048 Tauriel

Samen met Legolas bereiden we iedereen voor op ons komende tocht. Thranduil had al laten ween dat we binnenkort zouden vertrekken, van zodra Heer Elrond bij ons langs zou komen.
'Tauriel, voel je nog steeds iets voor die dwerg?' zijn vraag komt zo plots, dat ik Legolas even verbaasd aan kijk. Al snel voel ik mijn hart weer pijn doen, ik ben inderdaad nog steeds verliefd op de dwerg ook al weet ik dat hij bij een ander hoort.
'Dat gaat wel over, we hebben nu belangrijkere zaken te regelen.' zeg ik hem. Ik wil opstaan en weggaan zodat dit gesprek over zou zijn, maar Legolas neemt mijn hand vast.
'Blijf alsjeblieft nog even hier.' hij laat het bijna smekend over komen. Terug zet ik me naast hem neer, zijn hand houdt de mijne nog steeds vast. Moest zijn vader nu zo geen arrogante kwal zijn, dan had ik het eerder toegestaan om mijn hart open te stellen voor Legolas. Maar Thranduil verbiedt het mij, natuurlijk.
'Ik wil je laten weten dat ik er altijd voor je ben, wat er ook scheelt.' zegt hij lief. Ik glimlach flauwtjes, aangezien ik me niet echt blij voel. Het zijn zo lieve woorden van hem, maar toch kan ik maar aan een iemand denken nu. Kili.

Na het middagmaal blijkt Elrond gearriveerd te zijn en daarmee weet ik dat we gaan vertrekken. Snel trek ik mijn harnas aan, neem mijn boog met pijlen en mijn zwaarden mee. Hopelijk zijn we niet te laat.
'Nee ik ga mee.' zegt Eleanor. Ze staat de discussiëren met Thranduil, die duidelijk niet wilt dat ze mee gaat. Een blonde man achter haar kijkt me aan, hij heeft helderblauwe ogen en even glimlacht hij naar me. Ik glimlach aarzelend terug, niet wetend wie hij is.
'Daimon, zeg jij het hem maar. Ik ga mee of hij nu wilt of niet.' zegt Eleanor verder, waarna ze zich omdraait. Ik stap weer verder, zodat ons leger mooi aansluit bij het leger van Heer Elrond en om zo te kunnen vertrekken richting Erebor.

Het duurt niet lang voor we met de boot Erebor bereiken, maar wat we daar te zien krijgen is al geen fraai beeld. Mensen en dwergen aan de ene kant, orks en aardmannen aan de andere kant.
'Vader vertelde dat de dwergen en de mensen van Lake Town een conflict hadden, maar dat hebben ze blijkbaar even aan de kant geschoven.' fluistert Legolas me toe. Ik kijk hun aan, het lijkt net of ze nooit ruzie hebben gehad.
'Tauriel?' ik draai me om en zie Eleanor me wat onwennig aanstaren.
'Ja, prinses Eleanor?' vraag ik haar, ten teken dat ik luister.
'Ik zou willen dat je me helpt Thorin te zoeken, ik moet hem dringend spreken.' zegt ze op een zachte toon.
'We vinden hem zo sneller denk ik, dus we kunnen beter bij de troepen blijven.' zeg ik haar. Ze knikt even, duidelijk teleurgesteld dat we niet sneller weg gaan. Aangezien ik de troepen leid, is het moeilijk om nu weg te sluipen van de rest. Trouwens, Thranduil zou dat gedrag ook niet goedkeuren en waarschijnlijk een straf opleggen als we terug zijn in Mirkwood. Even sta ik stil, daar staat hij dan in zijn strijdkledij. Aan zijn zijde staat er een beeldschone vrouw, ze houdt zijn ene hand vast en in haar andere hand heeft ze haar boog klaar.
'Laar iedereen zich klaar houden, we trekken ten strijde als ze beginnen te vechten.' klinkt de stem van Thranduil. Even kijkt hij om, zoekend naar Eleanor. Hij is erg bezorgd om haar, zeker sinds het bekend is dat ze zijn dochter blijkt te zijn.
'Waar is jullie dwergenprins? Is hij te bang? Hij is een lafaard, net zoals zijn grootvader. Maar geen nood, ik vind hem wel en dan is het gedaan met jullie aanstaande koning!.' roept Azog luid. Vol ontzag staart Eleanor hem aan, waarna ze een grote fout begaat. Ze neemt haar zwaard, waarna ze gillend naar de ork loopt. Azog kijkt verrast opzij, waarna een duistere blik door zijn ogen gaan. Het lijkt wel alsof hij haar hier niet verwacht had. Snel haalt hij zijn zwaard boven, om zich te kunnen verdedigen tegen haar. Heel snel en elegant beweegt ze om hem heen, terwijl ze verschillende slagen uitdeelt.
'Oh nederige prinses, waarom val je mij nu aan? Je weet toch dat jou vader mij jou hand beloofd heeft.' zegt hij, maar Eleanor laat zich niet van haar stuk brengen. Integendeel, ze slaat nu nog sneller toe met haar zwaard, versneld haar passen en haar zelfbeheersing ziet er prima uit. Een kleine glimlach siert haar lippen als ze de ork in de arm raakt. Even gromt hij, maar herstelt zich en neemt haar vast bij haar haren.
'Klein, braaf prinsesje, je zou beter moeten weten. Je dwergenprins gaat je niet komen redden, hij houdt teveel van zijn goud om van jou nog te kunnen houden. De tijden van vroeger zijn voorbij, Eleanor.' brult hij. Verschillende orks lachen haar uit, maar komen niet bij haar in de buurt. Net voor Thranduil wat kan zeggen, gebeurd het onverwachte. Thorin komt naar buiten, om het schouwspel tussen de ork en Eleanor te aanschouwen.
'Laat haar los.' zijn stem klinkt koud en kil. De ork grijnst breed naar hem, waarna hij haar haren strakker vastneemt.
'Ze is van mij.' spuwt hij de woorden bijna. Ze probeert uit zijn greep te geraken, maar de ork houdt haar haren steeds strakker vast en daardoor geeft ze snel haar pogingen op.
'Ze is enkel van diegene die ze zelf kiest, laat haar gaan Azog.' zegt Thorin opnieuw op een koude toon. Zijn blik staat gefocust op Azog, alsof hij zijn opties inschat wanneer hij hem kan aanvallen.
'Op een voorwaarde.' zegt Azog sluw en grijns vervolgens breed naar de dwerg.