een rijke jongen.
Over Hope gesproken..
Ze is echt ongelofelijk irritant sinds ze op de universiteit zit. Hoe kan ze nou zeuren om een dure telefoon als we amper de dagelijkse benodigdheden kunnen betalen. Word ze nu opeens een verwend nest als ze met rijke mensen op school zit? Dat hele universiteit gedoe beviel mij ook helemaal niet. Heb liever dat ze thuis zit en onze moeder helpt. Vooral die meisjes kunnen haar daar nu beïnvloeden, al dat gedoe met die jongens enzo. Als ik haar überhaupt met een jongen zou zien lopen, gaat ze direct van die school af. Mijn vader zou precies hetzelfde zeggen. 'Bent u al klaar?' vraagt meneer ongeduldig. Oké nee, de rijke lui jongen klonk beter. Al wist ik wel dat hij Emir heette, dat had hij mij verteld. Maar aangezien hij toch zo arrogant keek, kon ik hem net zo goed een bijnaampje geven.. Nét als ik antwoord wil geven, gaat zijn telefoon af. Natuurlijk had hij ookal zo'n stomme dure telefoon. Ik zou liegen als ik er zelf ook niet eentje wilde.. Maar wat moest Hope er nou mee?
'Wat!?' zegt hij geschrokken. Na een tijdje gestrest gepraat te hebben, hangt zijn telefoon weer snel op. Aan zijn gezicht te lezen was er iets dringends.
'Ik moet gaan! I-ik haal de auto nog wel op' zegt hij haastig en gooit de sleutels naar me toe.
Met die woorden laat hij me achter en loopt snel weg.
Ik kijk hem met open mond achterna.
Ik was nog lang niet klaar met de auto! Waar ging hij heen?
Verward staar ik naar de sleutels in mijn handen.
Waarom ging hij opeens weg..?

Maar dan verschijnt er een grijns op mijn gezicht..
Dit.
Is de beste avond van mijn leven.

Nadat ik de auto heb geparkeerd in de garage ren ik als een gek naar huis. Mijn adrenaline kick, liet mijn benen sneller bewegen dan normaal.
Dit moesten ze thuis horen. Een jongen dumpt gewoon zijn dure Porsche bij ons, wat een sukkel.
Wie overkwam dit nou? Mij dus.
Dit was letterlijk het beste wat me kon overkomen vandaag. Ik open met een klap onze voordeur en trek haastig me schoenen en jas uit.
'Pap, Mam, Hope kom snel!' roep ik enthousiast.
Ik moest ze vertellen over die domme jongen.

Jaa Mike zijn point of view deze keer, ze komen allemaal wel een keer aan de beurt. Als jullie een beetje in de war raken met de namen heb ik hier een lijst gemaakt :

Hoofdrol, de meeste point of views, waar het hele verhaal om draait : Hope
Jongen waar ze hele tijd mee is : Emir
Gemene schoolvriendin van Emir : Hanna
Vriend van Emir : Kaj
Broer van Hope : Mike. Dit hoofdstuk was dus zijn p.o.v
Vriendin van Hope die in hetzelfde gebouw woont : Cloë
Vriendin van Hope, op school : Gina
Nog een gemeen meisje die in hetzelfde gebouw woont : Lara

Ik vroeg me trouwens af of dit hoofdstukje wel duidelijk genoeg was. Haar broer Mike, is dus de automonteur, en de 'domme jongen' die de auto liet staan is dus Emir. En 'Het meisje' die uit de auto vluchtte is Hope.